Húnavaka - 01.05.1978, Qupperneq 80

78
H Ú N AVA K A
aldar, eins og það sagði, og viljað halda í kaupstaðinn, þar sem tæki-
færin til auðugra og ríkulegra mannlífs voru óneitanlega fleiri en
hér gátu nokkurn tíma orðið. Og allt var þetta peningunum að
kenna. Menn hlupu og stukku yfir hvað sem var þeirra vegna.
Já, gamli dalurinn og byggðin var ekki nema svipur lijá því, sem
áður var, enda höfðu svo margir hlutir breytzt. Tómleiki liafði hald-
ið innreið sína og sezt að gömlu íbúunum, sem eftir voru, og Jiessi
bannsetti tómleiki hafði aukizt og magnast við hveru íbúa, sem safn-
aðist til forfeðranna eða fluttist burt. í bjartri og fagurri vornótt-
inni, fundu menn ekki svo mjög fyrir Jressu, en þegar hausta tók og
skammdegismyrkrið grúfði yfir, kom Jaessi skrattans ónotakennd vað-
andi og greip köldum krumlunum um sálarlíf gömlu íbúanna.
Hér hafði allt iðað af lífi og hver ómerkilegur atburður, sem
gerst bafði, þótti stórtíðindum sæta, og um hann mátti spjalla tímum
saman, þar til eitthvað nýtt skeði, sem tók við.
Inni á Sandvíkinni höfðu skipin legið í tugum, mastur við mastur
af öllum tegundum, lítil og stór og af mörgum þjóðernum. A þessum
árum var oft glatt á hjalla og lítið sofið, því að alltaf var eitthvað að
gerast og ýmislegt að sjá, þegar þessa útlendu gesti bar að garði. Oft
var J^að mesta furða, hve vel samskipti Jressara erlendu sjóara tók-
ust við Jxí, er jDarna bjuggu, enda Jaótt málakunnátta væri oftast
minni en engin. Hér böfðu menn skipti á innlendum varningi og
fengu í staðinn erlenda dýrgripi, sem flestum þótti ekkert jafnast á
við á þessum árurn allsleysis og fátæktar. Einn góðan veðurdag voru
svo öll möstrin horfin af víkinni og menn áttuðu sig á jnví, að J:>að
var kornið liaust.
Oft höfðu veturnir verið harðir og erfiðir. Stanzlausar norðan stór-
hríðar dag eftir dag og stundum vikur og svo er létti og menn litu út,
þá sást stuudum hvergi í dcikkan díl sjávar fyrir bláhvítum upp-
hrúguðum hafíshellum, sem fylltu víkina og lögðu alla byggðina í
fjötra kulda og þagnar. Hreyfingar j)essarar hrjóstrugu og köldu
auðnar, orsökuðu háa frostbresti í kyrrðinni, sem komu manni til
þess að hrökkva í kút, er þeir bárust til eyrna. Vikur og mánuðir
gátu silast áfram og liðið í þessari |)rúgandi þögn kulda og nepju, og
oft gat Joessi „landsins forni fjandi“ lónað við eða meðfram strönd-
unum langt fram eftir sumri. Oft bvarf hann skyndilega og sást ekki
í nokkra daga, en gat svo læðst inn einhverja nóttina og fyllt allar
víkur og voga á ný. Einn daginn var hann svo farinn fyrir fullt og