Húnavaka - 01.05.1983, Blaðsíða 163

HÚNAVAKA
161
fólki úr Húnavatnssýslu, úr prentuðum heimildum, en það er mikils
virði að hafa þá vitneskju á einum stað.
Auk þess að vinna að sögu Blönduóss safnaði hann örnefnum bæði á
landi og svo á heiti miða á sjó. Fékk hann til liðs við sig mjög marga
mæta og fróða menn sem hafa vafalítið bjargað mörgum fróðleiknum
frá gleymsku. Pétur var félagi í Sögufélaginu frá 1973 og í stjórn þess
frá 1978 til dauðadags. Var hann þar liðtækur félagi sem og í öðrum
félögum. Svo mikill Húnvetningur sem Pétur var, þá var ekki nema
eðlilegt að hann ynni mikið í Húnvetningafélaginu. Var hann heill í
þessum störfum sem og öðrum. Ef verkið eða starfið var þess virði að
það yrði gert, þá átti að inna það vel af hendi.
Það sem að framan er ritað lýsir starfi Péturs. Ókunnugir gætu
haldið að hann hefði alla stund verið sípuðandi, en því fer víðsfjarri.
Hinsvegar vannst honum vel. Hann hafði skipulagsgáfu og vann
skipulega. Þá hafði hann reglu á hlutunum svo tíminn fór ekki í leit.
Hann lifði eftir reglunni, hver hlutur á sinn stað og hver hlutur á
sínum stað.
Pétur var gleðimaður, hláturmildur og hafði gaman af að skemmta
sér og var þá hrókur alls fagnaðar. Þannig var það þótt vakað væri
frammeftir við gleðskap og fjör var hann oftast fyrstur manna til vinnu
morguninn eftir. Hann var þrekskrokkur og stálhraustur uns hann
veiktist skyndilega af sjúkdómi þeim sem dró hann til dauða á tæpum
tveimur árum.
Ég kom hingað til Blönduóss á haustdögum 1932. Barnaskólinn
byrjaði nokkrum dögum síðar. Þegar ég kom að skólahúsinu Tilraun,
var Pétur þar fyrir. Hann var í svörtum matrósafötum mjög fínn
brosandi út undir eyru, en feiminn við nýja strákinn, ljóshærður með
mikið krullað hár. Eg spurði hann í barnaskap eða stráksskap hvort
hann væri stelpa. Hann móðgaðist en samt urðum við vinir og hélst sú
vinátta þar til yfir lauk. Hins vegar var honum alltaf hálf illa við, ef ég
rifjaði upp þessi fyrstu kynni okkar.
Pétur var myndarmaður, meðalmaður á hæð með bjartan og
hreinan svip. Hann var ljóshærður og nokkuð þrekinn án þess þó að
vera feitur. Hann vakti alls staðar athygli hvar sem hann fór enda
framkoman frjálsmannleg og örugg. Á yngri árum renndu margar
heimasæturnar hýru auga í átt til hans enda gat hann metið slíkt og
vafalítið hafa margar grátið á laun þegar vestfirsku blómarósinni,
henni Gunnu, eins og hún var ávallt kölluð meðal kunningja, tókst að
li