Húnavaka - 01.05.1983, Blaðsíða 175

HÚNAVAKA
173
Þannig er í stórum dráttum og fáum orðum sögð ævisaga þessa
ágæta vinar míns. Það var ekki aðaltilgangur minn með þessum línum
að skrá framanritaðar heimildir, heldur hitt að færa fram kveðuorð og
þakkir fyrir samfylgdina, en eins og ég gat um i upphafi er hún orðin
nokkuð löng. Nánustu kynnin urðu þó með okkur eftir að hann var
orðinn kennari hér í sveitinni, því að þá var skólinn oft á mínu heimili
og þá ræddum við margt og kynntumst náið.
Jósafat var prýðilega greindur og fylgdist vel með málefnum sam-
tíðar sinnar. Hann var hreinskiptinn og opinskár, og fór því ekki hjá
því að skoðanir okkar yrðu nokkuð skiptar annað slagið, en það var
aðeins til að skerpa kærleikann. Við smjöðruðum aldrei hvor fyrir
öðrum og baktöluðum heldur ekki hvor annan. Á slíkum grunni
skapast jafnan traust vinátta. Ég var tíður gestur á heimili hans á
Blönduósi um langt skeið og mætti þar jafnan vinsemd og gestrisni.
Jósafat var ágætur kennari, þrátt fyrir takmarkaða menntun til
þeirra hluta, um það vitna próf barnanna hjá honum, sem voru jafnan
með þeim allra hæstu á landinu á þeim tíma. Hann reyndist einnig
traustur og öruggur skrifstofumaður hjá Kaupfélagi Húnvetninga.
Hann brást ekki því sem honum var til trúað, og hann lauk sinni
göngu með fullri sæmd þrátt fyrir sína fötlun. Hann var persónuleiki
sem gleymist seint. Slíkum manni er skylt að þakka og gott að minn-
ast. Ég minnist þess að síðasta ferð hans hingað að Grund var farin til
þess eins að gera mínu heimili greiða. Slíkt man ég og virði.
Ég og fjölskylda mín sendum konu hans og börnum innilegar
samúðarkveðjur og þakkir fyrir góð kynni.
Þórður Þorsteinsson, Grund.