Dagblaðið Vísir - DV - 30.01.2009, Page 42

föstudagur 30. janúar 200942 Sakamál
Líkið í koffortinu Eftirlitsmaður vanskilafarangurs á Charing
Cross-lestarstöðinni í Lundúnum þefaði tortrygginn út í loftið. Ástæðan var
slæmur þefur sem barst frá farangurskofforti sem komið hafði á stöðina fimm
dögum áður. Þennan dag, 11. maí, 1927, kallaði eftirlitsmaðurinn á lögregluna
því honum leist ekki meira en svo á blikuna. Þegar koffortið var opnað kom í ljós
sundurhlutað lík konu og hafði líkamshlutunum verið pakkað vandlega inn.
Hver var konan og hver hafði myrt hana? Lesið um það í næsta helgarblaði dV.
Eiturbyrlarinn JanE
Jane Scott hafði alltaf verið mislynd og slæg stúlka. Ekki er loku fyrir það skotið að hún hafi ekki gengið alveg
heil til skógar í andlegu tilliti. Tvisvar sinnum var réttað yfir Jane. Í fyrra skiptið vegna morðs á föður hennar
og í seinna skiptið vegna morðs á móður hennar. En hún hafði meira á samviskunni en þessi tvö morð.
Hannah Cragg hafði rétt sest nið-
ur að snæðingi á heimili sínu í
Preston á Englandi þegar barið
var harkalega að dyrum og rödd
heyrðist hrópa: „Frú Cragg! Frú
Cragg! Komdu fljótt! Mamma mín
er dáin!“ Við útidyrnar stóð Jane
Scott, lafmóð á á barmi nóðursýki.
Hannah Cragg reyndi að róa stúlk-
una, sem var þekkt fyrir mislyndi
og að vera á stundum í vafasömum
félagsskap. Jane hafði eignast barn
í lausaleik þegar hún var fimmtán
ára og jafnvel þegar hér var komið
sögu, sex árum síðar, var hún enn
slæg og einþykk ung kona.
Þegar Hannah Cragg kom að
heimili Mary Scott þetta maíkvöld
árið 1827 voru útidyrnar opnar.
Mary Scott var í keng í eldhúsinu,
svitinn lak af henni og hún átti erf-
itt með andardrátt. Herbergið lykt-
aði af ælu.
„Eitur,“ stundi Mary á milli and-
kafanna. „Mér hefur verið gefið
eitur. Jane bjó til hafragraut. Fékk
sér ekkert sjálf. Ekki veik.“ Hannah
fann eiginmann Mary í garðinum.
Hann var einnig í keng, greinilega
illa haldinn og þurfti að styðjast
við vegg. Á því augnabliki gekk
Jane, dóttir hjónanna, inn í eld-
hús og tók hafragrautspottinn.
Jane sagði að best væri að
henda hafragrautnum, enda gæti
hann ekki verið orsökin og án
frekari málalenginga henti hún
innihaldi pottsins í síkið fyrir utan
heimilið. Síðan náði hún í vin-
konu sína, Margréti Bilsborough,
og bað hana að sækja lækni.
Engin sönnunargögn
Foreldrar Jane fengu skamm-
an bata eftir að læknirinn hafði
dælt úr maga þeirra en verkirn-
ir tóku sig upp aftur. Læknirinn
sá þá að einhverjar skófir voru í
hafragrautspottinum og bað Jane
að láta þær eiga sig, en næst þeg-
ar hann leit við var búið að þrífa
pottinn vel og vandlega. „Þessi
pottur er til að sjóða vatn í,“ sagði
Jane og var niðurlút. Læknirinn
firrtist við og sagði Jane að koma
með skálina sem faðir hennar
hafði borðað úr. „Pabbi sagði mér
að skola hana og þvo,“ sagði Jane
þá.
Á meðan læknirinn sinnti án
árangurs hinum sárþjáðu foreldr-
um hljóp Jane út og náði í hálf-
bróður sinn, David Graham, sem
vandaði henni ekki kveðjurnar.
„Lygamörðurinn þinn. Það hefur
alltaf verið eitthvað að þér. Hvað
ertu búin að gera þeim?“
Jane brást hin versta við ásök-
unum Grahams. „Ég drep þig! Ég
drep þessa sárasóttarsjúku konu
þína! Ég drep þessa skítugu króga
þína! Ég hata ykkur öll!“
Lögreglan kölluð til
Vegna þessarar háreysti kallaði
nágranni einn á lögregluna. Eftir
að hafa tekið niður framburð Gra-
hams og læknisins handtók lög-
reglan Jane. Þegar fréttir af dauða
hjónanna breiddust út lagði fjöldi
fólks leið sína að fangelsi bæjarins
til að berja Jane augum. Á meðal
þeirra var Thomas Emmett, sem
rak lyfjaverslun. Hann bar sam-
stundis kennsl á Jane, enda hafði
hann nokkrum sinnum selt henni
arsenik. „Hún sagði að það væri til
að losna við rottur,“ sagði Emmett
við yfirlögregluþjóninn. Emmett
bætti við að hann hefði selt henni
dágóðan skammt síðastliðinn hálf-
an mánuð, og honum hefði fund-
ist undarlegt að faðir hennar hefði
aldrei keypt neitt sjálfur.
Við leit á heimili Scott-fjölskyld-
unnar fannst ekkert arsenik, en
það fundust engin merki um rottu-
gang heldur, en framburður Jane
einkenndist af miklu ósamræmi.
Framburður óviljugs
mannsefnis
Jane Scott var ákærð fyrir morð á
föður sínum, og hófust réttarhöld-
in fjórum mánuðum eftir hand-
töku hennar. Vitni endurtóku upp-
runalegan framburð sinn og Jane
hélt statt og stöðugt fram sakleysi
sínu.
Í framhaldinu var George Rich-
ardson kallaður til vitnis. Að hans
sögn gekk Jane á eftir honum með
grasið í skónum af svo miklu offorsi
að honum fannst nóg um. Hún fór
ekki leynt með að hún vildi giftast
honum. Ítrekað hafði George sagt
að það hygðist hann ekki gera enda
hefði hann ekkert að bjóða eigin-
konu – hvorki húsgögn né annað
nauðsynlegt.
„En pabbi minn mun láta okkur
fá tvö hús og húsgögn. Þú þarft ekki
að hafa áhyggjur,“ fullyrti Jane.
Öllum til mikillar undrunar var
Jane Scott sýknuð af morðinu á
föður sínum, en það var skamm-
góður vermir.
Ný ákæra – ný réttarhöld
Fimm mánuðum eftir sýknudóm-
inn stóð Jane frammi fyrir dómara
enn á ný, nú ákærð fyrir morðið á
móður sinni. Kviðdómurum var
sagt að horfa fram hjá vitnisburði
fyrri réttarhaldanna, og að lokn-
um nýjum vitnaleiðslum, öllum að
óvörum, var Jane Scott fundin sek
af kviðdómurum eftir þrjátíu mín-
útna rökræður.
Dómarinn lét táraflóð Jane ekki
hafa á sig nein áhrif og dæmdi Jane
til dauða og skyldi dómnum full-
nægt komandi laugardag.
„Segðu mér satt – mun ég raun-
verulega deyja,“ spurði Jane eina
varðkonuna í fangelsinu. „Þú mátt
treysta því, þú verður að þjást á
laugardagsmorgun,“ svaraði varð-
konan.
Sannleikurinn var Jane svo erf-
iður að hún var færð í móðursýk-
iskasti á skrifstofu yfirmanns fang-
elsisins. Þar brotnaði Jane niður og
titrandi og snöktandi viðurkenndi
hún að hafa banað foreldrum sín-
um, sínu eigin barni og barni syst-
ur sinnar.
Hélt hún myndi sleppa
Fyrir aftökuna sagði hún presti
að hún hefði myrt son sinn John,
fimm ára, því hún áleit að hann
myndi draga úr líkunum á því að
George Richardson myndi kvæn-
ast henni. Það var eingöngu ill-
girni sem varð til þess að hún myrti
tveggja ára son systur sinnar.
Án nokkurrar iðrunar sagði hún
prestinum að hún hefði reiknað
með að sleppa og því ekki sagt neitt
við réttarhöldin.
En það gekk ekki áfallalaust
að koma Jane Scott yfir móðuna
miklu. Böðullinn, Edward Barlow –
„Ned gamli“, var ekki bestur böðla,
og í nokkurn tíma hékk Jane lifandi
í snörunni með andlitið að áhorf-
endaskaranum. Óhugnaðarmuld-
ur heyrðist meðal mannfjöldans
og Barlow gerði aðra tilraun sem
gekk betur.
Mörgum árum eftir aftöku Jane
Scott kom beinagrind hennar
heim til Preston eftir að verslun-
areigandi þar keypti hana og hafði
til sýnis í glerboxi. Enn síðar eftir
að versluninni hafði verið lokað
brutust óknyttadrengir þar inn og
dreifðu síðustu líkamsleifum Jane
um bakagarðinn og segir ekki
meira af henni.
umsjón: koLbEinn ÞorstEinsson, kolbeinn@dv.is
Arsenik jane scott
sagðist eiga við
rottuvandamál að
Arsenik Vinsælt
eitur í fjórtán aldir.