Dagblaðið Vísir - DV - 04.12.2009, Qupperneq 25

Hver er maðurinn? „Víðir Sigurðsson,
umsjónarmaður íþróttafrétta á
Morgunblaðinu og mbl.is og höfundur
bókanna um íslenska knattspyrnu.“
Hvað drífur þig áfram? „Ný og
spennandi viðfangsefni frá degi til dags,
fjölskyldan og nú síðustu árin
barnabörnin.“
Hvar ertu uppalinn? „Ég er
Fáskrúðsfirðingur að upplagi og bjó þar
fram að tvítugu.“
Hvar langar þig að búa ef ekki á
Íslandi? „Ég hef eiginlega aldrei
hugleitt slíkt. Kannski helst í Barcelona
sem er heillandi borg, annars bara í
Færeyjum, þar er svo frábært fólk.“
Ertu jólabarn? „Svona hæfilegt, held
ég. Mér finnst eins og sjálfsagt flestum
gott að slaka á með fjölskyldunni og
borða góðan mat um hátíðarnar.“
Hver er uppáhalds íslenski
fótboltamaðurinn þinn frá
upphafi? „Ásgeir Sigurvinsson, ekki
spurning. Ekki síst eftir að hafa spilað
með honum í Lunch United!“
Hvaða ár tókst þú við bókinni og
hvernig kom það til? „Það var í
október 1982 sem Sigurður Sverrisson,
sem hafði skrifað fyrstu bókina 1981,
bað mig að hjálpa sér að koma henni út.
Við sátum sveittir við skriftir í 3 til 4
vikur og þetta tókst hjá okkur. Árið eftir
bað Siggi mig um að taka alfarið við
bókinni og ég hef séð um hana síðan.“
Hvað ertu lengi að skrifa Íslenska
knattspyrnu hvert ár? „Ég byrja að
undirbúa hana í febrúar og mars og
skrifa síðan jafnóðum og viðburðirnir
gerast. Þannig er grunnurinn að henni
kominn í lok Íslandsmótsins en þá er
eftir að púsla öllu saman, fá myndir,
taka viðtöl og ganga frá öllu, og því
lýkur vanalega um miðjan nóvember.“
Er mikið stress að leggja lokahönd
á bókina eftir hvert tímabil? „Það
getur verið talsvert álag á tímabili og þá
kemur fyrir að heimilisstörfin sitji á
hakanum!“
Eru einhverjar nýjungar í bókinni
þetta árið? „Hún er í sama formi og
undanfarin ár en ég reyni alltaf að gera
hlutina aðeins betur og ítarlegar þar
sem það er hægt á milli ára.“
Hefurðu fengið Íslenska knatt-
spyrnu í jólagjöf? „Já, ég man ekki
betur en mín ástkæra sambýliskona til
þrjátíu ára hafi einhvern tíma laumað
henni með í pakkann, svona upp á
húmorinn.“
Ertu búin/n að kaupa allar jólagjafirnar?
„Já, ég er búinn að því. Það tók 22
mínútur í Hagkaup klukkan tvö að
nóttu.“
Jón Grétar Þórsson,
27 Ára StarFSMaðUr KFUM og K
„Já, það sem ég ætlaði að kaupa. Svo á
ég eftir að sauma og prjóna líka. Ég á
tíu barnabörn þannig að ég þarf að
gefa margar jólagjafir.“
stEinunn Jónsdóttir,
66 Ára FyrrVEraNdi SJúKraLiði
„Nei, ég er ekki búinn að því. Ég hef
ekkert komist í það ennþá.“
alfrEð Markússon,
47 Ára MatrEiðSLUMaðUr
„Ekki ennþá. Ég er ekki búin að kaupa
neinar. Ég geri það yfirleitt á síðustu
stundu.“
sylvia ZinGara,
28 Ára HEiMaViNNaNdi HúSMóðir
Dómstóll götunnar
„Nei, ég er ekki byrjuð á því. Ég þarf að
gefa nokkrar gjafir.“
Gyða MJöll Þórðardóttir,
13 Ára NEMi
vÍðir siGurðsson
gefur nú út bókina Íslensk knatt-
spyrna eins og hann hefur gert síðan
árið 1982. Bókin er sannkölluð biblía
íþróttafréttamanna og annarra áhuga-
manna um íslenska knattspyrnu.
Konan laumaði
bóKinni í paKKann
maður Dagsins
Það vakti mikla furðu mína þegar
ég fór í rukkunarleiðangur hingað
upp á DV um daginn, að nánast allir
voru hættir að reykja. Reykingalykt-
in hefur löngum þótt jafn einkenn-
andi fyrir blaðamannastéttina og
olíulyktin er fyrir bifvélavirkja. Sjálf-
ur man ég eftir því að þegar ég var
að vinna í fullri vinnu á DV byrjaði
ég aftur að reykja, enda var það eina
leiðin til þess að fylgjast með því
sem var að gerast í þjóðfélaginu.
Í þá daga var blaðið staðsett í
Skaftahlíð, og fyrir utan húsið (eða
á ganginum þegar kalt var í veðri,
við litlar undirtektir skiptiborðs-
fólksins) komu allir helstu reykinga-
menn DV, Fréttablaðsins og Stöðvar
2 saman og skiptust á skoðunum og
jafnvel upplýsingum. Blaðamenn
eru ekki gjarnir á að upplýsa aðra
um eigin skúbb, en í reyknum getur
allt gerst.
Nú er öldin sem sagt önnur.
Helsta umræðuefni manna á milli
á DV þessa dagana virðist vera lík-
amsæfingar ýmiss konar, en ein-
hver hafði áhyggjur af því að hann
hefði ekki komist í ræktina í nokkra
daga sökum veikinda. Sá eini sem
enn reykti var ritstjórinn, en jafnvel
hann hafði skipt yfir í pípu í stað illa
þefjandi sígarettna.
tommaborgarar æsku minnar
DV er jú ágætis mælikvarði á það
sem er að gerast í þjóðfélaginu, og
sýnist mér það sama vera uppi á
teningnum annars staðar. Margir
spáðu því að líkamsræktarstöðvar
og heilsumatur væru eitthvað sem
heyrði góðærinu til og myndi hverfa
með því, að þegar efnahagurinn
hrundi myndi fólk leita huggunar í
ódýrum skyndibitamat, sígarettum
og brennivíni. Svo virðist ekki endi-
lega vera. Heilsuæðið var ekki hluti
af góðærinu, heldur andspyrna við
það almenna óhóf sem þá ríkti. Ís-
lendingar vilja nú ekki lengur græða
á daginn og grilla á kvöldin, heldur
gera eitthvað sem er uppbyggilegra
fyrir bæði líkama og sál.
Skyndibitamaturinn fór fyrst að
ryðja sér til rúms hér á landi á 9. ára-
tugnum. Nöfn eins og Bleiki pardus-
inn og Tommaborgarar lifa óljóst í
æskuminningum. Ef til vill lofaði ég
sjálfum mér þegar ég var lítill að þeg-
ar ég yrði stór myndi ég éta skyndi-
bitamat í öll mál, og gott ef ég gerði
ekki mitt besta til þess að standa við
það. Upp úr 1990 hófst síðan pítsu-
æði mikið, og staðir spruttu upp á
hverju horni sem kepptust um að
bjóða ókeypis heimsendingu allan
sólarhringinn. Það er ekki að undra
að mín kynslóð byrjaði að bæta vel
á sig upp úr tvítugu, en slíkt fór áður
fyrr ekki að gerast fyrr en um fer-
tugt.
Matarbyltingin mikla
Síðan þá hefur hljóðlát bylting átt
sér stað. Mötuneyti bjóða mörg upp
á salatbar í stað kjöts og kartaflna. Í
háskólanum var eitt sinn ekkert að
fá nema sjoppumat og svo pítsu-
sneiðar tvisvar í viku, en með til-
komu Háskólatorgs eru salatbakkar,
súshí og speltbrauð á matseðlinum.
Íslensk börn voru að nálgast það að
verða þau feitustu í Evrópu, en nú
hefur hægt á þeirri þróun og rólega
verið snúið við. Börnum vina minna
finnst einfaldlega gos, nammi og
skyndibitamatur ekki jafn spenn-
andi og okkur þótti þegar við vor-
um lítil. Þegar eitthvað er alls staðar
hættir fólk að sækja í það.
Vandamálið undanfarið hefur þó
einmitt verið það að maður hefur
þurft að hafa svo miklu meira fyr-
ir því að nálgast hollan mat heldur
en óhollan. Þetta er blessunarlega
að snúast við. Kannski eru endalok
McDonalds á Íslandi einnig tákn-
ræn endalok skyndibitamenningar-
innar að einhverju leyti. Það er lítil
ástæða til að gráta hana. Ekki frekar
en góðærið allt, ef út í það er farið.
Blaðamenn og aðrir reykingamenn
mynDin
25 ár af angist Ein þeirra sem lifðu af heldur á kerti á vöku í Bhopal á indlandi þar sem þess var minnst að 25 ár eru liðin frá einu versta mengunarslysi sögunnar þegar 40
tonn af eiturgasi láku frá verksmiðju bandaríska fyrirtækisins Union Carbide. talið er að rúmlega 20 þúsund manns hafi látist í slysinu. Vatnið í Bhopal er enn baneitrað. Mynd: afP
kjallari
umræða 4. desember 2009 föstudagur 25
valur
Gunnarsson
rithöfundur skrifar
„Börnum vina
minna finnst
einfaldlega gos,
nammi og skyndi-
bitamatur ekki
jafn spennandi.“