Dagblaðið Vísir - DV - 04.12.2009, Qupperneq 44

Varalitarmorðinginn Ellefu ára að aldri sá William Heirens
fólk í samförum og sagði móður sinni frá upplifuninni. Móðir Williams sagði hon-
um að allt kynlíf væri „óhreint“ og að ef hann snerti einhverja konu fengi hann
sjúkdóm. Þessi ummæli áttu eftir að hafa áhrif á William þegar fram liðu stundir.
William Heirens er dæmdur bandarískur raðmorðingi sem fékk viðurnefnið
Varalitarmorðinginn vegna skilaboða sem skrifuð voru með varalit á vettvangi eins
morðsins. William Heirens hefur verið á bak við lás og slá í rúmlega sextíu ár, ár sem talið er met í
þeim efnum. Lesið um Varalitarmorðingjann í næsta helgarblaði DV.
DauðaDeilDaramman
Velma Barfield var fyrirmyndarmóðir, en örlögin höguðu því þannig að hún missti stjórn á lífi sínu með hörmu-
legum afleiðingum. Hún myrti til að fela slóð rána og falsana og var dæmd til dauða. Á dauðadeildinni reyndist
hún mörgum samföngum sínum vel og fékk viðurnefnið „Death Row Granny“ eða Dauðadeildaramman.
Velma Barfield fæddist 23. október
1932 í dreifbýli Suður-Karólínu, en
ólst upp í grennd við Fayetteville í
Norður-Karólínu. Velma var næst-
elst barna Murphys og Lillie Bull-
ard og elsta dóttirin. Murphy réð
lögum og lofum á heimilinu og
beitti ströngum reglum, en móð-
ir Velmu var undirgefin, læddist
með veggjum og blandaði sér ekki
í meðferð heimilisföðurins á börn-
um þeirra hjónanna.
Velma hafði ekki erft undirgefni
móður sinnar og fékk fyrir vikið ófá
beltishöggin af hendi föður síns.
Árið 1939 hófst skólaganga Velmu
og fann hún í skólanum einhverja
hvíld frá þrúgandi heimili sínu, en
sætti útilokun af hálfu samnem-
enda sinna vegna fátæklegs útlits.
Hnupl og slægð
Vegna þess hve Velma fann til fá-
tæktar sinnar í skólanum hóf hún
að hnupla. Hún nældi sér í skot-
silfur frá föður sínum og var síð-
ar staðin að hnupli frá öldruðum
nágranna. Þegar Velma var tíu ára
sýndi hún hæfileika í körfuknatt-
leik og lék með liði sem faðir henn-
ar stýrði og varð „uppáhaldsdóttir-
in“. Með slægð tókst henni að fá frá
föður sínum það sem hugur henn-
ar girntist, en síðar á lífsleiðinni
sakaði hún hann um kynferðislegt
ofbeldi.
Einkunnir Velmu í framhalds-
skóla voru slakar, en hún eignað-
ist kærasta, Thomas Burke, og áttu
þau stefnumót samkvæmt ströng-
um ákvæðum föður hennar.
Sautján ára ákváðu Velma og
Thomas að segja skilið við frekara
nám og giftast, sem þau og gerðu
þrátt fyrir andmæli föður hennar.
Fyrirmyndarforeldrar
Velma og Thomas eignuðust tvö
börn, Ronald Thomas og Kim, og
Velma var heimavinnandi hús-
móðir og naut hverrar stundar sem
hún átti með börnunum. Thomas
vann ýmis störf og þrátt fyrir að þau
hefðu ekki mikið fé milli handanna
skorti þau ekkert. Velma kenndi
börnum þeirra kristin gildi og hin
unga, fátæka Burke-fjölskylda naut
aðdáunar vina og ættingja sem fyr-
irmyndarforeldrar.
Þegar skólaganga barnanna
hófst lagði Velma sig fram um að
taka þátt í lífi þeirra. Hún tók þátt
í skólastarfi, gerðist sjálfboðaliði
í skólaferðalögum og taldi ekkert
eftir sér. En hún fann til einmana-
leika þegar börnin voru í skóla og
ákvað að finna sér starfa til að fylla
upp í tómarúmið.
Óveðursský við
sjóndeildarhringinn
Árið 1963 gekkst Velma undir
legnámsaðgerð. Aðgerðin tókst vel
en geðslag Velmu breyttist. Geð-
sveiflur urðu tíðar og bræðisköst
algeng. Hún hafði áhyggjur af því
að hún væri ekki eins eftirsóknar-
verð sem kona því hún gæti ekki
eignast fleiri börn. Velmu gramdist
einnig hve Thomas var virkur utan
heimilisins og kornið sem fyllti
mælinn var þegar hún komst að
því að hann var farinn að drekka.
Árið 1965 lenti Thomas í bílslysi
og fékk höfuðáverka. Þaðan í frá
fékk hann oft og tíðum höfuðverk
og drykkjan ágerðist.
Andrúmsloftið á heimilinu ein-
kenndist af rifrildum og deilum.
Velma, yfirbuguð af streitu, var
lögð inn á sjúkrahús og henni gefið
róandi lyf og vítamín. Eftir að hún
kom heim að nýju jók hún smátt
og smátt lyfjaneyslu sína og hljóp
á milli lækna sem skrifuðu upp á
valíum fyrir hana.
Heimilið brennur tvisvar
Áfengisneysla Thomasar Burke og
sjúkleg hegðun hans rak fjölskyld-
una djúpt í fen upplausnar. Dag
einn þegar Velma kom heim úr
þvottahúsinu kom hún að heimil-
inu í logum og fann Thomas dauð-
an úr reykeitrun.
Sorg Velmu var skammlíf þrátt
fyrir að heimilið eyðilegðist í öðr-
um eldsvoða skömmu síðar. Velma
og börnin fluttu til foreldra Velmu
og beðið var eftir tryggingabótun-
um.
Skömmu eftir lát Thomasar
kynntist Velma ekklinum Jenning
Barfield sem þjáðist meðal ann-
ars af sykursýki og veiku hjarta.
Þau gengu í hjónaband en áður en
langt um leið hrikti í stoðum þess
vegna lyfjaneyslu Velmu. Áður en
til skilnaðar kom gaf hjarta Jenn-
ings sig og Velma virtist óhugg-
andi; hafði misst tvo eiginmenn,
sonurinn í hernum, faðir hennar
með lungnakrabba og til að bæta
gráu ofan á svart eyðilagðist heim-
ili hennar í eldsvoða – enn og aft-
ur.
Móðir Velmu deyr
Velma flutti enn á ný heim til for-
eldranna og skömmu síðar dró
krabbameinið föður hennar til
bana. Velma og Lillie, móðir henn-
ar, rifust stöðugt og sumarið 1974
var Lillie lögð inn á sjúkrahús
vegna alvarlegra kviðverkja sem
læknum tókst þó ekki að skilgreina.
Eftir örfáa daga leið henni betur og
hún sneri heim.
Næstu jól var öll fjölskyld-
an saman komin, en Lillie hafði
áhyggjur af eilífum rukkunum sem
hún fékk vegna bifreiðar sem hún
átti og hafði greitt að fullu. Hún bað
einn sona sinna að athuga mál-
ið, en innan nokkurra daga tóku
kviðverkirnir sig upp aftur, verri
en áður, og fyrr en varði var móðir
Velmu liðið lík.
1975 var Velma dæmd til hálfs
árs fangelsisvistar fyrir ávísanafals.
Þegar hún losnaði úr fangelsi fékk
hún starf við umönnun aldraðra
hjóna, Montgomery og Dollie. Í
janúar 1977 dó Montgomery en
Velma hélt áfram að sinna um
Dollie. Í febrúar lést Dollie í kjölfar
sársaukafullrar magasýkingar.
Dauðsföll sex og sjö
Næsta starf Velmu fól í sér umönn-
un annarra aldraðra hjóna, John
Henrys og eiginkonu hans, Rec-
ord, en hún hafði fótbrotnað og
þurfti því sérstakrar hjálpar við.
Velma flutti inn á heimili þeirra, en
samskiptin einkenndust af sífelldu
masi Record, sem fór í taugarnar á
Velmu. Ekki bætti úr skák að fölsuð
ávísun fannst í banka Record, sem
varð henni ærið umtalsefni.
Í apríl og maí glímdi John Henry
við alvarlega magasýkingu sem dró
hann að lokum til dauða í júní.
Sama ár flutti Velma inn til Stu-
arts Taylor, ekkils sem hún hafði
kynnst, en fortíð hennar, lyfja-
neysla og ávísanafals gerði Stuart
fráhverfan hjónabandi.
Skötuhjúin eyddu miklum tíma
í kirkjutengt vafstur og á leið til
einnar slíkrar samkomu fékk Stuart
heiftarlegan magakrampa sem fór
versnandi. Innan örfárra daga lést
Stuart og ráðþrota læknar mæltu
með krufningu.
Himnahlið Velmu
Áður en krufningu lauk fékk Ben-
son Phillips, rannsóknarlögreglu-
maður í Lumberton, dularfullt
símtal. Kona tjáði honum gráti
næst að hún væri systir Velmu
Barfield sem hefði myrt Stuart
Taylor og fleiri. Forvitni Phillips
var vakin.
Læknar komust fljótlega að
þeirri niðurstöðu að arsenik væri
líklegasta dánarorsök Stuarts, en
þegar Velma var spurð út í málið
var hún sakleysið uppmálað. Að
lokum játaði Velma á sig morð-
in á Montgomery, John Henry og
móður sinni og sagðist hafa vilj-
að koma í veg fyrir að þau kæm-
ust að því að hún hefði stolið frá
þeim peningum til að fjármagna
lyfjafíkn sína.
Síðar játaði hún einnig á sig
fleiri morð, þeirra á meðal morðin
á Stuart Thomas og Jenning Barf-
ield.
Velma var dæmd til dauða og
fékk viðurnefnið Dauðadeildar-
amman, en hún var óþreytandi
við að hjálpa samföngum sínum
og gefa þeim ráð sem gerðu þeim
kleift að aðlagast fangelsislífinu.
„Þegar ég geng inn í þetta her-
bergi klukkan tvö í nótt verður
það himnahlið mitt,“ sagði Velma
skömmu fyrir aftökuna, 2. nóvem-
ber 1984.
UMsjón: koLbEinn ÞorstEinsson, kolbeinn@dv.is
44 föstudagur 4. desember 2009 sakamál
„Þegar ég geng inn í
þetta herbergi klukk-
an tvö í nótt verður
það himnahlið mitt,“
sagði Velma skömmu
fyrir aftökuna, 2. nóv-
ember 1984.
Dauðadómur Aftökuherbegið var
„himnahlið“ Velmu barfield.
Dauðadeildaramman Velma
barfield varð samföngum sínum
stoð og stytta.