Dagblaðið Vísir - DV - 03.02.2010, Blaðsíða 22

22 MIÐVIKUDAGUR 3. febrúar 2010 HELGARBLAÐ
Karlar hafa hneigð til fjölkvænis, konur eru haldnar kynferðislegri vanmáttarkennd, tíðablóð
kvenna er eitrað, smokkar eru varhugaverðir og ófríðar stúlkur fá frekar tíðaverki, samkvæmt
bókinni Kynlíf – leiðarvísir um kynferðismál, sem gefin var út árið 1948. DV tók saman nokkra
valda kafla úr bókinni sem bera vott um úreltan hugsunarhátt í garð kvenna og bábiljur sem
vísindin og samfélagið hafa að stórum hluta upprætt.
Kynhvöt karlmannsins
Kynhvöt karlmannsins er starfræn, þar sem hann leitar
konunnar til þess að bjóða henni kynfrumur sínar. Kynhvöt karl-
mannsins kemur honum til þess að gefa gaum að konum, það
er að segja hann leggur mat á hinar óbeinu kyneigindir þeirra.
Þegar hann hefur fundið einhverja, sem honum fellur vel við, þá
fylgir hann henni eftir. Með kænsku veiðimannsins reynir hann
að komast yfir bráð sína og lætur sér þá ekki allt fyrir brjósti
brenna. Því nær sem hann kemst markinu og því meir sem
hormónaframleiðsla kynkirtlanna eykst, því ákafari verður hann
og jafnframt hispurslausari í hegðun sinni. Að síðustu verður
hann beinlínis ásækinn, og ef svo ber undir, jafnvel ruddalegur.
Þar sem karlmaðurinn hefur margar kynfrumur aflögu, er hann
ekki sérlega vandfýsinn í vali sínu. Það skiptir ekki mjög miklu
máli, hvort konan er honum samboðin eður ei, hvort hann hefur
eina konu eða margar. Karlmaðurinn hefur hneigð til fjölkvænis
og tilbreytingar í ástamálum.
Kynhvöt konunnar
Karlmaðurinn gefur frá sér kynfrumur, konan tekur við þeim. Á
þessari einföldu staðreynd byggist allur hinn leyndardómsfulli
mismunur í gerð og framkomu karla og kvenna. Hann sækist
eftir bráðum sigri og hún vill líka láta sigrast. Hann er herinn, hún
er vígið. Hann er segulnálin, sem segullinn, sem virðist hlutlaus,
en geislar þó frá sér kynorku óaflátanlega. Eins og segullinn
er hlaðinn segulafli er konan hlaðin kynorku í svo
ríkum mæli, að hún er orðin hennar annað eðli, eða
öllu heldur hennar sterkasta eðli. Þar af leiðandi veit
hún varla, eða getur varla vitað, um þessa útgeislun
fremur en sólin, sem vissulega hefur þó enga
hugmynd um að hún skín. Öll tilvera heilbrigðrar og
þroskaðrar konu, sem hefur ekki lent á glapstigum,
er helguð kynlífinu. Það er kynhvötin, sem gerir
fötin að þýðingarmesta viðfangsefni kvenlegrar
hugsunar, og það er svo að réttu lagi, þar sem
klæðnaðurinn er svo mikill og áberandi hluti hinna
óbeinu kyneinkenna konunnar. Kynhvötin gerir val
á höfuðfati eða liðun á hári að svo yfirgripsmiklu
viðfangsefni, að hún getur hugsað um það dögum
saman og jagazt um það við hárgreiðslustúlkuna
tímunum saman […] Ef kveneðlið er nógu ríkt, þá
hefur hnúturinn á hálsklútnum hennar miklu meiri
þýðingu í hennar augum en allt heimspekikerfi
Kants.
Styrkur kynhvatarinnar
Vegna þeirrar þýðingar, sem kynhvötin hefur fyrir
viðhald lífsins, er hún óhemju sterk. Heilbrigt fólk
hefur mjög sterka kynhvöt, og hver sá, sem ekki
vill kannast við það, er annað hvort hræsnari eða
sjúklingur. Allir hreinskilnir menn hafa viðurkennt
afl kynfýsnar sinnar og þjáðst af henni. […] Það er
sannast mála, að óhamingja tilveru vorrar á mjög
oft rót sína að rekja til þess, að við höfum skapað
siðareglur, sem beinast að því að afneita kynhvötinni
sem einhverju ósiðlegu fyrirbæri. Auðvitað árangurs-
laust.
Kynferðisleg vanmetakennd
Margt kvenfólk er haldið kynferðislegri vanmetakennd
gagnvart karlmönnum, af því, að þær hafa fengið þá
hugmynd, að þær hafi ekki fullkomin kynfæri. […]
Þessi duld býr um sig í dulvitund fjölmargra kvenna og
eitrar sálarlíf þeirra. Þær harma örlög sín, að þær skuli
vera fæddar konur. Þær eru afbrýðisamar gagnvart
hinu kyninu og vanmeta hið sanna gildi kvenþjóð-
arinnar. Þær reyna eftir öllum mætti að líkja eftir
karlmönnum, að keppa við þá og reyna jafnvel að taka
þeim fram á eigin eðlissviði þeirra. Í stað þess að reyna
að öðlast heilbrigðan þroska og kvenlegan yndisþokka,
ber allt lífsviðhorf þeirra merki sálsjúkrar sundrunar
og lífslyga, sem kæfa hinar sönnu og eðlilegu eigindir
kvenlegs sálarlífs. Við þetta bætast svo alls konar
truflanir á kynferðislífi þeirra og jafnvel bein kynvilla.
Stinning af völdum annarlegra efna, sem hafa áhrif
á heilann
Ýmiskonar efni verka á heilann líkt og kynhormónin, og valda stinningu. Áfengi er
hið þekktasta slíkra efna; eykur það næmleik heilans fyrir ertingu. Áfengi er því hið
útbreiddasta meðal til kynertingar og kynferðisflekunar og því ómissandi fyrir næt-
urklúbba og aðrar slíkar stofnanir, sem sjá sér hag í kynfýsn karlmanna. „Sine Baccho
friget Venus“ – ef vínguðinn er ekki með, þá verður ástargyðjunni kalt.
Stinning vegna flengingar
Forðast skal að leggja dreng yfir hné sér til þess að flengja hann, eins og áður tíðk-
aðist svo mjög. Er það óheppilegt, ekki einungis frá uppeldislegu sjónarmiði, heldur
einnig af sömu ástæðu og áður er talið, þeirri, að flengingin getur auðveldlega vakið
kynferðislega notakennd.
Meyjarhaftið
Munurinn á jómfrú og konu, sem hefur haft samfarir, er sá, að hin síðarnefnda hefur
ekkert meyjarhaft. Ýmis stig, bæði líkamleg og siðferðileg, eru þó á milli ósnortinnar
meyjar og afmeyjaðrar konu. Stúlkur, sem ekki hafa fullkomlega rofið meyjarhaft,
heldur einungis teygt af allskonar fikti eða varfærnislegu samræði, eru kallaðar
hálfmeyjar.
Er tíðablóðið eitrað?
Sú almenna skoðun, að tíðablóðið sé eitrað, og að konan ætti ekki að fást við blóm,
eða ávaxtasultun á þessu tímabili, er ekki alveg út í hött. Ekki einungis blóðið, held-
ur svitinn, útöndunarloftið og svo framvegis, innihalda skaðlegt efni, meno toxin,
meðan á tíðum stendur og getur það haft skaðleg áhrif á blóm á ávexti.
Tíðaþrautir eru flestar sálræns eðlis
Kátar, fjörugar og skemmtilegar stúlkur hafa sjaldan tíðaverki, hinsvegar eru þeir miklu
algengari meðal ófríðra stúlkna og piparmeyja, sem hafa komizt í ranghverfa afstöðu til lífsins.
Ófríð stúlka er að sjálfsögðu afbrýðisöm gagnvart laglegri og eftirsóttari kynsystrum. Hún getur
ekki vakið eftirtekt á sér með neinum andlegum eða líkamlegum yfirburðum. En einmitt vegna
þessa, þráir hún því meir að láta athyglina beinast að sér, og þannig tekur hún tíðunum, vitandi eða
óafvitandi, sem velkomnu tækifæri til að láta á sér bera. Hún fær krampa, það líður yfir hana, hún
verður að liggja í rúminu, það verður að ná í lækni, „hún varð að fá sprautu“. Hún minnist eins oft
á þessa sprautu og með álíka stolti og hún hefði unnið verðlaun í fegurðarsamkeppni, og fyrir hið
sjúka sálarlíf hennar er þessi viðburður í rauninni nokkurskonar uppbót fyrir þá gleði og sigra sem
henni er fyrirmunað að ná á öðrum sviðum.
Biðillinn
Karlmaðurinn á upptökin. Hann reynir að vekja eftirtekt konunnar á verðleikum sínum. Hann sýnir
krafta sína og dregur heldur ekki fjöður yfir vitsmuni sína og andlegt atgervi, segir henni frá ferðum
sínum, ævintýrum og fyrri afrekum (meira og minna sannleikanum samkvæmt), og segir henni frá
framtíðarhorfum sínum og
fyrirætlunum, til þess að
gylla fyrir henni þá framtíð,
sem hún megi eiga í vænd-
um, ef hún taki honum. Með
gjöfum sýnir hann henni
smekkvísi sína og peninga-
ráð; hann staðfestir dýpt og
einlægni tilfinninga sinna
með yndislegum bréfum og
jafnvel ljóðum og hegðun
hans yfirleitt nálgast hið
kátbroslega í augum hins
„alsgáða“ áhorfanda.
Kossinn
Kossinn er ákaflega þýð-
ingarmikill liður í prófraun
ástarinnar og ber því að
meta hann þar eftir. Kyssið
áður en þér gefið yður á
vald eldhugans og látið
ekki undan, fyrr en þér
hafið kysst af öllum mætti
og dómgreind sálar yðar.
Og þegar þér lokið aug-
unum undir kossaregni
elskhugans, þá gerið það
til þess að sjá enn betur
með augum sálarinnar. Ef
kossinn veitir ekki þann
konum að kenna“
„Kyndeyfð karla er