Dagblaðið Vísir - DV - 03.02.2010, Blaðsíða 23

HELGARBLAÐ 3. febrúar 2010 MIÐVIKUDAGUR 23
konum að kenna“
„Kyndeyfð karla er
unað, sem vænzt er eftir, ef hann reynist ekki hin þráða
ódáinsveig af bikar varanna, ef stúlkan fellur ekki í hálfgert
meðvitundarleysi undir áhrifum vara hans og andardráttar
– og hvíslar af veikum mætti slokknandi meðvitundar:
„Unaðslegt“ – ef kossinn veitir ekki slíkan unað, þá ætti hún
að beita öllu afli, til þess að sigrast á ástríðum augnabliksins
og hætta. Þá eru ekki fyrir hendi skilyrði þau, sem náttúran
setur fyrir farsælu ástalífi, líkamssafarnir samrýmast ekki.
Mismunandi
aðferðir
Hinn siðmenntaði maður er löngu hættur að hafa samfarir
að hætti dýranna, þannig, að karldýrið nálgist kvendýrið
aftan frá; frummaðurinn hefur þó eflaust notað þá aðferð,
og apar nota hana ennþá. Í þeirri stellingu er konan einung-
is verkfæri til að veita manninum fullnægingu, hún snýr að
honum hinum ópersónulega bakhluta, og hið líkamlega og
sálræna samband, sem er grundvallaratriði í ástarhótum og
kynförum nútímamanns, er ekki fyrir hendi. […] Við samfarir
eru það aðallega þrjár aðferðir, sem um er að ræða:
1. Upprétt staða. Maður og kona standa. Er það óþægilegt,
en þó stundum gert af illri nauðsyn. 2. og 3. Bæði liggja:
annað liggur á bakinu, hitt ofaná.
Hvernig getnaðarlimnum er komið
inn í leggöngin
Leggöngin er í skjóli búksins að ofan og hinum sterkustu
vöðvum líkamans til hliðar og að neðan. Ennfremur er
leggangaopið hulið skapahárunum ásamt skapabörmunum.
Allar þessar varnarráðstafanir gera það að verkum, að ekki
er auðvelt að komast inn í leggöngin, og yfirleitt ómögulegt
gegn vilja konunnar. Hinu algenga yfirvarpi kvenna, að þeim
hafi verið nauðgað, ber að taka með tortryggni. Það er í rauninni ekki
hægt að hafa samfarir við konu, sem berst á móti.
Almenn ráð við vangetu karlmanna
Verði mikil brögð að truflunum á kyngetu manna, ættu konurnar fyrst
að líta í eigin barm og athuga, að hve miklu leyti sökin gæti verið hjá
þeim. […] Ef þær óttast, að töfrar þeirra séu farnir að fölna, er einfaldast
að líta í spegilinn. Sé sú reyndin, þá ber þeim að snyrta sig betur, breyta
klæðasniði sínu og nota mismunandi ilmvatnstegundir á víxl, eða, í
fáum orðum sagt, að bjóða manninum nýjan og aukinn þokka. Konan
ætti að gefa honum styrkjandi fæði, kryddað salat, sætt vín, hjartarkjöt,
egg, fisk og ost. Hún mætti reyna að gera heimili sitt enn viðkunnan-
legra og leita nýrra ástarbragða. Þá skyldi hún athuga, hvort ekki væri
heppilegt, að hún tækist á hendur smáferð, til þess að hvíla þau hvort
á öðru.[…] Hið versta er að lítilsvirða hann með háðsglósum eða gam-
anyrðum. Að gera gys að vangetu hans, er eins og að slá drukknandi
mann með árinni, í stað þess að reyna að bjarga honum.
Er óhollt að nota smokk?
Jafnvel þótt notkun smokks sé mjög mikill þáttur í aukinni heilsu-
vernd frá félagslegu sjónarmiði, þar sem hann dregur svo mjög úr
útbreiðslu kynsjúkdóma, þá verður samt að viðurkenna, að hann er óeðli-
legur samförunum, og því á vissan hátt varhugaverður, eins og allar óeðlilegar
ráðstafanir.
Smokkurinn spillir hugblæ ástarinnar
Smokkurinn dregur úr hinum sálræna unaði kynsambandsins. Samfarir eru í eðli
sínu fyrirbrigði úr heimi dýranna, en hinn siðmenntaði maður hefur fágað og göfgað
þessa starfsemi dýraríkisins og hafið hana á æðra stig. […] Maður sem stendur og
setur á sig smokk! Það er sannarlega ekki glæsilegur forleikur að söngleik sælunnar.
Notkun smokksins undirstrikar einmitt þá hlið samfaranna, er hinn siðmenntaði
maður, sem ekki eðlar sig heldur elskar, óskar að gleyma. Smokkurinn eyðileggur
þær glæsilegu hillingar, sem maðurinn hefur myndað sér með æðri þroska.
Óþægilegur eftirleikur
Annar mikill ókostur við smokkinn er sá, að hann lætur aftur til sína taka í leikslok –
eftir samfarirnar. Smokkur, fullur af sæði, er auðvitað óviðkunnanlegt og annarlegt
fyrirbrigði, sem þarf að losna við hið skjótasta, og verður þá að hefja nýjar aðgerðir,
sem eyðileggja fullkomlega rómantík samfaranna, ef hún hefur þá nokkurn tíma
verið nokkur.
Hámarkið
Það er ekki mjög sjaldgæft, að hjón hafi samfarir á hverju kvöldi. Virðist það þá vera
orðinn skemmtilegur vani fyrir þeim, starf, sem þarf að rækja, eins og aðrar þarfir
líkamans. […] En oft er því þó þannig farið, að svo tíðar samfarir gefa einungis
einhliða fullnægingu, það er að segja, þær fullnægja hinum þrekmikla manni á
kostnað konunnar, svo að konur slíkra manna bera oft ýmis merki ofþreytu. […]
Slíkt einhliða kynlíf ber að vísu vott um framúrskarandi kynorku mannsins, en alls
ekki um ágæti hans sem eiginmanns. Það ber ekki vott um háleitt hjúskaparlíf,
að kynhvötin skuli berja á dyr á hverju kvöldi reglulega, rétt eins og bréfberinn
á morgnana. Einhliða nautn af þessu tagi er gott dæmi um hið algenga
siðleysi manna, sem meta ekki konu sína sem eiginkonu og félaga í
ástum, heldur misnota hana sér til ánægju, eins og hvert annað húsdýr. Á
hinn bóginn sýnir þetta einnig hina veiku hlið flestra kvenna í ástamálum,
þar sem þær kunna ekki að halda þeim hlut í hjúskap og ástum, sem þeim
að réttu lagi ber.
Stúlkan sem verður að giftast
Læknar þekkja einnig vel þá sérstöku tegund kvenna, sem „verða að
giftast“. Stúlka, sem þannig er ástatt um, þjáist af öllum mögulegum
og ómögulegum kvillum: tíðakvillum, klæðaföllum (útferð), bakverk,
svefnleysi, morgunþreytu, hún getur ekki unnið heilan vinnudag í einu, hún
er utan við sig og erfið í umgengni. Hún hefur slæman litarhátt, höfuðverk
og sitthvað fleira. Alltaf er
það eitthvað nýtt, sem er
að. Þessa stúlku vantar
ekkert nema reglulegar
samfarir og kynferðis-
lega fullnægingu.