Dagblaðið Vísir - DV - 04.03.2011, Síða 24

24 | Viðtal 4.–6. mars 2011 Helgarblað
B
rynhildur Guðjónsdóttir ætl-
ar ekki alltaf að vera leikkona
og ætlar að hefja nýjan kafla í
lífi sínu bráðlega með því að
flytja til Bandaríkjanna til að læra leik-
ritun í Yale. Hún ætlar sér þó ekki að
sigra heiminn, er með fæturna á jörð-
inni og mun snúa aftur til landsins að
námi loknu. Hún sér fyrir sér að vinna
eins lengi og heilsan leyfi en lætur sig
dreyma um að hafa það náðugt í ell-
inni í fjallakofa með útsýni yfir lítið
þorp. Hún er afkastamikil leikkona og
tekst á við hvert verkefnið á fætur öðru
án þess að láta persónurnar á sig fá og
segir hægt að finna hjarta í öllum per-
sónum, líka þeim ófrýnilegustu.
Það er ágætis veður úti á meðan ég
rölti upp að ómáluðu bárujárnshúsi
í miðbæ Reykjavíkur. Ég hringi dyra-
bjöllunni og lítil stelpa kemur til dyra
og bíður eftir að ég hósti upp úr mér
erindinu. „Er Brynhildur hérna?“ segi
ég og bíð svars. „Já,“ segir hún. „Má
ég koma inn?“ spyr ég þá, ekki alveg
viss um hvort ég sé á réttum stað. „Jú,
koddu inn,“ segir stelpan. Brynhildur
leikkona tekur svo móti mér í eldhús-
inu með gula gúmmíhanska á hönd-
um og heilsar mér brosandi, býður
mér kaffi og byrjar að spjalla.
Alltaf smá hluti af manni
í karakternum
Það verður seint sagt að Brynhild-
ur hafi ekki nóg fyrir stafni en hún
er með mörg verkefni í gangi í einu.
Brynhildur er á fullu í Þjóðleikhúsinu
þar sem hún er bæði að sýna og æfa.
Hún frumsýnir í næstu viku leikritið
Heddu Gabbler þar sem hún fer með
hlutverk Theu Elvsted. Á sama tíma
sýnir hún Brák í kassanum, litla svið-
inu í Þjóðleikhúsinu, og svo var kvik-
myndin Okkar eigin Osló frumsýnd á
miðvikudag en Brynhildur leikur þar
eitt aðalhlutverkanna.
„Frumsýningin á Okkar eigin
Osló var í gær (miðvikudag), ótrúlega
skemmtilegt og ég er mjög ánægð
með myndina,“ segir Brynhildur sem
er á fullu þessa dagana. „Ég var að sjá
hana í fyrsta skipti þó að ég hafi séð
hana grófklippta hjá Steffí klippara en
maður áttaði sig ekki alveg á hvernig
senurnar væru klipptar. Senurnar eru
kannski lengri þegar að við vinnum
þær og svo er kannski klippt út þannig
að maður er svona „ú, kemur ekki koss
þarna?“.“ Brynhildur snýr sér að kaffi-
vélinni sinni sem er miðpunktur eld-
hússins og hellir upp á bolla. „Hand-
ritið er alveg æðislegt,“ segir hún og
fer að tala um hvernig karakterinn
hennar, Vilborg, var eiginlega full
mótaður þegar hún tók við keflinu af
handritshöfundinum Þorsteini Guð-
mundssyni. „Hann er dálítið hræddur
en hún er dálítið óhefluð, en þau vega
hvort annað ofboðslega upp,“ segir
hún um aðalpersónurnar í myndinni
sem hún segir þó ekki vera neitt rosa-
lega líka sér.
„Minn karakter var eiginlega bara
þarna á blaðinu og kom eiginlega
strax, hann var eiginlega bara tilbú-
inn í handritinu,“ segir hún og seg-
ir þar að þakka hversu mikill mann-
þekkjari Þorsteinn sé. „Það er erfitt að
viðurkenna að maður sé svona, ég er
ekki alveg svona mikil skvetta með allt
í steik en auðvitað er það þannig að
þegar mikið er að gera þá er mikill há-
vaði í hausnum á manni. Þá er mað-
ur ekki endilega til í að fara út í Bónus
að versla og minnstu hlutir geta vafist
fyrir manni,“ segir hún um hvort hún
hafi fundið sjálfa sig í karakternum.
„En það er allt í lagi því það lagast bara
eftir korter,“ segir hún og hlær.
Alltaf eitthvað af manni sjálfum
„Óhjákvæmilega, þegar maður er að
leika í svona bíómynd, verður þú að
nota þig. Þetta er svo nálægt. Það er
það sem er ofsalega skemmtilegt við
kvikmyndavinnu, þar er svo margt
sem fer fram „versus“ svið. Þú verð-
ur að taka allt út og þú verður að sýna
– það eru 500 manns sem sitja bara
þarna (og bendir fyrir framan sig) og
þú ert langt, langt í burtu – þetta er allt
önnur vinna. Þú verður að taka allar
tilfinningarnar út en þarna þarf bara
eitt augnagot.“ Hún segir að þar hjálpi
mikið að hafa góðan leikstjóra, og seg-
ir að Reynir Lyngdal hafi verið frábær
að vinna með.
„Auðvitað notar maður allt sem mað-
ur hefur gengið í gegnum sjálfur. Mað-
ur er bara sín eigin verkfærataska,“
segir hún. En sér maður þá leikarana
sjálfa í persónunum sem þeir leika?
„Já, eða bara eitthvert fólk sem maður
hefur hitt. Leikaravinna er náttúrulega
bara þannig að þú ert að þykjast vera
einhver annar en þú ert.“ Hún segir að
það sé ekki vandamál að setja sig í kar-
akterinn sem á að leika þó að að mað-
ur vilji ekki samsama sig hlutverkinu.
„Þú verður að standa með þínum kar-
akter. Þú verður að gera það, ef þú ger-
ir það ekki, þá gerir það engin annar.
Ef þetta er einhver manneskja sem er
að meiða annað fólk eða eitthvað slíkt
þá er náttúrulega erfiðara að standa
við bakið á henni, en þú finnur alltaf
eitthvert hjarta.“
Á leið til Bandaríkjanna í skóla
Brynhildur finnur reglulega þörf fyr-
ir að gera breytingar og fara á nýj-
ar slóðir. Hún bjó um tíma í Svíþjóð
þegar hún var 7 ára, hún lærði í há-
skóla í Frakklandi og lærði svo leiklist
í Bretlandi. Núna er kominn tími til að
fara aftur út, í þetta skiptið til Banda-
ríkjanna. „Ég er að fara í Yale í haust.
Þannig að við erum að fara að flytja
til Bandaríkjanna í ár. Ég er að fara í
eins árs dvöl í Yale og ég verð svokall-
aður „special-scholar“ í leikritunar-
deild Yale. Ég verð undir handleiðslu
prófessoranna þar. Þetta er þriggja
ára mastersnám en ég fer ekki inn í
það,“ segir Brynhildur sem er aug-
ljóslega spennt að takast á við enn eitt
nýtt verkefni. Leikritunardeild Yale er
ekki stór en hún er rétt eins og skól-
inn mjög virt. „Þau eru 3 sem eru tekin
inn á ári, í þriggja ára nám, þannig að
þetta eru alltaf níu nemendur en ég fæ
að vera þarna í einn vetur sem „spec-
ial-scholar“. Ég bara víkka sjóndeildar-
hringinn og fæ frið til að skrifa og njóta
þess. Það verður geggjað.“
En hvernig kom þetta til?„Ég þarf
alltaf að hafa mikið að gera. Ég hef
náttúrulega skrifað mikið og nú er
búið að leika þrjú verk eftir mig. Ég
hef alltaf haft þörf til að fara og skoða.
Svo sá ég þetta nám og kynntist Paulu
Vogel, sem skrifaði Ökutíma, og hún
er yfir deildinni. Svo var bara allt í einu
komin þörfin til að fara og gera eitt-
hvað. Hún tekur sig upp stundum,“
segir Brynhildur en henni var boðið
að koma til eins árs þar sem þeim sem
mátu umsóknina hennar þótti hún
vera búin að gera svo mikið að þeim
fannst ekki ástæða til þess að taka
hana inn í þriggja ára nám. „Þeir vildu
samt gjarnan fá mig.“
Hún hikar ekki við að taka fjöl-
skylduna með sér en 10 ára dótt-
ir hennar er líka spennt að fara út.
„Það verður dásamlegt fyrir 10 ára
stelpu að vera eitt ár í Bandaríkjunum
og koma bara heim með fullkomna
ensku. Ég bjó sjálf í Svíþjóð þegar ég
var 7 ára og bý nú alltaf af því að tala
góða sænsku,“ segir hún og hlær. „Það
verður ævintýri að prófa að vera ann-
ars staðar. Þetta er líka frábær stað-
ur, fjörtíu mínútur frá New York. Há-
skólabærinn New Haven sem er bara
byggður upp í kringum Yale.“
Brynhildur segist þó viss um að
koma heim eftir tímann í Bandaríkj-
unum. „Við eigum alltaf heima hérna
það er alveg á hreinu. Lítil stúlka þarf
bara að komast í skólann sinn aftur og
svona.“
En ætlar hún ekki að reyna að sigra
Bandaríkin? „Nei, ég er alveg með
lappirnar á jörðinni hvað það varð-
ar. Ég hef aldrei verið með þá þörf að
sigra heiminn eða eitthvað svoleiðis.
Á meðan mér líður vel í hjartanu og
á meðan ég er spennt fyrir því sem ég
er að gera, þá er allt gott. Það var góð-
ur maður sem kenndi mér að ef mað-
ur gefur fullt af ást þá fær maður það
hundraðfalt til baka.“
Fjallakofi í ellinni
Húsið hennar Brynhildar er mjög per-
sónulegt og maður finnur að maður er
Brynhildur Guðjónsdóttir útskrifaðist úr leiklistarskóla í London árið 1998. Á
skömmum tíma varð hún ein fremsta leikkona Íslendinga og sló í gegn sem Edith
Piaf. Hún hefur nóg að gera þessa dagana og segist hamingjusöm þegar hún hafi
nóg fyrir stafni. Hún hefur tekist á við breytingar að undanförnu og hyggst fara
enn lengra og hefja nám í Yale-háskóla í Bandaríkjunum. Hún býr sátt við lífið og
leiklistina í litlu bárujárnshúsi bak við Þjóðleikhúsið ásamt manninum sínum, tíu
ára dóttur sinni, sem hjálpar henni að læra texta, og köttunum sínum tveimur.
„Maður er sín eigin
verkfærataska“
„Ég hef
aldrei verið
með þá þörf að
sigra heiminn eða
eitthvað svoleiðis.