Dagblaðið Vísir - DV - 13.04.2012, Blaðsíða 40

40 13.–15. apríl 2012 Helgarblað
Sakamál 11
mínútur liðu áður en morðinginn Donald Harding var liðið lík í gasklefa í Arizona í Bandaríkjunum. Meðan
á aftökunni stóð barðist Donald um í fjötrunum og froða lak úr munni hans. „Það var augljóst að þessi
maður þjáðist. Þetta var ofbeldisfullur dauðdagi … Við drepum dýr á mannúðlegri máta,“ sagði sjón-
varpsfréttamaður sem fylgdist með aftökunni. Donald eyddi síðustu andartökunum í að bölva Grant
Woods ríkissaksóknara, sem var viðstaddur, í sand og ösku og sýna honum fingurinn.
U m s j ó n : K o l b e i n n Þ o r s t e i n s s o n k o l b e i n n @ d v . i s
xxx
x
xxx
xxx
xxx
Þ
egar Edith Muhr lagði fót-
gangandi af stað heim-
an frá sér í gegnum skóg-
lendi og akra í Perigord í
Frakklandi 10. september
2009 grunaði hana ekki að um yrði
að ræða hennar hinsta göngutúr.
Áfangastaður hennar var veitinga-
staður í rúmlega sex kílómetra
fjarlægð, Auberge des Marroniers
í Lanquais í Dordogne, þar sem
hún hugðist snæða hádegismat
með Rolf, eiginmanni sínum.
Edith, eldri kona sem var að
jafna sig eftir baráttu við brjósta-
krabba, hafði unun af göngutúr-
um, en eiginmaður hennar deildi
ekki þeirri ástríðu og hafði ákveð-
ið að aka að veitingastaðnum og
bíða hennar þar.
Til að komast á áfangastað
þurfti Edith að fara yfir landareign
bónda nokkurs, Yves Bureau. Ekki
er með góðri vissu hægt að full-
yrða hvað gerðist en svo virðist
sem leiðir Edith og Yves hafi skar-
ast og hann með valdi flutt hana í
hlöðuna á býli sínu þar sem hann
batt hana við uppréttan stiga, eins
og Jesú á krossinn.
Sundurlimuð lifandi
Yves var 58 ára, lág- og riðvaxinn
og öflugur, og Edith hafði ekkert í
hann að gera. Hún vissi ekki hvað-
an á sig stóð veðrið og baðst mis-
kunnar þegar hann fór að munda
hin ýmsu eggverkfæri. En Yves
hófst handa við að skera af henni
fingurna og blóðið rann í stríðum
straumum.
Yves kippti sér ekkert upp við
sársauka- og skelfingarvein Edith
og þegar allir fingur höfðu verið
klipptir af greip hann kjötsax og
slátrarahníf og hófst handa við að
skera af henni hand- og fótleggi.
Eitt sinn öskraði Edith svo hátt
að kalt vatn rann milli skinns og
hörunds á nunnu sem var í heim-
sókn á nálægu býli. Nunnan ákvað
að kanna málið frekar en þeg-
ar hún nálgaðist hlöðu Yves kom
hann skeiðandi út á móti henni.
„Hér er allt í sóma,“ sagði hann
sefandi og traustvekjandi rómi.
„Ekkert til að hafa áhyggjur af.“
Nunnunni var afar létt og snéri
frá og Yves snéri aftur til sinnar
óhugnanlegu iðju.
Fyrsta frásögnin af mörgum
Á sama tíma og Edith var skorin í
bita beið Rolf óþreyjufullur á veit-
ingastaðnum. Edith var þýsk, sem
og eiginmaður hennar, og Rolf var
fullkunnugt um þá áherslu sem
Edith lagði á stundvísi.
Á endanum gafst Rolf upp á
biðinni og settist upp í bifreið sína
og ákvað að aka til móts við konu
sína, í von um að rekast á hana.
Klukkan hálf þrjú hafði Rolf sam-
band við lögregluna og sagði sín-
ar farir ekki sléttar. Þegar húmaði
að kveldi fann lögreglan þrjá hluti
sem Rolf staðhæfði að tilheyrðu
Edith; gleraugu, sætuefni og speg-
il. En Edith var hvergi að sjá.
En lögreglan fékk eina vísbend-
ingu þó veigalítil væri; einhver
hafði séð hvíta Renault Express-
bifreið á stað þar sem alla jafna
var lítið um bílaumferð. Næsta
morgun var lögreglan ekki lítið
undrandi þegar hvítri Renault Ex-
press-bifreið var ekið upp að lög-
reglustöðinni og lagt þar.
Út úr bifreiðinni steig Yves og
hafði upplýsingar – fyrstu frásögn
hans af mörgum: „Í gær, um há-
degisbil, þurfti ég að létta á mér
og sá bíl og bifhjól.“ Lögreglunni
þótti undarlegt að enginn annar
hefði séð umrædd farartæki – og
hví hafði þessi bóndi skyndilega
gefið sig fram til að segja lögregl-
unni þessi tíðindi?
Frásögn á frásögn ofan
Lögreglan ákvað að kíkja nánar á
býli Yves og þar beið þeirra ógeð-
felld sýn. Blóð úr Edith var upp
með veggjum og um gólf hlöð-
unnar, og að auki leifar skepnu
sem Yves hafði slátrað og gert að.
Í uppþvottavél Yves fann lög-
reglan föt Edith, enn rök og með
blóðblettum. Yves var handtek-
inn.
„Allt í lagi. Ég skal segja ykk-
ur hvað raunverulega gerðist. Ég
stoppaði til að míga og fann sund-
urlimað lík konu við slóðann. Ég
varð skelfingu lostinn. Ég setti
líkamshlutana í skottið á bíln-
um mínum og ók að tjörninni og
fleygði þeim út í. En þeir flutu. Ég
náði þeim aftur upp á tjarnarbakk-
ann, setti þá í tóma áburðarpoka
og fleygði þeim inn á kornakur.“
Yves vildi ekki upplýsa um hvað
kornakur var að ræða og fljótlega
kom í ljós að það skipti litlu máli
því ný útgáfa varð til.
„Ég ók eftir veginum þegar nak-
in kona stökk fyrir bílinn. Ég gat
ekki komið í veg fyrir það – það var
slys. Ég setti hana í bílskottið og fór
með hana í útihús á bak við hús hjá
mér. Ég reyndi að hafa munnmök
við hana, en hún var dauð. Ég skar
hana í hluta sem ég setti í poka og
henti á kornakurinn.“
Yves fór með lögreglunni
á kornakurinn og þar fundust
nokkrir pokar með líkamsleifum
Edith. Yves var kærður fyrir morð.
Óljósar ástæður
Þrátt fyrir að gengið væri á Yves
gaf hann aldrei upp ástæður
ódæðisins og þegar kviðdómi
voru sýndar ljósmyndir af vett-
vangi og öðru sem tengdist morð-
inu gantaðist Yves og hló í réttar-
salnum.
Þegar dómarinn spurði Yves
hvort hann væri ekki fús til að
segja allan sannleikann þvertók
hann fyrir að vera sekur yfirhöf-
uð – þrátt fyrir, auk allra annarra
sannana, að hringar Edith hefðu
fundist ofan á þverbita í hlöðu
hans.
„Klukkan var hálf eitt þegar ég
stoppaði við slóðann til að létta á
mér. Ég heyrði bílhurð skellast og
þegar ég kannaði það nánar sá
ég nakinn líkama þessarar konu
liggja við vegarbrúnina. Ég ýtti við
henni með priki, Hún var ekki á
lífi. Ég fór í kerfi og flýtti mér heim.
Nokkrum tímum síðar fann ég, í
hlöðunni minni, sama nakta lík-
amann – sundurlimaðan og hrúg-
að upp fyrir framan dráttarvélina
mína,“ sagði Yves.
„Svo líkaminn komst inn í
hlöðuna þína af eigin rammleik?“
var Yves spurður. Yves svaraði ein-
faldlega: „Ég veit það ekki.“
Þegar þar var komið sögu
draup meira að segja verjandi Yves
höfði og muldraði fyrir munni sér:
„Þetta er enn ein útgáfan af því
sem gerðist.“ Samkvæmt lögregl-
unni kom Yves með 27 útgáfur af
atburðarásinni.
Í september 2011 var Yves Bu-
reau dæmdur til lífstíðarfangelsis
án möguleika á reynslulausn fyrr
en eftir 20 ár.
sundurlimuð
n Hugðist snæða með manni sínum n Endaði ævina í hlöðu nágrannans„Þegar þar var
komið sögu draup
meira að segja verjandi
Yves höfði og muldraði
fyrir munni sér: „Þetta
er enn ein útgáfan af því
sem gerðist.“
Yves Bureau Hafði
útskýringar á reiðum
höndum – í 27 útgáfum.
Fórnarlamb Yves
Edith Muhr hlaut
hryllileg örlög.
Vinkonurnar
– úlfar í sauðargæru
B
estu vinkonur Michelle „Missy“ Avila
voru Karen Severson og Laura Doyle.
Missy var 17 ára stúlka, vinsæl og lag-
leg. Karen, einnig 17 ára, var and-
stæða Missy; hávaxin og glímdi við of mikla
líkamsþyngd.
Í októberbyrjun 1985 fóru Laura og Missy
saman til Stonehurst Park í Sun Valley í Los
Angeles. Þar voru
þær búnar að mæla
sér mót við Karen og
stúlku að nafni Eva
Chirumbolo.
Einhverra hluta
vegna hringdi móðir
Lauru, Barbara, í
móður Missy, Irene,
síðar þann sama
dag og spurði hvort
Missy væri komin
heim.
Daginn eftir
hafði Missy ekki
skilað sér og Irene
hafði samband við
lögregluna. Þann
4. október gengu
göngugarpar fram
á illa farnar líkams-
leifar Missy í Big
Tajunga-gilinu í
Angeles-þjóðgarð-
inum.
Sítt hár Missy
hafði verið tætt af höfði hennar og gerð
hafði verið mislukkuð tilraun til að hylja
líkið. Karen varð svo mikið um að hún flutti
inn til móður Missy, svaf í rúmi hennar og
gekk jafnvel í fötum hennar, eins og mögu-
legt var.
Laura Doyle sagðist hafa séð Missy á tali
við tvo unga karlmenn í bláum Chevrolet
Camaro-bíl, en lögreglan hafði ekkert fast í
hendi og enginn var handtekinn. Móðir Missy
og Karen brugðu meira að segja á það ráð að
angra ökumenn blárra Camaro-bifreiða.
Í þrjú ár gerðist fátt markvert í málinu en
þá handtók lögreglan tvo einstaklinga – Karen
Severson og Lauru Doyle.
Við réttarhöld sem hófust í janúar 1990
fullyrti Eva að Lauru og Missy hefði orðið
sundurorða; Laura hefði ásakað Missy um að
sofa hjá kærasta sínum.
Ósættið vatt upp á sig og Laura og Karen
drógu Missy niður að lækjarsprænu, en þá
hafi Evu ekki litist á blikuna og hún farið í
bílinn þeirra. Skömmu síðar komu Laura og
Karen einar til baka og í bílnum hentu þær
gaman að því að hafa myrt Missy – drekkt
henni í lækjarsprænunni.
Þrátt fyrir vitnisburð Evu voru Laura og
Karen, 9. mars 1990, sakfelldar fyrir mann-
dráp í stað morðs af ásetningi og dæmdar til
15 ára til lífstíðarfangelsis.
Karen var sleppt í desember í fyrra og
Laura kemur næst fyrir skilorðsnefnd í júlí í
ár.
Laura (efri) og Karen