Dagblaðið Vísir - DV - 21.09.2012, Qupperneq 27

Viðtal 27Helgarblað 21.–23. september 2012
Harður húsbóndi
Það sem hún þarf hins vegar að passa
núna er að taka sér ekki of mikið fyr-
ir hendur. „Ég fer alltaf í það far, ég á
erfitt með að segja nei og kúpla mig
út, því ég er alltaf að. Ég er harður hús-
bóndi og hef sjaldan eða aldrei haft
eins mikið að gera og eftir að ég fór að
vinna fyrir sjálfa mig. Ég er ekki ánægð
með mig ef ég er ekki að gera eitthvað
uppbyggilegt.
Kannski er það af því að mér finnst
ég bera svo mikla ábyrgð, ég verði að
vinna fyrir mér og varast að sólunda
tímanum. Þannig að allt annað situr á
hakanum,“ segir Elín sem er á tveim-
ur árum búin að skrifa tvær bækur og
gera tvær heimildarmyndir, um Vest-
ur-Íslendinga og stofnfrumur.
Um síðustu helgi lauk söfnunar-
átaki fyrir stuðningsmiðstöð fyr-
ir langveik börn sem Elín hefur ver-
ið að undirbúa síðasta árið án þess
að þiggja laun fyrir. Hún er stjórnar-
formaður í stuðningsmiðstöðinni og
það er einnig sjálfboðavinna. Það á
líka við um störf hennar fyrir Mæðra-
styrksnefnd þar sem hún situr í stjórn
menntunarsjóðs.
Upplifði allan tilfinningaskalann
Hún var reyndar enn á uppsagnar-
fresti þegar hún var komin af stað
og farin að mæta vikulega í matarút-
hlutun hjá Mæðrastyrksnefnd. „Ég
mátti ekki vinna neins staðar á meðan
ég fékk enn laun en mig langaði til
að gera eitthvað. Þetta var ein besta
ákvörðun sem ég hef tekið. Ef ég fann
fyrir sjálfsvorkunn hvarf það eins og
dögg fyrir sólu þegar ég sá að mín-
ar aðstæður voru hjóm eitt miðað við
það sem margir þurfa að ganga í gegn-
um.
Ég upplifði auðvitað einmanaleika
og fór í gegnum allan tilfinningaskal-
ann á þessum tíma. Það var mjög erfitt
að hætta á RÚV, þetta var svo stór hluti
af lífi mínu. Strákarnir muna ekki eftir
mér öðruvísi en í sjónvarpinu, það var
bara lífið sem við lifðum.“
Hún vill helst ekki ræða þetta nán-
ar, er orðin sátt og vill horfa til fram-
tíðar. En þar sem hún er oft og iðu-
lega spurð af hverju henni var sagt
upp vill hún skýra frá sinni hlið mála í
eitt skipti fyrir öll. „Ég var náttúrulega
fyrrverandi fréttastjóri sem var kom-
inn aftur á gólfið og það getur vel verið
að fólki hafi fundist það truflandi. Það
hafi valdið óróleika og skapað valdaó-
jafnvægi, ég veit það ekki. En ég reyndi
að standa mig og mér fannst ekki erfitt
að fara til baka.“
Sorgleg æskudýrkun
Það er líka annað og meira, fáar kon-
ur eru í fjölmiðlum eftir miðjan ald-
ur. Elín segir það mikið áhyggjuefni.
„Þetta er svo mikil vitleysa. Konur eru
helmingur þjóðarinnar og það þarf
enginn að segja mér að fjölmiðlakon-
ur sem eru komnar yfir fimmtugt séu
búnar að vera.
Ef það er raunin þarf að berjast
gegn því, karlar og konur þurfa að taka
höndum saman í þeirri baráttu líkt og
ég myndi berjast hatrammlega fyrir
rétti drengja minna ef það væri brot-
ið á þeim, ef þeir þyrftu til dæmis alltaf
að vinna fimm tímum lengur en kon-
ur til að fá sömu laun og þær, eins og
þær þurfa að gera í dag. En þessi bar-
átta má ekki snúast um það að konur
séu merkilegri eða æðri en karlar, það
á bara að ríkja jafnrétti hérna.“
Hún segir að þessi æskudýrkun sé
sorgleg. „Jóhanna Sigurðardóttir er til
dæmis gagnrýnd fyrir að vera of göm-
ul. Það á ekki að gagnrýna hana fyrir
það,“ segir hún og bætir því svo hlæj-
andi við að það sé „… hægt að gagn-
rýna hana fyrir allt annað.“
Síðan bendir hún á að víða um
heim sé menningin þannig að því
eldri sem þú ert því virtari og mikil-
vægari sértu fyrir samfélagið. „Hér er
þessi æskudýrkun og það er spurn-
ing hvort gamalmenni megi fá sér vín
á elliheimilum. Hvers konar rugl er
þetta?“ spyr hún hneyksluð og segir
að fólk eigi að fá að ráða því sjálft. „Það
þarf ekki að hafa vit fyrir fólki sem er
komið yfir sjötugt. Ég tek ekki þátt í
þessu.“
Vill vera falleg og góð
Hún er ekki hrædd við að eldast. „Mér
finnst aldur fallegur,“ segir hún bros-
andi. Eftir öll þessi ár í sjónvarpi er
hún samt meðvituð um útlitið og fer
helst ekki út án þess að hafa sig til. „Ég
er þakklát fyrir allt sem mér var gefið
og þar á meðal farartæki sem ég get al-
veg verið stolt af.
Ég stefni að því að vera góð og fal-
leg manneskja, það hefur tekið mig
langan tíma og ég er alltaf að læra eitt-
hvað nýtt. Fegurð er svo afstæð og hún
er ekki í andliti fólgin.“
Auðvitað hafði það áhrif að vera
stöðugt til umræðu. „Ég held að allt
þetta sjónvarpsfólk og frægðarfólk sé
upptekið af því hvernig talað er um
það eða hvað birtist í blöðunum. Það
venst aldrei.
Með tímanum lærði ég samt hvern-
ig ég átti að standa, hvernig ég átti að
brosa og hverju ég ætti að klæðast til
að það kæmi vel út. Ég veit að ef ég er
illa til höfð þegar ég fer að heiman og
lendi í einhverju ljósmyndasessjoni
þá kemur það illa út. Enda hef ég oft
fengið aðstoð stílista og annarra sem
hjálpa mér að líta vel út. Sjónvarps-
fólk er ofalið hvað þetta varðar, það er
alltaf með fólk í kringum sig sem sér
um þetta.“
Hún segir að þetta sé ekki sprottið
af hégóma. „En með tímanum þró-
ast þetta út í það. Það er bara ætlast
til þess að þú sért fín og flott þegar þú
mætir á skjánum inn í stofu til fólks.
Þegar það mætir þér síðan á förnum
vegi vill það sjá þig eins og þú ert á
skjánum.
Auðvitað getur það verið mjög
íþyngjandi og hefur meðal annars
komið fram í því að ég mæti ekki á
opinbera staði af því að ég veit að þá
myndi ég verða til umræðu vegna út-
litsins og vil það ekki.“
Ávísun á leiðindi
Það er til dæmis langt síðan hún átt-
aði sig á því að það þýðir ekkert fyr-
ir hana að fara út að skemmta sér
á skemmtistöðunum. „Það er ávís-
un á leiðindi. Þegar fólk hefur fengið
sér í glas byrja alltaf einhverjar um-
ræður um fréttirnar, vinnuna mína
og það hvernig ég er, hvernig ég lít út
eða hvort ég hafi einhvern tímann gert
eitthvað sem einhverjum mislíkaði.
Stundum fæ ég aðfinnslur sem
ég veit að ég hefði aldrei fengið hefði
viðkomandi verið allsgáður, ég fæ að
heyra að hárið á mér sé ljótt á litinn,
ég eigi ekki að klæðast fötunum sem
ég er í og svo framvegis. Þetta er yfir-
leitt útlitstengt.“
Hún fær sér bita af brauðinu og
viðurkennir að þetta sé auðvitað mjög
óþægilegt. „Til að takast á við þetta
segi ég alltaf við sjálfa mig að þetta
fylgi því að vera í sjónvarpi. Ég vissi
það þegar ég byrjaði í sjónvarpi að fólk
myndi hafa skoðanir á mér og jafnvel
láta þær í ljós. Ég verð að gefa eftir ein-
hvern hluta af mínu prívatsvæði og
verð bara að taka því sem manneskja,
það er ekki bæði haldið og sleppt.
Ég verð bara að haga mínu lífi út frá
þessu.“
Í banni á vellinum
Hún gerði sonum sínum líka grein fyr-
ir því að það væri fylgst með þeim. „Ég
sagði þeim að þeir væru með extra far-
angur sem fylgdi mínu starfi og að þeir
mættu alveg búast við því að það væri
gert meira úr mistökum þeirra af því
að ég væri þekkt. Kannski var það ekki
raunin en ég upplifði það þannig.“
Verst var samt að fá aldrei að fara
á fótboltaleiki. Annar sonur hennar
var í boltanum og honum þótti óþægi-
legt að mamma hans, sem vann í sjón-
varpinu, kæmi á leiki. Svo hún var
alla tíð í banni. „Mér fannst það alltaf
mjög leiðinlegt því það skemmtileg-
asta sem ég gerði var að horfa á hann
spila. En ég veit ekki hvað hann var
orðinn gamall þegar ég hékk enn úti á
bílastæði að fylgjast með úr fjarlægð,“
segir hún og hlær. „Það hafa örugg-
lega margir haldið að ég væri of mikil
framakona til að sinna þessu því ég var
aldrei á staðnum.“
Það er fjarri sanni, í hennar huga
er fjölskyldan ekki bara númer eitt,
heldur líka tvö og þrjú. „Ég gleymi því
aldrei þegar ég var á ráðningarstofu
fyrir fréttastjórastarfið á RÚV, sat fyr-
ir utan skrifstofuna og var á leið inn
í viðtalið þegar sonur minn hringdi.
Hann var að fara að taka bílpróf en
hann hafði gleymt gögnunum heima.
Ég stóð frammi fyrir stærsta stökki fer-
ilsins en fór strax og sótti þetta fyr-
ir hann. Mér var alveg sama um hitt,
metnaðurinn er ekki það rosalega
mikill. Fjölskyldan skiptir mig miklu
meira máli.
Í annan stað var klukkan að verða
hálfsjö og ég sat í stólnum í sminki.
Þá hringdi annar sonur minn og það
var bersýnilega eitthvað mikið að,
hann hafði slasast í fótbolta og það
var sjúkrabíll á leiðinni. Sem betur fer
var annar fréttaþulur í húsinu sem gat
leyst mig af en ef ég hefði ekki verið
svo heppin hefði bara þurft að koma
afsakið hlé. Það hefðu engin bönd
haldið mér á svona stundu.“
Ömurlegt brúðkaup
Eiginmaður Elínar er Friðrik Friðriks-
son en þau hafa verið í sambúð í
„Þetta var svo
mikið bull. Ég
var að kaupa þetta og
hitt sem ég hafði engin
not fyrir. Smám saman
óx upphæðin sem fór
í svona vitleysu og ég
gerði mér enga grein
fyrir því.
„ Ég var ennþá bara
ég og ég, við tvær
saman, ég með sjálfri mér
t
Mynd Eyþór ÁrnaSon
FÖrðUn GUðrún V. þórarinSdóttir