Dagblaðið Vísir - DV - 29.07.2011, Side 53

Viðtal | 53Helgarblað 29. júlí – 2. ágúst 2011
Opinberun hrafnsins
hans og svo þessi knappi frásagnar-
stíll fornsagnanna. Sturlunga er sú
bók sem ég les oftast og er mín uppá-
haldsbók. Ég hef lesið hana örugg-
lega yfir hundrað sinnum og velt
henni fyrir mér.
Ef ég er á ferðum erlendis og þarf
gott svefnmeðal þá tek ég Sturlungu
upp og les í henni svona 10 blaðsíð-
ur og þá er hugurinn alveg tómur.
Þá þarf maður ekki að hafa áhyggj-
ur af einhverjum búksorgum eða
einhverju veseni sem er að dynja á
manni þá dagana. Sturlunga hreins-
ar hugann. Hún er það snúin og
maður þarf að átta sig á nöfnum og
hvernig atburðarásin er. Hún tek-
ur mann alveg á ferðalag og maður
getur ekki hugsað um neitt annað á
meðan maður er að lesa hana þann-
ig að þetta er góð hvíld fyrir hug-
ann. Ég nota Sturlungu bæði til að
skemmta mér og spekúlera í henni.
Hún er það stórbrotin. Ég nota hana
eins og menn sem stunda jóga fara í
jógastellingar.“
Verkstæðið varð að heimili
Hús Hrafns Gunnlaugssonar hefur
vakið athygli, eða réttara sagt lóðin
við húsið. „Ég keypti húsið fyrst og
fremst með það í huga að hér væri
gott að hafa leikmyndaverkstæði og
að það væri hægt að koma leikmynd-
unum fyrir allt í kringum húsið og
flytja þær svo burt. Við hreinsuðum
mikið af braggarusli í kring og kom-
um svæðinu í gott ástand algjörlega
á okkar kostnað. Mér fór að þykja
vænt um staðinn og ég flutti einn
daginn inn í leikmyndaverkstæðið.“
Lóðin breytti um svip. Leikmynd-
ir sem höfðu gegnt sínu hlutverki á
upptökustað voru fluttar aftur á lóð-
ina sem hann skreytti líka með alls
kyns hlutum. Úr timbri. Úr járni.
Hann lét grafa litlar tjarnir sem hann
setti silunga í og náði þetta svæði,
náttúrugallerí, út fyrir lóðarmörkin.
Peysufatakonur á
pönktónleikum
„Hugmyndin að listagalleríinu kom
vegna þess að sumar af leikmyndun-
um voru svo fallegar og skemmtileg-
ar að mér fannst synd að eyðileggja
þær.
Svo annað – ég hef alltaf haft gam-
an af íslenskum, villtum plöntum
svo sem hvönninni og njólanum
sem mér finnst óskaplega fallegur en
hann er það fyrsta sem kemur upp úr
sverðinum á vorin. Hér hafa hvönn-
in og njólinn átt sér griðland. Í skrúð-
görðum er verið að planta á hverju
vori blómum sem þarf helst að hafa
í gjörgæslu allt sumarið til að þau
deyi ekki; þau eru eins og peysufata-
konur á pönktónleikum. Það er ver-
ið að planta blómum sem mér finnst
ekki eiga erindi hingað. Á sama tíma
má oft sjá mjög fallegt blómskrúð á
umferðareyjum – sóleyjar, baldurs-
brár og fleira – og svo eru stórvirkar
vinnuvélar að slá þessa vorboða og
þessi blóm sem Jónas Hallgrímsson
orti hvað mest um. Fífill í brekku og
Vesalings sóley! Sérðu mig? Öll þessi
íslensku blóm hafa verið ofsótt og
fengið þetta merkilega nafn „illgresi“.
Eins og þú sérð ef þú lítur út um
gluggann þá fær hér hvönnin, njól-
inn, baldursbráin, sigurskúfurinn og
skógarkerfillinn að njóta sín og hvað
heitir þetta sem allir eru að láta fara í
taugarnar á sér?“
Við förum út á pall og göngum
að villtri jurt sem sumir myndu kalla
illgresi. Ekki Hrafn Gunnlaugsson.
Hann þefar, rífur af og smakkar. „Það
er kúmenlykt af henni. Þetta er eins
og anís. Þetta er sérstakur kerfill –
ekki skógarkerfill. Hér vex mikið af
þessum kerfli sem er með anísbragði
og ég nota oft í matargerð og sá ker-
fill mun vera upprunninn í matjurta-
garði holdsveikraspítalans sem var
hérna rétt fyrir ofan. Mig langaði
að gera þennan stað að litlu horni í
Reykjavík þar sem jurtir, sem margir
kalla illgresi, fengju að njóta sín.“
Við förum aftur inn.
Tyrft yfir
„Ég hef haft þá áráttu að ef ég hef rek-
ist á fallega steina úti í náttúrunni,
sem hafa átt að fara undir vegi eða
verið í húsgrunnum, að flytja þá
hingað og sagt að ég væri að rækta
álfa og huldufólk.“
Eftir að hafa byggt upp náttúru-
galleríð í um 30 ár, sem hann segir
að skipulögð óreiða hafi einkennt,
var sá hluti sem var utan lóðamarka
Hrafns rifinn niður og tyrft yfir fyrir
síðustu borgarstjórnarkosningar. „Í
tíð Hönnu Birnu.“ Leikstjórinn segist
vel geta skilið að menn eigi ekki að
fara út fyrir lóðarmörk og að sjálfsagt
sé að virða það.
„Þetta náttúrugallerí var ekki fyr-
ir neinum og gert til að skemmta
vegfarendum. Vinir mínir settu upp
Facebook-síðu í mótmælaskyni og
hafa um 250 manns skráð sig á hana.
Margt fólk hafði ánægju af þessu
og hér var mikið fuglalíf. Það komu
hingað endur og gæsir af öllum teg-
undum en eftir að galleríð var lagt í
rúst er þetta fuglalíf horfið meira og
minna. Það eru bara gæsirnar sem
eru eftir hér vappandi og vita ekk-
ert hvar þær eiga að finna vatn því
hérna voru tjarnir sem voru til þess
að fuglarnir gætu þrifist.“ Gæsir. Og
einn Hrafn.
„Mér þótti þetta miður vegna
þess að þetta gerði svo mikið fyrir
svæðið. Gerði það svo skemmtilegt.
Það kom svo mikið af fólki í göngutúr
að skoða þetta.“
Er Hrafn sár? „Nei, alls ekki. Ég
missti ekki hönd eða auga. Auðvi-
tað var þetta bara mold en þetta var
fallegur hlutur. Sérkennilegur hlutur
sem gladdi marga. Ég sakna þessa
svæðis og missti aðeins sköpunar-
gleðina; maður hefur ekki lengur
eins gaman af því að stússa í að gera
þetta skemmtilegra.“
Nokkrir ferðamenn ganga fram
hjá húsinu þennan dag. Einn sér
ljóshærða leikstjórann með sólgler-
augun. Stoppar. Hrafn segir með
handarhreyfingu að hann megi
halda áfram. „Sérðu, það er krökkt af
túristum hérna. Ég hef alltaf sagt að
þeir séu velkomnir og það mega allir
fara hér um og taka myndir eins og
þeir vilja.“
Yndislegt að vera sextugur
faðir
Tveir vinir yngri fjölskyldumeðlims-
ins eru í heimsókn og er verið að
horfa á teiknimynd. Grænir íspinnar
eru vinsælir þennan dag.
Aron Daníel er sjö ára og seg-
ir Hrafn það hafa verið yndislegt að
verða faðir tæplega sextugur. „Það
er ekki til stórkostlegri félagsskapur
en Aron Daníel Hrafnsson Guerra.
Við erum miklir mátar og förum víða
saman.“
Hrafn átti fyrir fjögur uppkom-
in börn. Hver er mesti munurinn á
honum sem föður í dag og fyrir 30–40
árum? „Ég held að vandinn við mig
sem föður hér áður fyrr hafi verið að
ég hafði aldrei tíma til að vera heima
og að börnin mín sáu mig mest í
sjónvarpinu og blöðunum. Þar finnst
mér ég hafa farið á mis við mikið. En
ég var svo heppinn að þau eiga ynd-
islega og umhyggjusama móður.
Miklir vinir
Það sem hefur gerst með Aron – við
erum vinir og ræðum um tilveruna.
Ég reyni að miðla honum af því litla
sem ég hef séð og haldið að ég hafi
skilið eða reyni að minnsta kosti
að opna augu hans fyrir ákveðn-
um hlutum. Við förum mikið sam-
an í leikhús. Við fórum til dæmis sjö
sinnum að sjá Íslandsklukkuna en
það var partur af því að amma hans
lék í leikritinu. Við sáum Faust fimm
sinnum sem mér finnst vera ein stór-
kostlegasta leiksýning sem hefur
verið sett upp á Íslandi árum saman.
Aroni Daníel finnst alltaf jafn-
gaman að fara í leikhús og hann sit-
ur alltaf alvarlegur og spekúlerar.
Svo reyni ég að fara með honum á
málverkasýningar og segja honum
frá málverkunum. Hann er feikileg-
ur teiknari og líka mikill músíkant.
Hann er í píanótímum hjá Hönnu
Valdísi. Þessu er ekki þvingað upp á
hann. Þetta er eitthvað sem við ger-
um af því að hann nýtur þess. Hann
hefur gaman af því.“
Fara alltaf með bænirnar
Hrafn talar um bænir. „Við feðgarn-
ir förum alltaf með bænir á kvöldin.
Það er svo gott fyrir hugann að fara
með falleg kvæði eftir Hallgrím Pét-
ursson og við gerum það alltaf áður
en við förum að sofa; það eru bæn-
irnar. Faðirvorið förum við stundum
með.“ Hrafn segist ekki vera sérstak-
lega hrifinn af þeirri bæn. „Ég kenni
honum það samt. Ef maður á að fara
með góða bæn fyrir lítið barn þá er
ekkert yndislegra en kvæði eftir Hall-
grím Pétursson. „Ungum er það allra
best“ og „Allt eins og blómstrið eina“
og svo framvegis.
Við tölum um hið góða afl í heim-
inum áður en við förum að sofa. Við
tölum mikið um réttlætið. Ég er mik-
ið að kenna honum að það er ekki
fyndið að gera grín að því ef einhver
á erfitt eða er öðruvísi en aðrir því þá
sé það oft eitthvað sem viðkomandi
ráði kannski ekki við og sé þann-
ig skapaður. Ég hef reynt að rækta í
honum samúð með meðbræðrum
sínum.“
„Pabbi, getum við veitt fisk?“
Móðir Arons Daníels er frá Kúbu
og er hann tvítyngdur. „Hann tal-
ar spænsku við mömmu sína og ís-
lensku við mig. Svo á hann það til að
bregða fyrir sig ensku sem hann hef-
ur náð upp úr teiknimyndum í sjón-
varpinu. Það er dálítið fyndið. Við
vorum í Disney í París um daginn
sem hann kallaði „dótaland“. Þegar
menn voru að reyna að tala við hann
þá gripu þeir oft til ensku og þá svar-
aði sá stutti á ensku og fór að spjalla
við þá. Þetta kom mér á óvart.“
„Pabbi, getum við veitt fisk?“ seg-
ir Aron Daníel sem er búinn með
græna ísinn og hættur að horfa á
„Mig dreymir um að áður en ég fer frá nái ég
að sættast við tilveruna, verði kominn á lygn-
an sjó og búinn að bæta fyrir misgjörðir mínar; þann
hrottaskap sem ég hef stundum sýnt í gegnum lífið.
Náttúrugalleríið Sá hluti náttúrugall-
erísins, sem var fyrir utan lóðarmörkin, var
rifinn niður og tyrft yfir fyrir síðustu borgar-
stjórnarkosningar. „Í tíð Hönnu Birnu.“
MYNd BjörN BlöNdal