Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.2008, Blaðsíða 32

Dagblaðið Vísir - DV - 10.10.2008, Blaðsíða 32
föstudagur 10. október 200832 Helgarblað Árið 1977 átti Vilhjálmur Vil-hjálmsson, flugmaður og söngvari, sterka endurkomu í íslenskum tónlistarheimi. Lög eins og Lítill drengur og Söknuður voru á hvers manns vörum. Björt framtíð blasti við honum og Þóru Guðmunds- dóttur, eiginkonu hans. Vorið 1978 fæddist hjónunum dóttir og hamingjan virtist fullkomnuð. Örfáum vikum síð- ar hrundi veröld þeirra þegar Vilhjálm- ur lést í bílslysi í Lúxemborg, aðeins 32 ára. Eftir stóð ekkja með hvítvoðung. Þóra segir DV sögu þeirra Vilhjálms. „Við Vilhjálmur kynntumst í Lúx- emborg þegar ég var flugfreyja hjá Loftleiðum en hann var flugmaður hjá Luxair. Töluverður samgangur var á milli Íslendinga í Lúxemborg og þá lágu leiðir okkar gjarnan saman. Þarna var lítið Íslendingasamfélag á þessum tíma og fólkið sótti mjög í að hitta aðra Íslendinga þegar vélarnar komu. Við sem komum frá Íslandi færðum lönd- um okkar íslensku blöðin og annað að heiman.“ Vilhjálmur var á þessum árum fyr- ir 1970 fyrir löngu orðinn þjóðþekktur fyrir söng sinn og með systur sinni, Ellý Vilhjálms. Þegar þau Þóra kynntust var það í fyrstu aðeins kunningsskapur. „Mér líkaði strax vel við hann þótt í fyrstu væri aðeins um það að ræða að við heilsuðumst og spjölluðum gjarn- an stuttlega saman. Hann var mjög sjarmerandi maður og hlýr. Hann gerði aldrei mannamun en talaði við alla. Þá hlustaði hann vel á fólk og virtist hafa nægan tíma fyrir alla.“ Árið 1974 fór Vilhjálmur til Karakas í Venesúela á flugráðstefnu. Þar veikt- ist hann hastarlega og var lagður inn á sjúkrahús í snarhasti. „Það hafði sprungið í honum mag- inn og hann var næstum dáinn. Þarna var fjarlægður stór hluti magans, eða um 75 prósent. En hann lifði af. Seinna sagði Vilhjálmur mér að hann hefði orðið fyrir einstakri reynslu þar sem hann lá milli heims og helju. Honum fannst sem hann væri dáinn og í göng- um þar sem ljós sást við endann. Þá heyrði hann sagt: „Þinn tími er ekki kominn enn.“ Hann sagði mér að þarna hefði hann dáið og snúið aftur. Vilhjálmur sneri heim til Íslands eft- ir sjúkrahúsleguna til að ná upp styrk og jafna sig. Þá tók samband þeirra Þóru á sig alvarlegri blæ. „Nokkru eftir þetta, árið 1974, hætti hann hjá Luxair og flutti heim. Þá fór- um við að búa saman. Við leigðum okkur íbúð á Tunguvegi 1 í Hafnarfirði. Árið 1976 giftum við okkur svo.“ Hamingja í Hafnarfirði Hamingjan blasti við hjónunum í Hafnarfirði. Vilhjálmur fékk starf við flug á Íslandi. Hann flaug fyrir Helga Jónsson og Sverri Þóroddsson sem gerðu meðal annars út á leiguflug. Árið 1977 fékk hann svo aftur vinnu við millilandaflug þegar hann réð sig hjá Arnarflugi. Sama ár sló Vilhjálmur í gegn með plötu sinni Hana nú. „Vilhjálmur hafði kynnst þessum strákum, Jóni Ólafssyni hljómplötuút- gefanda, Magnúsi Kjartanssyni tónlist- armanni, Pálma Gunnarssyni söngvara og fleirum. Það varð úr að hann gerði plötu, Með sínu nefi, sem var við ljóð Kristjáns frá Djúpalæk. Það var útgáfu- félagið Fálkinn sem gaf út þá plötu. Árið eftir gerði hann svo Hana nú sem gefin var út af Hljómplötuútgáfunni sem var í eigu Jóns Ólafssonar. Villi var aldrei með neinn draum um það að geta lifað af söngnum. Hann vildi sameina það tvennt að fljúga og sinna tónlistinni.“ Þóra segir að Vilhjálmur hafi átt mjög auðvelt með að semja texta. Þeir runnu upp úr honum á augabragði. Og textarnir hans voru engin froða. Hann vildi að þeir hefðu merkingu og dýpt. „Þegar hann var að semja kall- aði hann það að fá ljóðadrullu. Hann skrifaði niður textana um leið og þeir komu upp í hugann. Það voru alls kon- ar sneplar og miðar um allt með kveð- skapnum. Stundum gerðist eitthvað sérstakt og hann samdi um það. Oftast vildi hann að textarnir innihéldu ein- hver skilaboð, ekki bara eitthvert bull. Hann vildi snerta við fólki og þannig varð það á plötunni Hana nú. Stund- um kom þó upp í honum litli púkinn og hann samdi texta sem voru með lín- ur eins og „Óli kallinn Jó“ þar sem hann var að syngja um forsætisráðherrann. En það var auðvitað allt í góðu og alls ekki illa meint. Villi hafði þann hátt á að láta nokkra tónlistarmenn fá sama textann. Síðan kom hver og einn með sína hugmynd að lagi og besta útkom- an var valin.“ Stríðinn og skemmtilegur Þóra segir að Vilhjálmur hafi í raun verið tímalaus. Hann hafi getað sam- samað sig alls kyns fólki og alls konar aðstæðum. Og það kemur á daginn nú, árið 2008, þegar nýtt lag kemur út með texta Vilhjálms. Lagið Tölum saman á jafn vel við nú og fyrir rúmum 30 árum og nýtur mikilla vinsælda. „Þessi texti á ágætlega við í dag. Vilhjálmur var einhvern veginn tíma- laus og hann gat verið alls staðar, með hverjum sem er. Við áttum mjög vel saman. Vilhjálmur var í senn skemmti- legur og þægilegur. Hann var duglegur heimafyrir og hafði yndi af matargerð. Hjá honum lærði ég að búa til mitt fræga spaghetti bolognese. Það vantaði ekkert upp á kímnigáfu hans og manni leiddist ekki í návist hans. Hann gat verið pínulítið stríðinn en það var allt í góðu. Hann hlustaði á alls konar tónlist og söng gjarnan heima. Um það leyti sem Elvis Presley lést áttum við leið til New York. Þar keyptum við forláta egg- laga stól sem var með innbyggðum há- tölurum. Hann tengdi síðan græjurnar við stólinn og sat tímunum saman við að hlusta og stúdera tónlist. Þessi stóll er ennþá til en systir mín er með hann núna.“ Vinsæl í stúdíóinu Sumarið 1977 hlustaði þjóðin á lög- in af Hana nú og platan náði gríðarleg- um vinsældum. Lagið Lítill drengur var í efstu sætum vinsældalista og er fyr- ir löngu orðið sígilt eins og Söknuður. Þóra segir að þótt platan hafi selst vel hafi það ekki haft neina úrslitaþýðingu fyrir fjárhag þeirra. „Á þessum tíma voru þetta ekki sér- lega miklir peningar. En allt í kring- um gerð plötunnar var gefandi og skemmtilegt. Ég var gjarnan við upp- tökur í Hljóðrita og fylgdist með. Það var óskaplega gaman að fylgjast með. Vilhjálmur var mjög öruggur í söngn- um og það þurfti ekki margar upptök- ur til að ná því fram sem hann vildi. En þetta voru langir dagar. Vilhjálm- ur, Maggi og aðrir sem komu að gerð plötunnar voru að vinna á daginn. Hann var kannski að fljúga frá morgni til kvölds en mætti þá í Hljóðrita og var fram á nótt. Mér blöskraði svo ruslfæð- ið sem strákarnir lifðu á að ég tók upp á því að elda fyrir þá heima. Síðan fór ég með pottana út í bíl og kom með heit- an mat til þeirra í stúdíóið. Ég uppskar miklar vinsældir fyrir.“ Vilhjálmur átti sterka endurkomu í íslenska tónlistarheiminn með nýju plötunni. Þóra segir að þótt næstum hvert mannsbarn hafi þekkt hann hafi það lítið truflað líf þeirra. „Fólk gaf sig oft að Villa á förnum vegi og hann tók því ævinlega vel. Stundum gat maður auðvitað orðið dálítið pirraður þegar við fórum út að skemmta okkur og allir vildu tala við hann. En Villi gaf sér alltaf tíma til að tala við alla. Hann var ein- faldlega þannig.“ Góður tími í Afríku Sumarið 1977 þegar hálf þjóðin raul- aði texta Vilhjálms óraði engan fyrir því hvaða örlög biðu söngvarans. Þóra var barnshafandi og þau biðu spennt eft- ir að barnið kæmi í heiminn. Ný plata var í spilunum en þó ekki strax. Fyrst átti að leyfa Hana nú að ná markaðn- um. „Haustið 1977 var Vilhjálmur að fljúga fyrir Arnarflug. Fyrsta verkefnið var í Kenía. Í október hætti ég að fljúga og tók mér frí. Ég fór þá út til Kenía og var þar um jól og áramót. Við bjuggum á íbúðahóteli. Auðvitað voru jólin í Afr- íku sérstök en ég var orðin því nokkuð vön að vera erlendis um hátíðarnar. Meðgangan gekk vel og við nutum þess að vera saman. Þetta var góður tími.“ Þóra og Vilhjálmur héldu heim til Íslands í byrjun janúar. Hann fór einn til Kenía í febrúar en ákveðið var að hann færi í frí eftir þá vinnutörn og yrði við fæðingu barns þeirra. Í þeirri ferð samdi hann sinn seinasta dægurlaga- texta, Skýið. Þar er að finna ljóðlínur eins og „að leysast uppi í læðing, sem litar tímans svörð“. Eftir á að hyggja er mjög sérstakt að hann skyldi semja svona texta sem reyndist vera hans síð- asti.“ Fæðing fyrir tímann Eftir áramótin 1977-1978 gekk líf- ið sinn vanagang hjá Þóru. Vilhjálm- ur var framan af í Kenía að fljúga. Um mánaðamótin febrúar-mars lá leið Vilhjálms til London frá Kenía. Þóra ákvað að nota tækifærið og hitta hann í heimsborginni, þótt aðeins væru fimm vikur í fæðinguna. „Ég fékk far með Arnarflugsvél til London þar sem við hittumst. Við dvöldum þar í tvo daga og notuðum tækifærið til að undirbúa okkur áður en barnið kæmi í heiminn. Við keypt- um barnavagn og annað sem þurfti. Við flugum svo saman heim 6. mars. En þá dró til tíðinda því ég missti vatn- ið, það var brunað með mig beint á spítala og ég eignaðist dóttur fjórum vikum fyrir tímann. Villi var viðstadd- ur fæðinguna. Það þurfti að nota sog- klukku en allt gekk vel. Við gerðum þó grín að því að vegna sogklukkunnar var höfuðlag dóttur okkar ekki eins og það átti að vera í fyrstu en það jafnaði sig auðvitað.“ Vegna þess að stúlkan fæddist fyrir tímann þurfti hún að vera á gjörgæslu í tvær vikur. Vilhjálmur var allan tím- ann við hlið eiginkonunnar og barns- ins og naut þess að sinna dóttur sinni. Ungu hjónin voru alsæl þegar þau fengu að fara með dóttur sína heim í Hafnarfjörð. Hamingjan var mikil en skuggarnir læddust að, örlaganorn- irnar voru komnar á kreik. Vilhjálmur Vilhelmína Eva Vilhjálmsdótt- ir, eina dóttir Vilhjálms, var einung- is þriggja vikna þegar hann lést í lok mars árið 1978. „Ég horfi ekki á hann sem hinn dáða söngvara þjóðarinnar. Fyrir mér er hann bara pabbi eins og flestir eiga pabba. Auðvitað er maður rosalega stoltur af honum. En hann er fyrst og fremst bara „pabbi“ í mínum huga,“ segir Vilhelmína. Hún bætir við að vissulega sé það svolítið skrítið að sjá og heyra í föð- ur sínum í sjónvarpi og útvarpi og sjá hversu vinsæll hann sé hjá íslensku þjóðinni, en hafa aldrei kynnst hon- um. „Það er óneitanlega skrítið að vita svona mikið um mann sem þú hefur aldrei kynnst. En að sama skapi hafa allir verið svo hjálplegir við að veita manni upplýsingar og segja manni sögur af honum, til dæmis Maggi Kjartans og fleiri vinir hans. Það hefur að mörgu leyti bætt það upp að hafa aldrei kynnst honum og manni finnst því hálfpartinn eins og maður þekki hann.“ Vinsældir Vilhjálms telur Vil- helmína mega rekja til þess hversu tímalaus lögin hans séu. „Þau virð- ast einhvern veginn ekki festast í ein- hverjum tíma og hverfa. Það er sama hvort maður talar við fólk sem er jafn- gamalt og maður sjálfur eða mikið yngra, allir virðast kunna lögin sem hann söng og þeir sem kunna að spila á gítar á annað borð kunna flest lag- anna hans. Lögin virðast einfaldlega klassísk og tímalaus.“ Vilhelmína kveðst að sjálfsögðu hlusta á lög pabba síns annað slagið. „Eftir að ég eignaðist dóttur mína er Svefnljóð í uppáhaldi. Svo finnst mér Hrafninn alltaf klassísk og skemmti- leg melódía. Síðan auðvitað þessi klassísku sem þjóðin þekkir eins og Söknuður, Bíddu pabbi og Lítill drengur.“ „Nýtt“ lag með Vilhjálmi ef svo má kalla það, Tölum saman, hefur heyrst á öldum ljósvakans að undan- förnu en það kom í leitirnar fyrr á ár- inu. Vilhelmína er ánægð með lagið. „Mér líst mjög vel á það. Það er ótrú- lega gaman að lagið skyldi finnast og vera gefið út núna. Og mér finnst út- setningin á því koma rosalega vel út.“ Vilhelmína segir að ánægjulegt væri ef fleiri lög kæmu í leitirnar. „Það er mjög gaman að svona skuli koma fram svo löngu eftir að pabbi deyr. Og maður er alltaf að vonast eftir því að fleiri ljósmyndir og annað komi fram. Ég hefði til dæmis rosalega gaman af því ef fólk sem á einhverjar myndir af honum hefði samband við mig svo ég gæti fengið afrit af þeim. Það er nefnilega ekki til það mikið af mynd- um af honum.“ Vilhelmína Eva Vilhjálmsdóttir, dóttir Vilhjálms: Finnst eins og ég þekki hann Vilhelmína Eva Vilhjálmsdóttir Heldur mikið upp á lögin svefnljóð og Hrafninn. „Seinna sagði Vil- hjálmur mér að hann hefði orð- ið fyrir einstakri reynslu þar sem hann lá milli heims og helju. Honum fannst sem hann væri dáinn og í göngum þar sem ljós sást við end- ann.“ Þurfti að lifa áfram „Þegar Villý var tæplega þriggja mánaða tók ég ákvörðun um að fara að fljúga aftur. Það var kominn tími fyrir mig til að fara að ráðum ömmu og sleppa. Villi þurfti að fá að fara sína leið, hver sem hún er, og ég þurfti að halda áfram að lifa,“ segir Þóra. MYND HEIÐA HELGADÓTTIR
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64

x

Dagblaðið Vísir - DV

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Dagblaðið Vísir - DV
https://timarit.is/publication/255

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.