19. júní - 19.06.2007, Síða 6

óþökk samfélagsins, því á
endanum fer fólk að hlusta. Og
skilja.“
Vorsólin skín ennþá skært þótt
nokkuð sé liðið á eftirmiðdaginn
og mikilfenglegt útsýnið úr
stofugluggum Guðrúnar Evu er
hvergi nærri hætt að heilla. Þegar
ég spyr rithöfundinn hvenær nýja
bókin komi út, svarar hún
glettnislega með annarri
spurningu: „Er ekki kominn
kokteiltími?“ Og hún skenkir
okkur rauðvín í staup.
„Ég vil helst vinna í þessari bók til
ársins 2008, vil alls ekki rumpa
henni af fyrir haustið, bara tími
því ekki. Mér finnst efnið vera
stórmerkilegt og vil fara vandlega
með það enda hefur það gefist
mér mjög vel áður að hafa bið­
lund; gera aftur, gera betur. Ég tel
að þrjú ár til að skrifa stóra skáld­
sögu sé eðlilegur vinnslutími og
ég er mjög fegin því að hafa gefið
Yosoy góðan tíma, hún breyttist
svo mikið undir það síðasta að ég
má varla til þess hugsa að ég
hefði slysast til að gefa hana út of
snemma.
Eins og ég sagði áðan þá
langar mig í þessari nýju bók að
skoða eða hreinlega rannsaka
lífsóttann í okkur og þá sérstak­
lega hvernig hann snýr að
konum. Ég býst við að ég skrifi
megnið af henni hér í Stykkis­
hólmi og er ekkert spennt fyrir að
fara til útlanda á næstunni enda
búin að gera mikið af því og er
orðin dálítið þreytt á útlöndum.
Ég sakna íslenskunnar alltaf
þegar ég er mikið erlendis. Ég
þrífst best í umhverfi þar sem ég
get talað íslensku, hlustað á hana
og lesið. Mér finnst mjög gott að
vera á Íslandi og svo ég tali nú
ekki um að geta notið þeirra
lífsgæða að vera úti á landi eins
og ég er núna og í góðum félags­
skap hinna frábæru Hólmara og
nálægt öllu skemmtilega fólkinu
sem ég þekki í höfuðborginni.”
Hvað telurðu að getum við gert
betur í jafnréttisbaráttunni?
Hún hlær: „Nú ætla ég að snúa
aðeins út úr. Og þó ekki. Mér
finnst afar mikilvægt að taka
þetta málefni á djúpum, persónu­
legum eða jafnvel sálgreiningar­
legum nótum. Skoða hvað er á
bak við hlutina í stað þess að
benda einungis á afleiðingarnar.
Kynímyndirnar rista svo rosalega
djúpt, þær eru nokkuð sem hver
og einn þarf að skoða innra með
sér og það þyrfti að uppræta
ýmsan misskilning sem er í gangi
því annars er mikil hætta á panik.
Femínistar á Íslandi eru upp til
hópa mjög málefnalegir. Hysterían
er mun meira áberandi hjá þeim
sem ráðast gegn femínismanum.
Fólk hlustar ekki nógu vandlega á
það sem er raunverulega verið að
segja og finnst boðskapurinn svo
stuðandi að það tekur ekki eftir
því að hann er settur fram með
algerlega málefnalegum
hætti.
Við erum alin upp við skýr
skilaboð um kynin og sumpart að
konur séu ekki jafn merkilegar og
karlar. Það hefur mjög djúp áhrif
á barnssálina og óneitanlega
tekur maður þau áhrif með sér út
í lífið. Það er flókið og erfitt að
draga þetta fram í dagsljósið,
sundurgreina það og eyða því.
Allt fjölmiðlaefni er gegnsýrt af
þessu, efni í sjónvarpi, tímaritum
og jafnvel bókum, svo göfugur
miðill sem þær nú eru annars.
Maður var stútfylltur í æsku af
einhverri speki úr Fimm bókun­
um þar sem stelpurnar þvælast
fyrir nema þær séu eins konar
„transgender“ manneskjur eða
kynskiptingar, gangi í buxum og
kalli sig strákanafni þá eru þær til
gagns, annars ekki. Þetta lá
þungt á mér þegar ég var lítil, ég
man vel eftir því, mér þótti leiðin­
legt að vera ekki af þessu töff
kyni sem strákar virtust vera.
Ég var að klára BA­ritgerðina
mína en hún fjallar um trúar­
heimspeki og meðal annars þau
miklu áhrif sem það hefur á
samfélag okkar að guðdómurinn
skuli allur vera karlkyns. Ástæðan
fyrir því að við höfum þurft Guð í
mannsmynd er kannski til að
auðvelda okkur að hafa þessa
fyrirmynd, að vilja með einhverj­
um hætti stefna í áttina að því að
vera hreinn kærleikur, en við
höfum alltaf séð Guð fyrir okkur
sem hinn fullkomna karlmann því
karlinn hefur verið nær hug­
myndum okkar um hina full­
komnu veru. Þetta er mikilvægt
að taka til athugunar og vera
meðvitaður um. Maður tekur ekki
beinlínis eftir þessari karlgeringu
„faðir, sonur og heilagur andi ...“,
þetta glymur bara í eyrunum og
umhverfinu en þarna eru á
ferðinni ógnvænlega sterk
skilaboð. Og þau eru ekki góð
fyrir konur.
Trúin er mjög mikilvægt afl og
þarf að geta verið alveg nálægt
okkur. Við þurfum að geta
samsamað okkur hugmyndinni.
En með karlguði erum við að
tilbiðja karlmennskuna á mjög
undarlegan og ég leyfi mér að
segja óeðlilegan hátt.
Eins og karlmenn eru stórkost­
legir ... en það eru konur líka og
þurfa að skilja að þær bera
þennan sama heilagleika í sér,
við höfum líka kærleikann og við
erum líka kraftaverkaverur.“
Mér finnst plastdúkkurnar ekki endilega bera vott um
kvenfyrirlitningu eigenda þeirra heldur fyrst og fremst
kvenótta, hreinlega ótta við lífið. Þú getur alveg treyst á
dúkkuna – hún fer ekki frá þér.