Öldrun - 01.03.2002, Síða 31

32 ÖLDRUN – 20. ÁRG. 1. TBL. 2002
þurfti fyrst og fremst að grípa til siðferðilegra raka um
einstaklingsrétt, sem Dr. Friðrik kom á framfæri.
Ég minnist þess er ég var í hópi ungra læknanema,
sem voru að skoða hinn nýja Borgarspítala áður en
starfsemin hófst, undir leiðsögn Dr. Friðriks. Við
komum við í glæsilegu einbýli í suðurenda í A-álmu
með útsýni yfir í Fossvogsdalinn. Hann sagði þá:
,,Þetta er fallegt herbergi og gott fyrir yfirlækni til að
deyja í’’. Þessi ummæli á þessum stað og stund opnaði
augu okkar læknanemanna fyrir því að dauðinn gæti
verið eðlilegur þáttur í sjúkdómsferli inni á sjúkrahúsi
(og að yfirlæknar væru kanske dauðlegir menn).
Dr. Friðrik var mjög ósáttur við eigin elli. Þrátt fyrir
gangráð og göngugrind hafði hann svima og óstöð-
ugan gang, sem olli því að hann datt og brotnaði end-
urtekið á mjöðmum. Veikindaferlið var erfitt en hugur-
inn stór og jók það enn á byltuhættu. Hann fékk mik-
inn styrk frá sterkri trúarsannfæringu en fyrst og
fremst naut hann stuðnings og umhyggju samheld-
innar fjölskyldu sinnar.