Són - 01.01.2006, Síða 21

RÍMUR AF SKÓGAR-KRISTI 21
10
Hvörs kyns frygð og mærðar malt
mitt svo gjörir að þorna.
Sé eg ei fyrir nær sækir allt
sá sem léði til forna.
11
Vinina fækka〈r〉, verð eg einn
veikur í raun að standa
þar til Kristur af himnum hreinn
hefur mig burt úr vanda.
12
Fyrir það get eg ei frygðugt vers
framið um auðar gefni.
Nennta eg ekki að neyta þess
þá nóg voru til þess efni.
13
Mín var lund í mörgu treg
mæta skemmtun inna.
Litlar sögurnar lærði eg
en lét eg mér fátt til hinna.
14
Því er sú eftir ein hjá mér
að öllum hlýða bæri.
Þessa skylda eg þylja hér
ef þegjanda fólkið væri.
15
Þetta ágætt ævintýr
er ekki logið að neinu
því ritningin, skötnum skýr,
skrifast af efni hreinu.
16
Bónda einum birti eg frá,
bjó hann í Þýskalandi.
Mæta fékk hann menja ná,
milda af nöðru sandi.
17
Gamall var þessi og glaður í mát
og geymir visku nýta
en hans hústrú yfrið kát
ung og væn að líta.
18
Breytni minnst og bóndans sið
bauga ræktar nanna.
Auðgrund sá því alllítt við
orði vondra manna.
19
Bragnar hafa og bókin merk
birt það eyrum mínum
að þau héldi ungan klerk
einn á garði sínum.
20
Vel féll þessi vífi í geð
og vissi bóndinn þetta
en það frétt né aldri séð
auðþöll muni sig pretta.
21
Grunar það einatt geira þoll
en gat ei spurt hið rétta
að þau muni sér ekki holl,
allt var kyrrt um þetta.
22
Einhvörn dag þann allt var plóg
að efla staðarins mengi
bóndinn veik á breiðan skóg
og bragna með honum engi.
23
Réttan veginn í rjóðrið eitt
reikar halurinn svinni
þar sem fyrir var bjargið breitt
og byggði einn dvergur inni.
24
Hann var ekki heima þá
halurinn kemur að bergi.
Er þar bóndinn úti hjá
unst42 hann mætir dvergi.
42 unst] uns í Lbs. 1783 8vo.