Són - 01.01.2006, Síða 29

RÍMUR AF SKÓGAR-KRISTI 29
58
Alla vikuna upp í samt
er henni þetta furðu tamt
að búa hjá klerknum bónda gegnt,
brá hann sér hvergi, það hefi eg fregnt.
59
Því næst lagðist þorngrund niðr
þegar hún hafði klerkinn viðr
sukkað eftir sinni vild,
svo var hún þó við bóndann mild.
60
Einhvörn morgunn æðiskyrr
auðar lindi bóndinn spyr:
Mun það nokkuð mjög frá sið
manna vera þó slátrum við.
61
Hróðig ansar hringa brú:
Hvörju viltu slátra nú.
Arðurnauti okkru því
sem eigu minni er feitast í.
62
Gjöra skal eg sem garpurinn bað
get eg þó ei að sinni það,
flestum hefi eg nú fengið starf,
fólkið er ekki við sem þarf.
63
Ekki þarftu, auðar bil,
að ætla hér svo marga til.
Fullting klerks og fylgið þitt
fullvel dugir við nautið mitt.
64
Klæddist frúin og klerkinn vekr,
kyrrlega segir og á honum tekr:
Sæktu naut það slátra skal,
sendimanna er ekki val.
65
Klerkurinn spratt í klæðin sín,
komin er þessi fregn til mín,
sækir naut og hefur það heim,
hjónin taka við uxa þeim.
66
Bóndinn lagði band á naut
og biður því halda menja laut.
Hann tók öxi í hönd sér þá,
húsfreyjan talaði hún þetta sá.
67
Best er að láta, bóndi minn,
berja klerkinn uxann þinn.
Hann sér betur að höggva en þú;
halurinn ansar sinni frú:
68
Mitt er aflið meira en hans,
mun það verða prófað til sanns.
Niðr fyrir mig hefi eg nóga sýn,
nú skal reynast orkan mín.
69
Klerkurinn tók í höfuð og horn,
horfði á þetta bauga norn.
Heldur hann undir höggið þar
en húsfreyjan ekki óhrædd var.
70
Báðum höndum bóndinn mætr
bitra öxi ríða lætr.
Hjó hann svo klerksins hálsinn á,
höfuðið fauk af bolnum þá.
71
Húsfreyjan talar með harmi nú:
Hjóst ei það sem áttir þú.
Bóndinn ansar brúði sín:
Beint fór eftir vilja mín.
72
Kæran gekk til kirkju þá
og kónginn beiddi himnum á
frelsa þennann fellda klerk
og fyrirgefa honum sín orð og verk.
73
Skógar-Kristur skaust þar inn
sem skorðan æpti klerkinn sinn.
Biður hann ekki í bænum sljó
brúðurin velji um kosti tvo.