Són - 01.01.2006, Side 81

Heinrich Heine
Undrafljóðið
Einar Thoroddsen þýddi
1
Slæmur draumur mæddi mig.
Mara þessi hræddi mig.
Um mig hryllingshrollur fer
hann er sé ég fyrir mér.
2
Um yndisfagran unaðsgarð
ég átti leið er þetta varð
og blómafjöld mér brosti hjá
mér bærðist gleði í hjarta þá.
3
Með ástarsöng og dírrindí
sér dilla fuglar garði í.
Og sólin rauð í gulli og glans
með geislum litar blómafans.
4
Með ilman jurtir anga þar
og ylur strýkur vanga þar.
Dagur bjartur skín við skær,
skemmtir sér og við mér hlær.
5
En við þessi blómabeð
var brunnur tæru vatni með.
Þar gat að líta fagurt fljóð
sem fínt með lín að þvotti stóð.
6
Með yndisþokka og augun mild
eins og væri goðum skyld,
mér fannst ég þekkja og þekkja ei
þessa undurfögru mey.
7
Ég heyrði þá hið fríða fljóð
fara að kveða þetta ljóð:
„Vatn í brunni, vættu lín
svo verði klæðin hrein og fín.“
8
Ég nálgaðist og sagði svo:
„Segðu, hverjum ertu að þvo
hið hvíta lín í laugum hér?
Ó, ljúfa stúlka, svara mér.“
9
Hún mælti: „Klukkan klingir þér,
Og klæði dauðans eru hér“.
Og varla orð af vörum hraut
er var hún horfin mér á braut.
10
En hulinn máttur mig þá bar.
Í myrkum skógi staddur var.
Þar uxu tré svo himinhátt
að húmi sló á loftið blátt.
11
Þá létu högg um langan veg
líkt og öxi biturleg.
Ég gegnum skóg og runna rann
uns rjóður eitt að lokum fann.
12
Er lengra inn í lundinn sté
Leit ég mikið eikartré.
Þar stúlkan fagra stóð við tréð
og stofninn telgdi öxi með.