Són - 01.01.2006, Qupperneq 89

UM KOLBEIN Í KOLLAFIRÐI 89
Vér getum aðeins hugsað hlýtt með þeim
sem harmar þjá
og beðið þann sem ræður himni og heim
og hjálpráð á
að leggja grös á þetta svöðusár,
að sefa þessi voðalegu tár.
Því hann er alltaf einn sem verður fær
– og eins mun hér –
að leggja á sárið lyfstein svo það grær
uns læknað er
og þá nær sorgin sigurljóðsins klið
en sigruð raunin veitir þrek og frið.
Og hann mun fyrir hverju barni sjá
sem horfið er
og láta það á ljóssins vegi ná
til lífs hjá sér.
Í þeirri trú hvert bölið verður bót
sem brúar yfir dauðans mikla fljót.
(Eftir barn sem dó af slysi: handrit)
IV
Tungutak og ljóðstíll Kolbeins Högnasonar sverja sig í ætt við þau
áhrifaöfl sem mótuðu hann ungan. Áhrif aldamótaskáldanna eru
auðsæ, ekki síst Stephans G. Stephanssonar og Þorsteins Erlingssonar.
Meðal skálda og rithöfunda sem hann mat mest mætti einnig nefna
Magnús Stefánsson (Örn Arnarson) sem var náinn vinur hans frá
skólaárum, Þorgils gjallanda og Sigurð Nordal. Þegar bækur Kolbeins
komu út, á og upp úr styrjaldarárunum, féll alda tíðarandans í nýstár-
legar áttir og rísandi tíska yngri kynslóðanna var öldungis andstæð
rímuðum hefðbundnum kveðskap, enda var honum sópað til hliðar
frá athygli margra ljóðaunnenda á komandi árum.
Sums staðar má finna hrjúfa eða stirða kveðandi í ljóðum Kolbeins
og virðist ljóst að hann hefur ekki lagt þunga áherslu á að fínslípa
lesmálið. Mætti um svipuð einkenni vísa til margra dæma úr ljóðum
þeirra skálda sem Kolbeinn mat mest. Þar sem honum tekst best upp