Són - 01.01.2006, Side 107

GELLINI Á FERÐ OG FLUGI 107
Stóð hún upp, við stafinn langa
studdi sig og þögul óð;
hetjuleg í straumnum stranga
streittist, unz á land réð ganga,
gömul kona göngumóð.
4.3 Þorsteinn Þ. Þorsteinsson og leikmærin
Enn líða tvö ár og kom þá út ljóðbókin Heimhugi eftir Þorstein Þ.
Þorsteinsson. Þar er ljóðið „Leikmærin“, langt ljóð í fimm háttum sem
hefst á eins konar inngangi, einu erindi undir Gellina-hættinum:15
Fer að höndum fyrsti þáttur;
fólkið situr hægt í ró.
Hljóðfæranna hljómar sláttur;
hjartað grípur söngsins máttur;
bjöllur hringja gling, glang, gló!
Eftir þetta upphaf má segja að ýmsum tilbrigðum við háttinn sé beitt
enda ekki um hefðbundna erindaskiptingu að ræða. Þannig hefst til
dæmis 2. þáttur:16
Leikhústjaldið upp er undið;
yfir sviðið ljóma slær.
Eins og hafi ástvin fundið,
auga sérhvert starir bundið
fjötrum þeim, sem fegurð ljær.
Stormur hljóms í blæ er breyttur;
birtan æðstu fylling nær;
ljósahringur litum skreyttur
logageislum stafar fjær.
Og þannig er haldið áfram án erindaskiptingar en ljóst er að fyrstu
fimm línurnar eru undir hætti Gellina en síðan taka við ýmis tilbrigði
við hann og aðra hætti.
Ljóð Þorsteins fjallar um unga leikkonu. Hún er undurfögur, dáð
og elskuð – en hún á sig ekki lengur; fólkið hefur hrifsað hana til sín
15 Þorsteinn Þ. Þorsteinsson (1921:51).
16 Þorsteinn Þ. Þorsteinsson (1821:51).