Són - 01.01.2006, Side 148

148 AÐALHEIÐUR GUÐMUNDSDÓTTIR
lífsleiðinni; maður bætir jú við sig þroska og þekkingu. Ljóðið fær
mann hins vegar til að hugsa um hverju maður glati á lífsleiðinni. –
Og hvort ætli sé nú dýrmætara, það sem maður öðlast eða það sem
maður glatar?
Næst langar mig til að bera niður í bók Gyrðis Elíassonar sem ber
heitið Upplitað myrkur. Sá hárfíni, hreini tónn sem einkennir ljóð
Gyrðis, þegar best lætur, gerir það að verkum að bækur hans henta
betur en margar aðrar sem kvöldlesning og eiga því vel heima á nátt-
borðinu. Hvað er betra en hreinsa hugann eftir eril dagsins með litlu
ljóði sem megnar að ylja manni um hjartaræturnar og leiða hugann
á bjartari brautir? Varla gefst betra veganesti fyrir góðar draumfarir,
geti maður með einhverju móti stjórnað þeim. Mig langar til að
nefna tvö ljóð úr bók Gyrðis, sem hvort um sig hafa einmitt þessa
eiginleika. Það er annars vegar ljóðið „Einstæð móðir í fjöruferð“
(bls. 7) og hins vegar „Tónlistarmaður segir draum sinn“ (bls. 36).
Í hinu fyrrnefnda dregur höfundur upp mynd af konu sem er með
litlar dætur sínar í fjöruferð. Sjálfri finnst mér sú mynd falleg ein og
sér því að hversu margar mæður hafa heinlega tíma fyrir fjöruferðir
í þéttskipaðri dagskrá sinni? – En þessi móðir, hvað gerir hún ekki
til að gleðja litlu stelpurnar sínar? Hún hellir úr poka fullum af
kóngabrjóstsykri í sandinn svo að dætur hennar megi finna rauða,
sæta steina. Verður móðurástinni lýst betur í átta stuttum línum?
Í síðarnefnda ljóðinu erum við stödd í skógi vaxinni hlíð í Norður-
Noregi og hittum fyrir ekki minni mann en sjálfan Síbelíus. Þótt
ljóðið taki um það bil tvær mínútur í lestri dugar það í að minnsta
kosti tuttugu mínútna fantasíu. Væri til meistaradeild íslenskra skálda
ætti Gyrðir heima þar.
Kristján Karlsson sendi frá sér tvær bækur á árinu, annars vegar
Kvæðasafn og sögur 1976–2003 og hins vegar ljóðabókina Limrur.
Limruformið er skemmtilegt ljóðform og hentar vel fyrir gamanmál
enda eru limrur Kristjáns í þeim anda. Limrurnar eru að vonum mis-
jafnar en stundum tekst höfundi einkar vel upp, svo sem í vísunum
um skakka turninn í Pisa (bls. 13) og sprundið Ljóneiði (bls. 16):
„Víst er ég létt í lund,“
mælti Ljóneiður. Hún er sprund.
Hennar unnusti er maður.
Og ennfremur glaður.
En aldrei í sama mund.