Són - 01.01.2006, Síða 163

LJÓÐ 2005 163
bendir á að orðum fylgi ábyrgð og að yfirlýsingaglöð ljóðskáld „ættu
að einbeita sér að eigin skrifum og fjalla á málefnalegan hátt um bók-
menntir í stað skotgrafahernaðar“. Gunnar heldur því fram að íslensk
ljóðlist sé „í miklum blóma um þessar mundir“.8 Eiríkur Örn svarar
þessum skrifum í formála bókarinnar Af ljóðum þar sem hann leitast
við að útskýra nánar gagnrýni sína í fyrrnefndri grein frá 2004.
Honum þykir merkilegt að fólk úti í bæ skuli fyrtast við skrifum hans
og segir að tilgangurinn með grein sinni hafi verið að fá fólk til að
hugsa um stöðu ljóðsins. Hann virðist þó allt annað en sáttur við þau
litlu viðbrögð sem skrif hans þó fengu og hæðist að orðum Gunnars,
sérstaklega um að ljóðlistin sé „í miklum blóma“. Einnig útskýrir
hann nánar skilgreiningu sína á „vondu ljóði“. Ef einhverjir skyldu
vera að velta því fyrir sér hvernig vond ljóð eru, þá er þarna gefin
uppskrift af slíku, bæði ljóðum sem verða skilgreind sem dundur og
þykjustunni-ljóð; „að prjóna ljóð eftir uppskrift er ekki það sama og að
gubba út úr sér sálinni, ekki það sama og að vera ljóðskáld“.9
Ef hægt væri að segja að einhverrar ritstjórnar hafi gætt í grein Eiríks
í Tímariti Máls og menningar frá 2004 þá ber formálinn umræddi ekki
vott um hið sama. Hér fær höfundur einfaldlega svigrúm til að hamast
áfram í ritfærni sinni (þar sem hann tekur góða spretti) og hroka.
Einhver hefði mátt benda honum á hversu hlægilegt það er að svara
gagnrýnendum sínum, jafnvel þræta við þá og skammast út í ritstjóra
fyrir að velja vanhæft fólk til verka. En stundum læðist að manni sá
grunur, eins og varðandi fyrri greinina, að tilgangur höfundar sé ein-
mitt sá að fá mann til að hlæja að vitleysunni sem veltur upp úr
honum. – Og þá er tilganginum náð. Það er alltaf gott að fá menn inn
í umræðuna sem hrista upp í hlutunum annað slagið. En þarf að hrista
upp í ljóðlistinni? Eflaust finnst ungskáldunum það en þó grunar mig
að eldri skáldum og ljóðaunnendum finnist skrif Eiríks ekki svaraverð
og eflaust brosa menn bara út í annað því að öll vitum við að fólk
stígur fram á ritvöllinn með ólíkum hætti, ýmist sem hæverskt og
afsakandi eða þróttmikið og með ferskan blæ, skoðanir og ný viðhorf.
Svo eru það alltaf einhverjir sem vekja athygli á sjálfum sér og skoð-
unum sínum með því að berja sér á brjóst og úthrópa fyrirrennara
sína. Þetta er alkunn og ágæt leið til að ná athygli.
Hér að framan var getið um tvö málþing um ljóðlist sem ætla mætti
að væri viðunandi fyrir íslenskt bókmennta- og menningarsamfélag.
8 Gunnar Randversson (2005:10).
9 Eiríkur Örn Norðdahl (2005 og <kistan.is>).