Glóðafeykir - 01.06.1955, Blaðsíða 25

GLÓÐAFEYKIR
25
Skagafjarðarsvsla er að landslagi ein sérkennilegasta sýsla þessa
lands. Hún er ríki eða heimur út af f}TÍr sig. Svo vel er hún af-
mörkuð með voldugum fjallagörðum, að úr byggð í Skagafirði sér
-svo að segja li\ ergi byggt ból í öðrurn sýslum.
Einmitt þessi sérkenni hljóta að vekja átthagatryggð og félags-
anda, eða vera í það nrinnsta góður grundýöllur fyrir félagslega
menningu og samstyllt átök. En félagleg menning er ætíð gild-
asti þátturinn í framvindu hverrar þjóðar, héraðs eða sveitar.
Skagfirðingarl \’ið eigum að sameina okkur til stórra átaka á
hvers konar framfaramálum í héraði okkar. Fyrst og frenrst til að-
drátta fjármagns inn í héraðið. — ,.Oss \ antar hér lykil hins gullna
gjalds. að græða upp landið fráhafi til fjalls." sagði Einar Benedikts-
son. —
\’el rekinn landbúnaður er hyrningarsteinn veháregunar hverrar
þjóðar sem er. Með skattfrelsi sparifjár er burtu kippt þeirri ástæðu
að koma sarifé sínu í geymslu utan héraðs, í þeirri von að það
kæmist fremur undan skatti. Er þá ekki annað eftir fyrir alla þá
sem eitthvað eiga af geymdu fé. en flytja sparifjár innstæðurnar sín-
ar heim í héraðið, til geymslu í sparisjóðum og innlánsdeildum kaup-
félaganna sem borga hina hæstu innlánsvexti, \itandi þann marg-
viðurkennda sannleika að þar sem fjármagnið er. er líf og starf.
Þá þurfum við að tengja saman með vegum dali og útskaga og
þannig rétta því góða en einangraða fólki, hjálarhönd. minnugir
hins forna spakmælis: ,,Þeir munu lýðir löndum ráða, sem útskaga
áður oft byggðu." Er hér átt við hið harða uppeldi, sem útkjálkarnir
oftast heimta.
Raforka heirn á alla bæi hérðasins er stórmál sem er að komast
í farveg og framrennsli — senr betur fer. En dásamlegt er það, að
nýlega er uppgöfguð geysimikil orka innst í okkar fagra héraði,
s\ o milc.il að nægja mundi nærliggjandi svslum og nteira en það. En
sjálfir — allir — verðum við að vinna að þessu með dugnaði, dreng-
skap og mannviti. Hávamál segja: ..Lyggjandi úlfur lær of getrat,
né sofandi maður sigur." Ó. S.
Að sitja við þann eldinn sem bezt brennur.
Þetta æfaforna spakmæli er komið alla leið frá frumbýlisháttum
mannkynsins, eftir að eldurinn var tekinn í notkun og hafður til
að orna sér við á mörkum og skógum úti. —
Enn er þetta einn sjálfsagðasti hlutur fyrir hvern og einn, enda