Glóðafeykir - 01.09.1976, Síða 27

GLÓÐAFEYKIR
27
Hjá honum undi hún allvel og lengi
við ylinn frá könnunni.
Það er svo ljúft fyrir dáðríka drengi
að dunda við kvenfólkið.
Það er gamall og góður siður
gesti að hýsa um nótt.
Kjólinn þinn læsti karlinn minn niður.
— „Komdu og sæktu hann fljótt".
„Við kvenfélagskonur vorum á ferðalagi, komum frá Ólafsfirði
og fórum niður Fljót. Það var unaðslegt veður um kvöldið, svo að
okkur datt í hug að fara fram í Flókadal, en komumst ekki lengra á
stórum bíl en fram að Stóru-Reykjum, vegurinn var hinum megin
við ána, en það sáum við ekki fyrr en of seint og urðum að snúa við“.
Blessuð sólin gyllir grund
geislum aftanroða.
Fjörug líka fýsir sprund
Flókadal að skoða.
Að Stóru-Reykjum stefndum við,
þar stígurinn tók að þrengjast.
Þar var og kröftugt kúahlið —
við komumst ekki lengra.
Varasöm er vinstri leið —
og viðsjáll aftansvalinn.
Hægri virtist glögg og greið
gatan fram í dalinn.
„Skógarþröstur vakti mig af værum svefni einn sólríkan vormorg-
un. Hann sat á ljósastaur utan við gluggann".
Þar stendur litli staurbúinn
og stillir hörpu sína.
Mig vekur sætur söngur þinn —
senn er liðin gríma.