Glóðafeykir - 01.09.1976, Page 31

GLÓÐAFEYKIR
31
Eg verð víst að teljast hafa verið fremur laus við heimilið, einkum
framan af árum, en stundaði vinnu hér og þar, sérstaklega að sumr-
inu. Hafði þá að sjálfsögðu fólk við heyskapinn. Meðal þess, sem eg
vann að utan heimilis, voru plægingar. Voru þær að sjálfsögðu stund-
aðar með hestum því þá voru ekki vélknúin jarðvinnslutæki komin
til sögunnar. Plægingarnar stundaði eg víðsvegar um Skagafjörð en
einnig norður í Eyjafirði og Þingeyjarsýslum. Kannski má segja að
eg hafi verið einskonar atvinnurekandi á þessu sviði því stundum
voru þetta þrír til fjórir menn við plægingar á mínurn vegum. Þeg-
ar eg var í Þingeyjarsýslunni var Vilhjálmur Óskarsson frá Kjartans-
staðakoti með mér, duglegur maður og góður félagi. Við fórum
austur í byrjun túnasláttar og komum heim viku fyrir göngur.
Var þetta 8 vikna útivist. Mér líkaði yfirleitt vel hjá þingeyingum
en þótti það ókostur hvað illt var sumsstaðar um haga fyrir hestana
og þá jafnframt langt að flytja þá á sæmilegt haglendi. í Þingevjar-
sýslum kynntist eg ýmsum góðum og skemmtilegum mönnum, en
of langt mál yrði að rekja þau kynni að ráði hér. Þó get eg ekki stillt
mig um að nefna hér sérstaklega til sögu einn mann, sem mér er
mjög minnisstæður. Við Vilhjálmur vorum við plægingar austur í
Kelduhverfi og maðurinn, sem raunverulega réði okkur til starfans,
hafði ráðstafað okkur í vikutíma að Efri-Hólum í Núpasveit, til
Friðriks bónda þar. Svo vildi til, að för okkar í Efri-Hóla bar upp
á sunnudag. Fólk í Kelduhverfi hafði hugsað sér að nota sunnudag-
inn til þess að bregða sér í skemmtiferð í Asbyrgi. Lagði það að okk-
ur Villa að verða samferða og létum við tilleiðast, hverju við sáum
ekki eftir því Ásbyrgi er í senn stórfengleg og undrafögur náttúru-
smíð.
I bakaleiðinni lentum við í svartamyrkri, því að þetta var síðla
sumars, en er leiðir skildu sögðu Keldhverfingar okkur til vegar í
Efri-Hóla. Við skyldum fara yfir trépall, sem brátt yrði á leið okkar
og svo eftir götutroðningum úr því. Jú, við rákumst á trépallinn,
fórum yfir hann en þá hurfu göturnar. Framundan voru stórþvfðir
móar, við lentum í vandræðum með hestana, sem rásuðu sitt á hvað
í myrkrinu, enda við ekkert að styðjast fyrir þá fremur en okkur.
Þvældumst við þó áfram í myrkrinu en vissum ekkert hvar við vor-
um staddir né hvert við fórum, ókunnugir menn í öðrum sóknum,
eins og þar stendur, og komið langt fram á nótt. Loks eygðum við
ljóstýru, sem við áttum þó ekki von á á þessum tíma sólarhringsins.
Þótti okkur nú heldur vænkast hagur Strympu og tókum stefnu á
ljósið þótt auðvitað gætu ýmsar torfærur skilið á milli þess og okk-