Glóðafeykir - 01.09.1976, Qupperneq 33

GLÓÐAFEYKIR
33
ur hesta okkar, lagði á þá og spennti þá fyrir plóginn. Við þurftum
ekkert fyrir því að hafa. Eg sá hann aldrei ganga sjálfan að slætti,
en hann dengdi alla ljái og mun hafa tekið daginn snemma til þess,
því við Villi vöknuðum alltaf við dengingarhljóðið á morgnana.
Vinnutíminn hjá okkur Villa var 10 klst á dag, og við unnum alltaf
báðir í einu þannig, að við plægðum hvor á eftir öðrum.
En það voru ekki allir jafn miklir höfðingjar og Friðrik á Efri-
Hólum, enda mátti nú kannski fyrr vera. Svo var t. d. ekki á bæn-
um, sem við enduðum á. Við komum þá frá Fjöllum í Kelduhverfi
og mun það hafa verið laust eftir miðaftan. Húsfreyja spurði hvort
við hefðum drukkið miðaftanskaffið á Fjöllum. Eg hef nú löngum
verið nokkuð drjúgur við kaffidrykkjuna og langaði sannast að segja
í kaffi en datt í hug, að frúin ætlaði e.t.v. að komast hjá að eyða því
í okkur. Á hinn bóginn var þarna með okkur maður frá Fjöllum og
því kunni eg ekki við annað en segja eins og var, að við hefðum
drukkið kaffið þar. Við plægðum svo í 5 klst. og fengum hvorki
vott né þurrt. Um kvöldið spurðum við hvar við ættum að hafa
hestana og var vísað á hólf sunnan við túnið. í ljós kom, að þar var
ekki stingandi strá. Kom okkur ekki til hugar að láta hestana í þá
hungurkví en slepptum þeim beint í túnið. Var þá komið svarta
myrkur. Gengum við nú til bæjar en létum ekkert á því bera hvað
við hefðum gert við hestana. Fengum við hinn besta beina og und-
um allvel okkar hag. Kom svo bóndi í bæinn og sýndist okkur á hon-
um nokkur gustur.
,,Hver ræður því að hestarnir eru hafðir í túninu", spyr hann.
,,Það geri eg“, var svar mitt.
„Viltu þá fara með þá“ — þetta, sem hann tiltekur og við nánari
eftirgrennslan kom í ljós, að sú ferð mundi taka á annan klukku-
tíma.
,,Nei,“ segi eg, „en eg skal gera annað: fara með hestana strax í
kvöld og koma hér aldrei aftur“.
Þegar karl sá, að nrér var þetta fullkomin alvara jafnaði hann sig
og hestarnir fengu að vera þar, sem þeir voru komnir.
Friðrik á Efri-Hólum langaði mikið til þess að kaupa af mér grá-
an hest, sem eg var með. Eg sagði sem var, að Gráni væri minn besti
plóghestur og mundi eg ekki selja hann hvað, sem í boði væri, en
bauð honum annan í staðinn. Ekki vildi Friðrik fallast á það. Svo
kom símskeyti frá Víkingavatni þess efnis, að Friðrik á Efri-Hólum
vilji tala við mig í síma þá um kvöldið. Eg fór í símann og Friðrik
segir: