Glóðafeykir - 01.09.1976, Blaðsíða 34

34
GLÓÐAFEYKIR
„Eg átti nú í rauninni ekki annað erindi við þig en að heyia í þér
röddina einu sinni enn því að líklega heyri eg hana ekki aftur“.
Að stundarkorn liðnu fer hann að impra á því að eg selji sér Blá-
grána minn og bauð í hann 300 kr. Eg neitaði sem fyrr.
„Nú, en þú vilt samt selja mér annan á 250 kr,“ segir Friðrik.
„Já, það skal eg gera en nú er eg að fara lieirn og skil þá bara hest
inn eftir.“
„Hvemig fer þá með borgunina?“
„Eg hef engar áhyggjur af henni, hún kemur einhverntíma".
„Jæja, nú held eg að Barði minn (sonur Friðriks) verði ánægður,
hann vildi endilega að eg keypti af þér hest“.
Og borgunin kom frá Friðrik, ekki vantaði það. Friðrik á Efri-
Hólum er einhver sá alskemmtilegasti maður, sem eg hefi kynnst
um dagana.
— Hvert var nú kaupið, sem þú hafðir við plægingarnar?
— Þarna eystra var það kr. 25 á dag fyrir mann og fjóra lresta,
þingeyingarnir buðu það, en hér í Skagafirði var það kr. 16,00.
— Nú fékkst þú um langt skeið mikið við hrossaverslun, Jóhann.
— Já, það var nú svo, að þegar mæðiveikin tók að herja á sauðfé
bænda í Húnavatns- og Skagafjarðarsýslum, þá gripu margir til þess
ráðs að ala upp bross til slátrunar í því skyni að vega nokkuð upp
á móti minnkandi tekjum af sauðfénu. Fyrst keypti eg hrossin fyrir
eigin reikning en síðar varð eg einskonar umboðsmaður Hrossasölu-
samlagsins, eftir að það komst á fót. Hrossin voru rekin til Akur-
eyrar og þeim slátrað þar.
— Hvernig var það á meðan þú keyptir hrossin fyrir eigin reikn-
ing, slappstu alltaf skaðlaus út úr viðskiptunum?
— Já, það minnir mig, en hagnaðurinn var nú kannski ekki alltaf
mikill. Eitt haustið sat eg reyndar uppi með allmörg hross, sem eg
gat ekki selt. Eg átti þau þá bara yfir veturinn. Þau gengu af á
Mælifellsdalnum og haustið eftir seldi eg Hrossasölusamlaginu þau
en þá var það tekið til starfa.
— Nú fóru þessi hrossakaup fram síðla hausts og snemma vetrar,
lentirðu aldrei í neinum erfiðleikum með að koma hrossunum
norður?
— Sjaldan var það en þó man eg eftir einni ferð, sem var ansi
erfið. Þá vorum við tvo sólarhringa að komast yfir Öxnadalsheið-
ina, vegna ófærðar, enda vorum við með mikinn fjölda hrossa. Þeg-
ar við, seint og um síðir, vorum komnir norður í Klif, tók hestur frá
Nautabúi sig út úr hópnum, braust niður í gilið, niður í Heiðará