Glóðafeykir - 01.09.1976, Page 39

GLÓÐAFEYKIR
39
oftar, hafði staðið yfir hjá okkur ofurlítill dagamunur. Samt sem
áður þurftum við nú að borða eitthvað og það lenti á mér, þrátt
fyrir litlar gáfur á því sviði, að sjá um eldamennskuna. Og eg fór
að elda kjötsúpu á prímusnum. Potturinn var loklaus og nam barm-
ur hans við borðbrúnina. Meðal fátæklegra ljósfæra okkar í tjaldinu
var týruskömm og stóð hún jafnaðarlegast á borðinu. Eg tók eftir
því, að hún var ekki á sínum stað og varð nokkurt umtal um hvað af
henni hefði orðið en enginn kannaðist við að hafa haft á henni hönd.
Sýður nú kjötið og súpan og að því kemur, að eg fer að færa upp
kjötbitana. Jæja, kemur þá ekki allt í einu týruskrattinn upp úr súp-
unni og mér verður að orði:
„Þarna er þá týran“.
En það er af okkur félögum að segja, að við gátum ekki fengið
af okkur að fleygja svo ágætum mat sem þeim, er þarna var búið að
tilreiða og borðuðum við allir kjötið og súpuna með bestu lyst. Og
hið merkilega var, að enginn fann hið minnsta olíubragð að matn-
um. Vildu sumir halda því fram, að týran hefði verið tóm en svo var
nú ekki. Hitt er trúlegra, að ofían hafi gufað upp við suðuna. En
það voru víst þessi lítilfjörlegu mistök við eldamennskuna, að sjóða
týruna með kjötinu, sem Ólafur í Álftagerði byggði á þann dóm
sinn, að eg væri hið mesta fífl á sviði matreiðslunnar og var honum
að vísu nokkur vorkunn.
Á þessum árum var minna um ferðamenn á heiðum uppi en nú
er orðið. Þó voru þeir nokkrir, sem þarna áttu leið um. Eg hef áð-
ur getið um Hallgrím Jónasson og félaga hans. En fleiri góða gesti
bar að garði hjá okkur þama í öræfadýrðinni. Eitt sinn komu tvær
stúlkur á Hveravelli. Hugðust þær dvelja þar um hríð og treystu á
að ná í einhvern bíl til baka, en þær voru úr Reykjavík. En tíminn
leið og varð að hálfum mánuði án þess að bólaði á bíl. Tóku þær nú
að örvænta um sinn hag og færðu það í tal við mig, hvort eg vildi
ekki reiða þær suður í Árskarð er eg færi í vörðinn. Það sagðist eg
ekki gera því að þær væra engu betur settar þar. En talandi væri
um, að eg kæmi þeim norður í Fossa, svo þær losnuðu úr útlegðinni.
Féllust þær á það. Eg fékk nú lánaða tvo hnakka og Bóas í Bólstaðar-
hlið, sem þarna var í verðinum, fylgdi okkur útyfir Blöndu og
Ströngukvísl. Þær voru í stólpaflóði en stúlkurnar okkar, sem hétu
Björg og Rakel, stóðu sig eins og hetjur. Eftir að Bóas var riðinn til
baka fóru þær að spyrja mig eftir mönnum þeim, sem með mér voru
í verðinum, hvort þeir væru kvæntir og þar fram eftir götunum. Eg
saafðist ekki vita annað en Bóas væri ólofaður.
O