Skírnir - 01.01.1983, Síða 116

110
SVEINN BERGSVEINSSON
SKÍRNIR
drápin, og Arinbjörn hersir er jafn mikill vinur hans eftir sem
áður. Níðið með hrosshöfuðið er engum til frægðar. Virðist vera
heiðið minni. En vísan, sem þá kemur á eftir: Þél höggr stórt fyr
stáli- er kveðin í stíl Egils og ekkert út á hana að setja, enda
hefur enginn efast um að hún væri rétt feðruð. En í henni stend-
ur ekkert um níðið. Og átrúnað Egils um mátt rúna er ekki
hægt að taka trúanlegan. Til þess hafði hann alltof lengi verið
í Englandi. Og um það ber Þorgerður dóttir hans og Sonatorrek
best vitni: — gerðumk tryggr at trúa hánum —. Óðinn sviptir
hann snögglega sonunum tveim. Þetta eru málrúnir.
Skipti Egils við konungana og Berg-Önund eru Agli ekki til
hróss. En ágirnd Egils og ágengni er enn ekki lokið. Þegar hann
spyr fall Eiríks blóðöxar, siglir hann enn til Noregs á fund Arin-
bjarnar og „fekk ógleði mikla eptir jólin, svá at liann kvað eigi
orð“ — (214). Nú gerir hann tilkall til „fjár“ Ljóts ins bleika,
sem hann felldi á liólmi og var sænskur eða skoskur (sum hand-
ritin) að ætt, og biður Arinbjörn að fara þeirra erinda á fund
Hákonar konungs Aðalsteinsfóstra, vel vitandi það, að Arin-
björn var hallari undir Eiríkssonu (hafði fóstrað Harald, síðar
gráfeld) en Hákon konung. Enda er Arinbjörn tregur, en fer
þó. Sú för varð ekki til annars en honum sjálfum er vísað óbeint
úr landi. Og þá reiðir Arinbjörn Agli „fjóra tigu marka silfrs“
„fyrir jarðir þær, er Ljótr inn bleiki hafði átt; þykki mér þat
sannligt, at þú hafir þessi laun af okkr Friðgeiri frændum fyrir
þat, er þú leystir líf hans af Ljóti," — en þeir voru mágar (216).
Nú er hvort tveggja, að Ljótur var talinn maður útlendur, svo
sem fyrr var sagt, og því mikið efamál, að hann hafi átt fé eða
jarðeignir í Noregi, a.m.k. með löglegum hætti, og eins hitt, að
„sá er þar í landi átti engan erfingja, þá gekk sá arfr í konungs-
garð“ (205). í þriðja lagi gekk Egill á hólm fyrir vináttu sakir
við Arinbjörn. Það er engin vissa fyrir því að Egill mæli lög, þó
að Arinbjörn láti svo lieita við konung. Enda kallar Arinbjörn
féð laun af okkur Friðgeiri frændum. Því má bæta við, að enn
var ósnert silfrið Aðalsteins konungs, sem Egill fékk í bróður-
og sonarbætur, kistur tvær fullar af silfri. Hér er ansi vel ílagt
af „ok er“-höfundi, sem ég kalla svo. Egill mátti vera stoltur af
hreysti sinni og kappgirni, en síður af ágirnd sinni og nísku,