Skírnir - 01.01.1983, Síða 119

SKÍRNIR TVEIR HÖFUNDAR EGILS SÖGU 113
Fimm einir komust undan af 30 og segja jarli sínar ófarir,
„at hvárrtveggi Úlfr er fallinn ok dauðir váru hálfr þriði tigr
manna, —„Egill hafði mörg sár ok engi stór.“ Ekki er sagt frá
því, að Egill hafi misst menn, en eitthvað hafa þeir skeinst, því
að í Eglu stendur á bls. 237: „hann batt sár förunauta sinna, ok
váru engi banvæn —Geri aðrir betur.
Síðar á ævinni, svo að segja þegar Egill er sestur í helgan
stein á ættaróðalinu Borg og goði að erfð, þó að hann hafi lítið
sinnt því, svo sem skáldum og ævintýramönnum er tamt, enda
gekk það þá til sonar hans, Þorsteins hvíta, þótt lrann ynni hon-
um ekki mikið, þá kemur í heimsókn til Egils á Borg ungur
maður, Einar Helgason, síðar kallaður skálaglamm og einn
af höfuðskáldum næst eftir Agli. Hann færði Agli gullbúinn
skjöld, sem Egill þóttist reiðast yfir (það þótti skylda að yrkja
um gefinn skjöld, sem var skráður myndum). En þeir voru samt
vinirmeðanþeir lifðubáðir. „Einarr spurði Egil, hvar hann hefði
þess verit staddr, at hann hafði mest reynt sik, ok bað hann þat
segja sér. Egill kvað: Börðumk einn við átta,“ — o.s.frv. (268)
Þetta er vísa 50 og er ekki talin vera eftir Egil. Samkvæmt
skrá minni um setningaskipun í dróttkvæðum hætti, sem eru á
annað hundrað talsins, þá er þessi vísa af einföldustu gerð, sem
lielst er að finna á 13. öld hjá Snorra í Háttatali. En Snorri var,
gegn skoðun margra annarra, módernistinn í ljóðagerð, ekki
íhaldsmaður, eins og haldið hefur verið fram.
Vermalandsferð er lystilega skrifuð og af mátulega mikilli al-
vöru. Það er næst mínu skapi að skoða hana sem skáldskap „ok
er“ - höfundar síðari hlutans, sem er hlaðinn ýkjum og minnum
frá miðöldum.
Lítum aftur um öxl til fyrri hlutans, þar sem tíðartengingin
„en er“ er alls ráðandi. Þó að hreysti Egils sé næsta ótrúleg í
bardaganum á Vínlieiði eftir fall bróður hans, þá er það skiljan-
legt í hita frásagnarinnar. Egill hefur ýkt þar ósjálfrátt. En hjá
„ok er“-höfundi nálgast frásögnin riddarasögur og undirtónn-
inn léttari, eins konar skemmtun. Skemmtun getur maður einnig
kallað orðaskipti þeirra feðgina, þegar Egill ætlaði að svelta sig
í liel. Egil þyrstir eftir sölin. Þorgerður segir (245): „villtu eta?
. .. ok bað gefa sér drekka . .. Villtu drekka, faðir? ... Hann tók
8