Morgunblaðið - 10.07.2015, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015
✝ Herborg HuldaSímonardóttir
fæddist í Hafn-
arfirði 21. júní
1932. Hún lést á
deild E12 á Land-
spítalanum 3. júlí
2015.
Foreldrar henn-
ar voru Símon Jó-
hannsson sjómaður
og Guðrún María
Guðmundsdóttir
húsmóðir, eina alsystkini Huldu
var Jón Kristján Símonarson, f.
1930, en samfeðra systkini voru
Jóhann Rósinkrans Símonarson,
f. 1933, d. 2013, Svavar Sím-
onarson, f. 1937, Leifur Albert
Símonarson, f. 1941, og Hörður
Sævar Símonarson, f. 1942.
Seinni eiginmaður Guðrúnar
1950, maki hennar er Elías
Kristinsson. Snæbjörn Geir
Viggósson, f. 21. janúar 1952,
maki hans er Helga Jónasdóttir.
Sigurður Valdimar Viggósson,
f. 4. maí 1953, maki hans er
Anna Jensdóttir. Þorbjörn Her-
mann Viggósson, f. 27. janúar
1955, maki hans er Lilja Bald-
vinsdóttir. Símon Ólafur
Viggósson, f. 23. apríl 1956,
maki hans er Birna S. Bene-
diktsdóttir. Bjarni Frans
Viggósson, f. 8. október 1958,
maki hans er Jóhanna G. Þórð-
ardóttir. Kristín Viggósdóttir, f.
26. febrúar 1961, maki hennar
er Hilmar Jónsson. Barnabörn
Huldu eru 27 og eru beinir af-
komendur hennar í heildina 72.
Hulda bjó síðustu æviár sín á
Sólvangsvegi 1 í Hafnarfirði, en
vegna heilsubrests flutti hún á
Hrafnistu í Hafnarfirði þann 16.
júní síðastliðinn.
Útför hennar fer fram í dag,
10. júlí 2015, í Hafnar-
fjarðarkirkju og hefst athöfnin
kl. 13.
Maríu var Jón Al-
freð Andersen.
Áttu þau saman tvö
börn, Ágústu Krist-
ínu Jónsdóttur, f.
1936, d. 2004, og
Emil Inga, f. 1944,
lést fjögurra mán-
aða gamall. Hulda
kvæntist Þorleifi
Viggó Ólafssyni
þann 2. september
1950 og áttu þau
saman sjö börn, en þau slitu
samvistum árið 1962. Seinni eig-
inmanni sínum, Lofti Jóhann-
essyni, kvæntist Hulda 16. júlí
1977 og bjuggu þau saman allt
fram að þeim tíma er Loftur lést
árið 1985. Börn Huldu og
Viggós eru: Ingibjörg Guðrún
Viggósdóttir, f. 2. desember
Elskuleg tengdamóðir mín er
búin að fá hvíldina. Hún var alveg
einstök kona. Þegar á móti blés og
veikindi voru allsráðandi, var við-
horfið alltaf „þetta hlýtur að fara
að lagast“. Stutt var í brosið og
ótrúlegt hvað hún komst langt á
viljastyrknum einum saman, þeg-
ar líkaminn var farinn að gefa sig.
Samskipti okkar fyrstu árin ein-
kenndust af kurteisisheimsókn-
um, sérstaklega þar sem við Geir
fluttum snemma í okkar búskap á
Tálknafjörð og samgöngur ekki
eins góðar í þá daga og nú. Eftir
því sem árin liðu urðum við nánari
og ég fór að meta mannkosti þess-
arar yndislegu konu sem hafði
reynt svo margt allt frá unga aldri.
Við fjölskyldan áttum með henni
margar góðar stundir, sérstaklega
þegar hún kom og dvaldi hjá okk-
ur vikum saman á Tálknafirði.
Hún hafði svo þægilega nærveru,
var alltaf þakklát fyrir það sem
fyrir hana var gert og lítillát.
Hennar auður fólst í mannkostum
hennar og stóru fjölskyldunni.
Börnin sjö hvert öðru heilsteypt-
ara og góðir einstaklingar. Það
var augsýnilegt hvað þeim öllum
og ömmubörnunum þótti vænt um
hana. Hulda átti sína sérvisku sem
við hlógum oft að en það var bara
til að gera lífið með henni
skemmtilegra. Hún var þrifaleg
með eindæmum, var alltaf að
slétta rúmfötin, tíndi ósýnilegt
kusk af gólfinu og gekk frá mat-
arílátum jafnóðum og var mottóið
hennar að vera fín til fara. Hún
kíkti alltaf í spegilinn áður en hún
fór út úr húsi, hvernig var hárið,
var varaliturinn kominn á og sat
kápan rétt?
Nú þegar leiðir skilur er þakk-
læti mér efst í huga. Þakklæti fyr-
ir að hafa átt Huldu sem tengda-
móður í 38 ár, þakklæti til hennar
fyrir að hafa kennt mér svo margt,
meðal annars að þrátt fyrir mót-
byr er best að líta á björtu hlið-
arnar. Þakklæti til þeirra fjöl-
skyldumeðlima sem tóku
óeigingjarnan þátt í því að gera
henni lífið auðveldara síðustu árin.
Og þakklæti til hjúkrunarfólks
sem annaðist hana á þeim sjúkra-
stofnunum sem hún þurfti að
dvelja á oft á tíðum. Hvíl í friði,
elsku Hulda mín.
Helga Jónasdóttir.
Tengdamóðir mín, hún Hulda,
er látin. Þessi ljúfa og hjartahlýja
kona kvaddi okkur á fimmtudags-
nótt 2. júlí. Nú verður ekki lengur
hægt að stoppa á Sólvangsvegin-
um og heyra „Nei, eruð þið kom-
in“ og fá hlýtt faðmlag og kossa.
Eins að fá þig vestur á Ísafjörð í
heimsókn.
Hulda kom inn í líf mitt þegar
ég kynntist eiginmanni mínum,
Bjarna syni Huldu, 1975. Síðan þá
hefur hún átt hug minn og hjarta
og verið mér sem móðir. Það var
alltaf gaman að fá hana í heimsókn
því það elskuðu hana stórir sem
smáir. Hún var alltaf kölluð amma
af öllum börnum sem voru í kring-
um okkur, hvort sem það voru vin-
ir barnanna minna, systkinabörn
eða börn vinafólks. Aldrei hall-
mælti hún nokkrum manni og var
glöð og spaugsöm þótt lífið hafði
ekki alltaf verið henni létt. Hvatti
hún börnin mín og alla sem voru í
kringum hana.
Elsku Hulda mín, þakka þér
allar stundirnar sem við áttum
saman. Hann Loftur þinn hefur
tekið vel á móti þér og umvafið þig
kærleika sínum og ást. Takk fyrir
að vera fastur punktur í lífi okkar.
Við kveðjum þig með sálmi sem þú
kenndir börnum mínum og við vit-
um að þú ert komin á betri stað.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Þín tengdadóttir,
Jóhanna.
Fyrir hálfum mánuði fórum við
í bæjarferð, við þurftum að útrétta
ýmislegt og enduðum á kaffihús-
inu á Hrafnistu í Hafnarfirði, þar
sem þú varst nýflutt þangað og
núna ertu farin, elsku amma mín,
Hulda amma mín. Þú varst alltaf
svo góð og þú varst alltaf til stað-
ar. Ég gat alltaf talað við þig og við
gátum hlegið og spjallað um allt
milli himins og jarðar. Þú varst
viljasterk kona og þegar á móti
blés þá gafstu ekki upp. Þú ert
fyrirmynd mín. Þín verður sárt
saknað. Við gerðum svo margt
saman á meðan þú varst hjá okkur
og ég veit að þú ert ekki farin því
þú verður alltaf í hjarta mínu, því
minningarnar muna lifa áfram.
Ég veit að þú ert komin á góðan
stað núna og munt fylgjast með
okkur þaðan. En amma, ég mun
samt ávallt sakna þín og það er
undarleg tilfinning að hitta þig
ekki í hverri viku og tala við þig í
síma þess á milli. Ég er þakklát
fyrir að börnin mín fengu að kynn-
ast þér. Ég veit að þú fylgist með
mér, þú styrkir mig þegar ég á í
erfiðleikum því þú verður alltaf
hjá mér. Hvíldu í friði amma mín,
skilaðu kveðju til allra sem ég
þekki og mundu hvað við vorum
búnar að tala um og ákveða. Ég
mun standa við mín orð og ég mun
aldrei gleyma þér og takk fyrir allt
og allt, amma mín.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(HJH)
Þín
Theódóra Skúla-
dóttir (Tedda).
Komið er að kveðjustund, ég
trúi þessu varla, þú sem hefur allt-
af stigið upp úr veikindum þínum
en í þetta skipti var komið að því
að þú gengir áfram veginn til
Lofts afa. Ég trúi því samt varla
að allar okkar skemmtilegu búð-
arferðir verði ekki fleiri og allur
brussugangurinn og hláturinn
sem var í kringum okkur þegar við
örkuðum búð úr búð og skemmt-
um okkur og öðrum með vitleys-
unni í okkur. Það var alltaf svo
gaman að konunnar í búðunum
sögðu alltaf við mig, mikið ertu
heppin að eiga svona skemmtilega
og glaða ömmu, já ég var sko
heppin að eiga heimsins skemmti-
legustu ömmu sem gerði óspart
grín að sjálfri sér og sá alltaf bros-
legu hliðina á öllu. Maður hrein-
lega lá alltaf í hláturskasti í kring-
um þig, amma, þú léttir lífið ekki
bara fyrir mig heldur alla með
hlátrinum. Þú sagðir mér að lyk-
ilinn að lífinu væri að vera jákvæð
og glöð og trúa á sjálfa sig. Ég
minnist sérstaklega allra spila-
stundanna okkar, ég var mjög ung
þegar ég fór að spila við þig og þú
komst sko inn hjá mér spila æði
enda varst þú yfir spiladrottningin
og það var mjög erftitt að vinna
þig. Þú kenndir mér til dæmis eitt
af mínum upphaldsspilum sem að
við mamma köllum alltaf Huldu
ömmu, en það heitir víst Ótugt og
það sem við gátum spilað það, sát-
um heilu dagana í eldhúsinu í
Móatúninu og spiluðum og mátt-
um ekki einu sinni vera að því að
borða því það var svo gaman hjá
okkur.
Ég fékk þann heiður að skot-
tast mikið með ykkur Lofti afa, ég
gleymi aldrei þegar við afi vorum
að ná í þig í eitt af mörgum skipt-
um í vinnuna á Lödunni og ég var
svo spennt yfir að þú yrðir búin að
vinna og það var afi líka því hann
var alltaf mættur mjög tímanlega
til að ná í þig og ég var svolítið
óþolinmóð að bíða en að lokum þá
komst þú og afi rauk út úr bílnum
og hljóp hálfpartinn að þér og
faðmaði þig og kyssti eins og þið
hefðuð ekki hist í marga daga, þið
voruð alltaf eins og ástarungar.
Ferðalögin sem ég fór með ykkur,
allar gistingarnar og ísátið og ekki
má nú gleyma strætóferðunum
hring eftir hring því mér þótti það
svo gaman. Allar góðu stundirnar
munu lifa með mér alla ævi. Ég
elska hvað þú varst alltaf dugleg í
höndunum, ég hefði sko viljað erfa
það frá þér. Ekki má nú gleyma
uppáhaldsveitingastaðnum okkar,
KFC, það voru nú ófáar ferðir hjá
okkur sem að við fórum saman
þangað enda vorum við farnar að
grínast með að það liði ekki á
löngu þar til að við yrðum farnar
að gagga eins og hænur. Ef ég
ætti að lýsa þér, amma, í nokkrum
orðum þá eru það hlátur, bros,
glæsileiki, gleði. Þú passaðir alltaf
upp á að öllum liði vel í kringum
þig og þú elskaðir að spila það
mátti t.d. alls ekki hringja á mánu-
dögum því að þá var Eyrún hjá
þér og það var heilög spilastund
hjá ykkur vinkonunum.
Elsku amma, margar minning-
ar lifa í hjarta mínu og ég á eftir að
sakna þín. Mig langar að þakka
þér fyrir allt, án þín væri ég ekki
til. Ég var svo heppin að vera
skírð í höfuðið á þér og er sko
skolt af því að bera nafnið þitt,
enda þarf sterkar konur til að
bera það.
Margt þú hefur misjafnt reynt,
mörg þín dulið sárin.
Þú hefur alltaf getað greint,
gleði bak við tárin.
Kær kveðja, elsku amma.
Herborg Hulda
Símonardóttir.
Hulda amma hafði níu líf ef ekki
fleiri. Hún var ótrúleg baráttu-
kona í öllum þessum veikindum
sem hún hafði gengið í gegnum.
Það eru ófá símtölin þar sem við
vorum látin vita að hún væri orðin
svo veik en alltaf á síðustu stundu
kom hún öllum á óvart. Læknarn-
ir skilja þetta ekki og segja bara
að hún hafi verið svo sterk, þrjósk
og mikil baráttukona.
Komið er að kveðjustund,
amma mín. Margar eru minning-
arnar og allar eru þær góðar. Ég
man svo vel eftir því þegar að ég
kom til þín á afmælisdaginn þann
21. júní 2010 og sagði þér að ég
væri að verða amma. Þú fylltist
stolti og svaraði mér „þá er ég að
verða langalangalangaamma“. Þú
varst ríkasta amma í heimi.
Ömmuhlutverkið er það skemmti-
legasta sem við höfum fengið að
gera og ég vona að ég geti orðið
eins rík og þú einn daginn. Í dag
eru langalangalangaömmu-börnin
orðin þrjú og ég mun ávallt varð-
veita minninguna um þig.
Elsku amma mín, nú kveð ég
þig með miklum söknuði og þakk-
læti fyrir þann tíma sem við áttum
saman. Þú verður ávallt geymd í
hjarta mínu.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Anna María.
Elsku amma.
Eina stundina finnst mér þú
hafa kvatt okkur of snemma en
hina stundina þá veit ég að þinn
tími var kominn. Ég veit að þarna
hinumegin bíða þín margir, móðir
þín sem þú misstir sjálf alltof
snemma og þráðir ekkert annað
en að hitta hana aftur. Elsku Loft-
ur þinn hefur án efa saknað þín
sárt og nú fáið þið að sameinast
aftur.
Elsku amma, þú varst svo
sannarlega rík, þú vissir það og
varst alltaf þakklát fyrir það. Það
var alveg sama hve mörg börn,
barnabörn eða barnabarnabörn
þú áttir þá hafðir þú alltaf tíma
fyrir okkur. Mikið var gott að geta
sest hjá þér, að komast úr amstri
dagsins.
Ég gleymi því aldrei þegar þú
komst mér upp á lagið að horfa á
Leiðarljós. Það var hápunktur
dagsins að setjast niður með þér
og horfa á Leiðarljós eða leiðinda-
ljós eins og pabbi kallaði það
stundum.
Eða þegar þú tilkynntir mér
hátíðlega að eina reglan í lífinu
sem ég þyrfti alltaf að muna væri
einföld, alltaf að fara út í hreinum
nærfötum, ef ég þyrfti nú skyndi-
lega að leggjast inn á sjúkrahús,
þá væri nú betra að vera í hreinu
setti. Það var svo sannarlega aldr-
ei langt í hláturinn og brosið þitt.
Þú sagðir mér reglulega frá því
hvernig ég kom prjónandi í heim-
inn en að ég hefði nú ekki erft
handavinnuhæfileikana frá þér.
Ég fékk svo margt annað í gjöf frá
þér.
Þú kenndir mér svo margt um
lífið, elsku amma, með sögunum
þínum, þú gafst mér skilning á því
að heimurinn er ekki klipptur og
skorinn.
Hvernig þú varst alltaf að
dekra við okkur og þér fannst ekk-
ert skemmtilegra en þegar ég
kom með krakkana mína til þín.
Amma, þú kenndir mér að bar-
áttuviljinn er það besta sem við
eigum og kemur okkur áfram í líf-
inu. Elsku amma, þú varst svo
sannarlega baráttujaxl, það skipti
ekki máli hvað verkefni yfirvaldið
setti fyrir þig þú misstir aldrei
trúna á guði og þú hélst alltaf
áfram að berjast með trúna þér
við hlið.
Þú varst okkur amma svo undur góð
og eftirlétst okkur dýran sjóð,
með bænum og blessun þinni.
Í barnsins hjarta var sæði sáð,
er síðan blómgast af Drottins náð,
sá ávöxtur geymist inni.
Við allt viljum þakka amma mín,
indælu og blíðu faðmlög þín,
þú vafðir oss vina armi.
Hjá vanga þínum var frið að fá
þá féllu tárin af votri brá,
við brostum hjá þínum barmi.
Við kveðjum þig elsku amma mín,
í upphæðum blessuð sólin skín,
þar englar þér vaka yfir.
Með kærleika ert þú kvödd í dag,
því komið er undir sólarlag,
en minninga ljós þitt lifir.
Leiddu svo ömmu góði guð
í gleðinnar sælu lífsfögnuð,
við minningu munum geyma.
Sofðu svo amma sætt og rótt,
við segjum af hjarta góða nótt.
Það harma þig allir heima
(Halldór Jónsson frá Gili.)
Mikið er ég heppin, elsku
amma, að þú varst amma mín!
Með söknuði kveð ég þig, takk fyr-
ir allt sem þú hefur kennt mér, ég
veit þú verður ávallt með okkur.
Þín
Karólína Helga
Símonardóttir.
Elsku Hulda.
Um leið og ég kveð þig og
þakka fyrir samferðina hugsa ég
til baka og lít yfir þann tíma síðan
ég kynntist þér koma upp fjöl-
margar minningar og allar kalla
þær fram bros. Grallarasvipurinn
í augunum á þér, brosið þitt, hlát-
urinn, flissið og léttleikinn. Það
var alltaf ánægjulegt og gott að
vera í kring um þig. Það var þessi
blanda af léttleika og hlýju sem
einkenndi stundirnar.
Við erum að spila á spil saman á
Tálknafirði. Þegar líður á spilið til-
kynnir þú okkur Bjarna að það sé
nánast ekki hægt að spila þetta
spil þar sem þú skiljir ekkert út á
hvað það gangi. Stuttu seinna
skellihlærð þú vegna þess að þú
tókst okkur í nefið og vannst stór-
sigur. Þú vissir auðvitað alltaf út á
hvað spilið gekk. Ég hló mig í
svefn þetta kvöld.
Við sitjum við borðstofuborðið
hjá Helgu og Geir. Helga er með
einhvern framandi rétt í boði. Ég
fylgist með þér grandskoða það
sem hefur lent á diskinum hjá þér
og fussa í hljóði áður en þú byrjar
að velja úr það sem þér finnst æti-
legt.
Það kallar fram bros þegar ég
minnist þess að þú sást enga
ástæðu til að fela það þegar þú
plokkaðir af diskinum það sem þér
leist ekki á og óafvitandi gafst
okkur öðrum tækifæri til að gera
slíkt hið sama. Eða þegar þú sagð-
ist ekki geta drukkið kaffið þitt úr
ákveðnum bollum og vildir frekar
hitt vatnið.
Fyrir ekki svo löngu hittumst
við í einu matarboðinu hjá Helgu
og Geir, ég kom víst ekki nægilega
fljótt að faðma þig. Þú hafðir orð á
því að það tæki nú aldeilis tíma að
komast yfir stofugólfið og heilsa.
Þetta sagðir þú auðvitað með
brosi og með grallaraglampann í
augunum. Mér þótti vænt um það.
Þó svo að það hafi aldrei verið
rætt með berum orðum þá hef ég
alltaf skilið hversu djúp vinátta
ykkar Bjarna hefur verið og mikil
væntumþykja.
Mér þótti virkilega vænt um
þétta faðmlagið frá þér þegar ég
hitti þig í fyrsta skipti. Það sagði
mér að hlutirnir þyrftu ekkert
endilega að vera sagðir, þeir kæm-
ust samt til skila.
Nú reikna ég með að þú sért
búin að nýta þau níu líf sem þér
voru gefin.
Mér þætti þó líklegra að þú
hefðir ákveðið sjálf að þú ættir
fleiri en eitt líf frekar en að vera
gefin þau þar sem þú bjóst yfir
viljastyrk, krafti og útsjónarsemi
og virtist alltaf standa upp aftur
eftir veikindi og gerðir svo jafnvel
gys að öllu saman.
Takk fyrir mjög ánægjulega
samferð, elsku besta Hulda, fyrir
mér hefur þú verið demantur með
húmor.
Kæra fjölskylda, ég votta ykk-
ur mína samúð.
Væntumþykja og virðing,
Frímann Sigurðsson.
Vináttan er verðmætust eðal-
steina, það er það sem hún Hulda
mín var svo sannarlega og verður
ávallt í hjarta mér.
Gulli og perlum að safna sér,
sumir endalaust reyna,
vita ekki að vináttan er,
verðmætust eðalsteina.
Gull á ég ekki að gefa þér
og gimsteina ekki neina.
En viltu muna að vináttan er
verðmætust eðalsteina.
(Hjálmar Freysteinsson.)
Við hjónin eigum henni tengda-
mömmu margt að þakka, ég
kynntist henni fyrst aðeins 15 ára
gömul þegar ég heimsótti Símon
son hennar, sem var að jafna sig
eftir alvarleg veikindi á heimili
hennar og Lofts eiginmanns í
Heiðargerðinu.
Ári síðar eða 1976 voru örlaga-
dísirnar komar í spilið hjá okkur
hjónum og vorum við Símon meira
og minna heimiliskettir hjá þeim,
en þá voru þau flutt á Laugaveg
133 og heimili þeirra alltaf opið
fyrir okkur. Árin sem Símon son-
ur hennar var í Vélskóla Íslands
voru okkur ómetanleg,hún aðstoð-
aði okkur með frumburðinn okk-
ar. Heimili hennar og Lofts í
Hraunbænum var bara breytt fyr-
ir stelpuna svo hún hefði eitthvað
við að vera hjá ömmu og afa, það
var sett róla í svefnherbergis-
dyrnar, smíðað rúm fyrir litla
skottiðog leikföng keypt.
Við hjónin fluttum til Selfoss
árið 1981 og á ég yndislega minn-
ingu þegar hún yngri dóttir okkar
vildi koma í heiminn 1984, þá var
verkfall hjá ríkisstarfsmönnum,
pabbi hennar á sjó og enginn hjá
mér í fæðingunni.
Það stóð ekki á Huldu, hún tók
rútuna austur á Selfoss og stóð
vaktina með mömmu þangað til
stelpuskottið fæddist. Hulda og
mamma voru góðar vinkonur og
alltaf komu þau Hulda og Loftur
við í kaffisopa hjá foreldrum mín-
um á Selfossi þegar þau voru á leið
austur að Herjólfsstöðum að
heimsækja ættingja Lofts. Þetta
sumar var Loftur orðinn veikur og
dó 1985, það var Huldu mikill
missir. Hulda var hjá mér sumarið
1986 en þá átti ég von á þriðja
barni okkar hjóna og tók hún
tengdamamma ekki annað í mál
en að fljúga vestur og vera hjá
mér þar sem bóndinn minn var
alltaf á sjó. Það var henni svo mik-
ils virði að rétta okkur og öllum
hjálparhönd ef hún gat.
Hún var líka alveg einstök með
það að gæta þess að halda sam-
bandi við afkomendur sína og var
það skylda allra að heimsækja
Huldu ömmu og leyfa henni að
fylgjast með stórum sem smáum
og mynda tengsl, það var henni af-
ar mikilvægt. Hún átti sjö börn og
var afkomendahópurinn orðin
stór og var hún virkilega stolt af
honum.
Hulda kom oft í heimsókn vest-
ur til okkar hjóna, það var svo
gaman að fá hana og alltaf hægt að
fá hana til að hlæja með mér og
okkur þótti heldur ekkert leiðin-
legt að taka í spil, það vita allir
sem hana þekkja og ekki má nú
gleyma uppáhaldinu okkar, kjúk-
lingaveislunum, þær voru margar
í eldhúsinu hjá mér. Við hlógum
oft að því að við færum að gagga
einn daginn.
Við hjónin geymum minningu
hennar í hjarta okkar, hún var
sterk og falleg persóna, og þökk-
um fyrir allar góðu stundirnar í
gegnum tíðina.
Birna.
Herborg Hulda
Símonardóttir