Morgunblaðið - 10.07.2015, Side 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015
leið Olla lá til Laugarvatns. Upp
frá því slitnuðu okkar nánu tengsl
– en við vissum alltaf hvor af öðr-
um. Og alltaf lifir í huganum vin-
áttan sem leiddi mig sér við hönd
fyrstu unglingsárin. Hún verður
ekki þökkuð með þessum fátæk-
legu orðum. En þakklætið býr
innra með mér. Hafðu þökk fyrir
vináttuna, Olli – og farðu vel.
Guðrúnu og börnunum sendi
ég innilegar samúðarkveðjur.
Njörður P. Njarðvík.
Nú er Ólafur Hannibalsson all-
ur. Svona er lífið, dauðinn er lífið
sjálft, um það vorum við Ólafur
sammála eins og um svo margt
annað. Ég fer ekki oftar á hans
fund og bið um baksviðsupplýs-
ingar um viðburði í fjarlægum
heimshornum, um menningar-
sögu heilu jarðarpartanna eða til
þess að fá botn í kryt sem átti sér
stað milli bæja í afdal á fjórtándu
öld, eða bara til að bulla og hlæja
að einhverri bölvaðri vitleysu.
Við hjónin höfum hlegið með
þeim Guðrúnu vinkonu minni,
Ólafi manni hennar og dætrunum
tveimur í meira en tvo áratugi og
munum nú sakna raddar úr þeim
kór. Raddar sem vitnaði um lát-
leysi, heiðarleika, víðsýni og
sterka réttlætiskennd, um mann
sem sat vel í sjálfum sér. Það fer
enginn aleinn í gröf sína, það búa
í okkur heilir heimar. Í Ólafi bjó
óvenju stór heimur og mikil yf-
irsýn. Héðan er hans sárt saknað.
Halldóra Thoroddsen.
Hann kallaði son okkar „litla
þverhausinn“ og hitti þar nagl-
ann á höfuðið eins og svo oft,
hann Ólafur Hannibalsson. Ólaf-
ur var ákaflega skemmtilegur
maður sem ávallt var tilbúinn til
að skeggræða málefni líðandi
stundar af djúpri þekkingu og
einlægum áhuga. Hann gaf jafn
mikinn gaum að börnunum, en
okkar börn voru svo lánsöm að
njóta óbeint uppeldis Ólafs, því
Ásdís var pössunarpían þeirra og
í reynd „stóra systir“. Ég brosti
oft út í annað þegar ég heyrði
hana segja þeim sögur sem voru
djúpvitrar og fullar af boðskap og
hugsaði að þarna færi sannarlega
dóttir þeirra Ólafs og Guðrúnar.
Það er erfitt að ímynda sér lífið í
Þykkvabæ 16 án Ólafs, en hans
þekking, viska og einskær góð-
mennska lifir í öllum sem urðu
þess aðnjótandi að eiga með hon-
um samleið í lífinu og fyrir það er-
um við ákaflega þakklát. Elsku
Guðrún, Ásdís, Marta, Kristín,
Hugi og Sólveig, við vottum ykk-
ur einlæga samúð og biðjum Guð
að veita ykkur styrk í sorginni.
Halla, Björn, Tómas Bjartur
og Auður Ína.
Þegar við Ólafur kynntumst
vorum við báðir hættir að vera
unglingar í þess orðs merkingu,
en þó skynjaði ég strax ungling-
inn í Ólafi. Hann var fúlskeggj-
aður og afar hárprúður bóndi
vestan af fjörðum, fyrrverandi
verkalýðsleiðtogi, uppreisnar-
seggur gegn öllu valdi, hárbeittur
og hugrakkur penni og bylting-
arsinni á einhvern sérstakan og
sjarmerandi hátt. Samt var hann
enginn draumóramaður og fáa
menn þekkti ég skynsamari og
jarðbundnari en hann. Ólafur var
í senn uppreisnargjarn og sátt-
fús, en samskipti hans við með-
borgarana snerust um að rök-
festa og skynsamleg umræða
skiluðu báðum aðilum eitthvað
fram á veginn.
Ólafi var einkar lagið að koma
fyrir sig orði og átti það til að
stinga svo gjörsamlega upp í við-
mælendur sína og á svo jákvæðan
og einfaldan hátt að þeim fannst
sem þeir hefðu sjálfir átt hug-
mynd að tilsvarinu.
Hann var heimsmaður í víð-
asta skilningi þess orðs. Þá gilti
einu hverja hann hitti og við
hverja hann átti samskipti. Fyrir
honum voru allir menn jafnir,
konur og karlar, börn og fullorðn-
ir, háir og lágir. Hann skildi flest-
um mönnum betur að öll erum við
„gestir og hótel okkar jörðin“ –
okkur ber að ganga vel um og
skila óspilltu búi í hendur næstu
kynslóðar.
Við Ólafur áttum því láni að
fagna að giftast systrum og eign-
ast samtals fjórar dætur á svip-
uðum tíma og nutu þær þess allar
hvað Ólafur var einstaklega barn-
góður. Við dætur mínar minn-
umst hans með miklu þakklæti og
eigum góðar minningar um ein-
stakan mann sem var allt í senn:
mágur og vinur, fræðari, prakk-
ari og leiðtogi.
Guðrún mín, Marta og Ásdís,
megi minningin um góðan mann,
Ólaf Hannibalsson, lýsa okkur
öllum fram á veg.
Friðrik Pálsson.
Á þessum tímamótum, þegar
Ólafur Hannibalsson er kvaddur,
lít ég yfir farinn veg og minnist
þess dags með gleði, þegar þau
Ólafur og Guðrún komu með Ás-
dísi eldri dóttur sína 5 ára í Ísaks-
skóla og trúðu mér fyrir henni.
Næstu fjögur ár sem ég var
kennari hennar byggðist upp
órofa vinátta mín við þessa fá-
gætu fjölskyldu. Ég vissi fyrir,
hversu mikill gáfu- og afburða-
maður Ólafur var. Hann virtist
vita allt, vel heima í öllu, fjöl-
menntaður, afkastamikill rithöf-
undur og einstakur húmoristi. En
kynni mín af honum sem föður
kornungs nemanda, Ásdísar, og
litlu systur hennar Mörtu, gáfu
mér nýjan sjónarhól og af honum
horfi ég nú. Það sem prýddi hann
hvað mest í mínum augum var
manngerðin, nokkuð sem lærist
ekki í skólum eða við þekkingar-
leit. Allt gott sem er meðfætt og
innan frá komið byggir sterkasta
grunninn undir það hver maður
er og verður. Það er þessi mynd
af Ólafi sem situr mér fastast í
minni. Sem faðir litlu stúlknanna
blandaði hann saman því besta af
sjálfum sér. Hann var fordóma-
laus, án alls yfirlætis eða sýnd-
armennsku, kærleiksríkur, alltaf
tilbúinn að hlusta og ræða af hóg-
værð og hyggjuviti hvað sem var
við dætur sínar sem jafningja.
Allt í gegn skein húmorinn, heim-
spekin og þessi vitræna ást sem
öll börn þyrftu að hafa aðgang að.
Ólafur vann mest heima við rit-
störfin og var þá alltaf til taks
þegar skóla lauk. Vinir dætranna
voru velkomnir, fengu hressingu
og uppbyggilegar samræður, hér
var ekki predikað eða talað niður
til neins. Ólafur, Guðrún og dæt-
urnar urðu mér náin og kær, sem
fjölskylda ógleymanleg, sem vin-
ir ómetanleg.
Herdís Egilsdóttir.
Ólafur Hannibalsson bekkjar-
bróðir okkar er látinn. Ólafur var
í einum af fyrstu árgöngunum
sem útskrifuðust sem stúdentar
frá Laugarvatni. Það var árið
1956. Ólafur var góður félagi og
skemmtilegur. Hann var með af-
brigðum sjálfstæður í skoðunum,
hugmyndaríkur og uppátækja-
samur. Alltaf var gat í hópinn ef
hann vantaði, því nærvera hans
var ljúf og hressandi. Hann var
lipur penni og sérlega orðhagur
ræðumaður sem blandaði gríni og
alvöru af mikilli leikni. Faðir
Ólafs var þekktur stjórnmála-
maður og fékk Ólafur því oft
„virðulega meðferð“ í pólitískri
umræðu en eins og áður segir var
hann ræðumaður góður og hafði
oftar en ekki betur ef rökræður
voru innan skynsamlegs ramma.
Því miður voru samverustundir
eftir að sameiginlegri skólagöngu
lauk ekki nógu margar og þær
voru sérstaklega stopular meðan
hann var bóndi í Selárdal. Á þeim
árum fögnuðum við m.a. 30 ára
stúdentsafmæli en Ólafur mætti
ekki í gleðina. Hann gat ekki slit-
ið sig frá mikilvægum bónda-
störfum, grásleppuvertíðin var í
hámarki og fleiri verkefni í sveit-
inni hindruðu för hans austur að
Laugarvatni í það sinn.
Við eigum aftur á móti ljúfar
minningar frá ferð sem farin var í
tilefni af 50 ára stúdentsafmæli
okkar. Þá var ekið um Þýskaland,
Frakkland og Sviss. Í þeirri ferð
voru þau Ólafur og Guðrún kona
hans með í för og var mikil gleði
ríkjandi alla ferðina sem tókst
með eindæmum vel. Eftirminni-
leg er athugasemd Ólafs er við
ókum fram hjá bóndabýli í mjög
brattri hlíð þar sem kýr voru á
beit og menn undruðust hvernig
þær gætu fótað sig í hallanum. Þá
sagði Ólafur: „Þetta hlýtur að
vera það sem kallast hallabú-
skapur“. Við söknum góðs félaga
og vottum Guðrúnu, Huga, Sól-
veigu, Kristínu, Ásdísi og Mörtu
okkar dýpstu samúð.
Laugarvatnsstúdentar 1956,
Hilmar Sigurðsson, Jón Ingi
Hannesson, Matthías Kjeld.
Kveðja frá Laugarvatns-
stúdentum 1956.
Með örfáum orðum viljum við
Laugarvatnsstúdentar 1956
minnast Ólafs Hannibalssonar og
þakka honum fyrir samfylgdina.
Af hópnum, sem upphaflega taldi
tuttugu manns lifa nú eftir þrett-
án. Enda þótt Ólafur Hannibals-
son hafi ekki verið í bekknum
nema síðasta veturinn varð hann
fyrir persónuleika sinn slíkur fé-
lagi að engan mun var á að finna
og þeim sem saman höfðu setið
fjóra vetur eða jafnvel fleiri. Ólaf-
ur kom víða við á lífsleiðinni bæði
í námi og starfi og hafði lag á að
vinna vel úr þeirri reynslu sem
þannig aflaðist. Þau okkar sem í
komust munu lengi minnast ferð-
ar er við fórum fyrir níu árum í
tilefni af fimmtíu ára stúdentsaf-
mælinu um Þýskaland, Sviss og
Frakkland. Í rútubíl og á hótelum
á vikulangri ferð var ekki laust
við að heimavistarandi mennta-
skólaáranna svifi yfir vötnum.
Margar stundirnar stytti hann
okkur þá með óborganlegri
sagnalist sinni. Blessuð veri
minning Ólafs Hannibalssonar.
Jóhann Gunnarsson.
Við minnumst góðs félaga og
vinar nú þegar Ólafur Hannibals-
son er allur. Samstarf okkar á
vettvangi þjóðmála hófst þegar
við þrír hittumst af tilviljun fyrir
utan bókabúð Máls og menningar
á Laugaveginum vorið 2004 og
þar kom fljótt fram að við höfðum
sömu skoðun og áhyggjur af
gangi stjórnmála um þær mund-
ir.
Við ákváðum þá að stofna
Þjóðarhreyfinguna – með lýð-
ræði. Fljótlega bættust margir
góðir félagar í hópinn. Ólafur var
valinn talsmaður Þjóðarhreyfing-
arinnar og leysti það verk fram-
úrskarandi vel af hendi. Hann bjó
yfir mikilli þekkingu á þjóðmál-
um og var rökfastur og ritfær
með afbrigðum.
Þjóðarhreyfingin – með lýð-
ræði, hafði umtalsverð áhrif á
átakamál í stjórnmálum þess
tíma, og nægir hér að nefna bar-
áttuna gegn Fjölmiðlafrumvarp-
inu, sem ríkisstjórnin neyddist til
að hætta við. Einnig harða and-
stöðu Þjóðarhreyfingarinnar
þegar ríkisstjórnin lýsti yfir
stuðningi Íslands við innrás BNA
og Bretlands í Írak. Þá stóð félag-
ið fyrir fjársöfnun til kaupa á heil-
síðuauglýsingu í The New York
Times þar sem stuðningi ríkis-
stjórnar Íslands við innrásina í
Írak var harðlega mótmælt. Aug-
lýsingin The Invasion of Iraq –
NOT IN OUR NAME birtist í
stórblaðinu 21. janúar 2005 og
vakti verulega athygli víða um
heim.
Vinskapur okkar hófst þó fyrir
þennan tíma. Meðal annars stóð-
um við bræður í útgáfu á bókinni
COD – biography of the fish that
changed the world og báðum Ólaf
að annast þýðinguna, sem hann
leysti auðvitað af snilld. Bókin
kom út undir heitinu Ævisaga
þorsksins – fiskurinn sem breytti
heiminum og nýtur enn vinsælda.
Ólafur var þekktur fyrir vönd-
uð skrif í blöð og tímarit og pistla
í útvarpi. Var hann gjarnan kall-
aður „blaðamaðurinn“, enda af-
burða blaðamaður.
Þá vakti athygli hve góður,
fræðandi og skemmtilegur uppal-
andi hann var og benti hann á hve
mikilvægt væri að skilja og hlusta
vel á börnin sem koma inn í þenn-
an heim. Þar var hann sannkölluð
fyrirmynd.
Þegar talað var um sögulega
viðburði komum við aldrei að
tómum kofunum hjá honum. Það
brást ekki að Ólafur kæmi með
hnitmiðaða samantekt um málið,
orðrétt innihald og dagsetningu –
og fékk þá reglulega spurninguna
frá okkur: „Og klukkan hvað var
það Ólafur?“ Hann var eins og
gangandi alfræðisafn. Það voru
forréttindi að kynnast svona
manni.
Það var alltaf gaman að vera
samvistum við Ólaf Hannibalsson
– þennan skarpa, skemmtilega og
strangheiðarlega félaga.
Við vottum Guðrúnu Péturs-
dóttur og fjölskyldu innilega
samúð við fráfall hans.
Blessuð sé minning Ólafs
Hannibalssonar.
Hans Kristján Árnason og
Einar Árnason.
Alltaf var bjart yfir Ólafi. Það
fannst okkur að minnsta kosti,
sem vorum honum samtíða í námi
í gullnu borginni á bökkum Mold-
ár. Það var eins og birti yfir öllu
og öllum þegar hann lét sjá sig.
Hann virtist alltaf í góðu skapi,
hvað sem á gekk, og hafði ein-
stakt lag á því að sjá hið spaugi-
lega og kátlega við lífið og til-
veruna.
Minnisstætt er kvöldið þegar
Halldór Laxness hafði samsæti
með okkur íslensku stúdentunum
á Bikarnum, krá góða dátans
Svejks. Ólafur fór þar á kostum
og kunni skáldið greinilega vel að
meta það.
Aðrir munu ugglaust tíunda
litríkan feril Ólafs, margvísleg og
margbreytt störf og göngu hans
um víðáttur stjórnmálanna. Við
viljum bara með þessum fáu orð-
um tjá þá notalegu hlýju sem
kynnin við hann skilja eftir í huga
okkar.
Haukur Jóhannsson,
Helgi Haraldsson, Jóhann
Páll Árnason.
Olli Hannibals var skemmti-
legur náungi. Ég átti hvorki löng
né náin skipti við hann en samt
stöku sinnum og öll voru þau af
hinu betra taginu. Atferli hans
einkenndist af gamansemi og
stjórnmál virðist hann einnig
hafa umgengist af nokkurri létt-
úð, ekki síst á síðara hluta ævinn-
ar. Hann átti það líka sameigin-
legt með sumum fornum
frændum okkar allra, eins og
Staðarhóls-Páli og Brynjólfi bisk-
upi að byrja á ýmsum fyrirtækj-
um en ljúka ekki nema sumum
þeirra. Í fyrra átti ég erindi um
hið gamla Barðastrandarpró-
fastsdæmi til að heyja efni um
sögu kirkjustaða fyrir ritröðina
Kirkjur Íslands. Einn þeirra var
Selárdalur, og heyrði ég þá
nokkrar fallegar sögur af bú-
skaparháttum Olla sem ekki
komu á óvart.
Olla var gefin frásagnarlist.
Hann komst líklega í betri kynni
en aðrir við hornóttan nágranna
sinn, Gísla á Uppsölum, og var
það auðvitað í takt við annað
geðslag. Hann sagði svo frá að
Gísli hefði eitt sinn spurt sig hvað
væri að frétta af Haile Selassié,
keisara Abbyssiníu, en það mun
hafa verið um svipað leyti sem
Mussolini steypti hinum unga
keisara 1936 og Gísli dró sig inn í
skel. Olli sagði sem var að nýbúið
væri að steypa keisaranum öðru
sinni og hann hefði hrökklast til
Svíþjóðar ásamt fjölmennu
skylduliði sínu. „Og hvernig
skyldi þeim vegna þar?“ spurði
Gísli. „Ekki nógu vel,“ sagði Olli,
„þetta hefur aldrei þurft að vinna
og kann ekkert til verka“. Þá
sagði Gísli: „Það ætti þó að vera
hægt að nota það á kontór.“
Fyrir tveim árum áttum við
nokkrir gamlir Pragverjar góða
stund saman með Prasdroj,
Budvar, Staropramen og Becher-
ovka. Eftir það sendi Olli út þá
orðsendingu að kjörorð okkar
mætti vera: „Hittumst heilir,
skiljumst hálfir.“ Við vorum að
ráðslagast með að endurtaka
þetta núna í sumar þegar Helgi
Haraldsson kæmi í sína árvissu
heimsókn frá Ósló, en í miðjum
klíðum barst okkur sú fregn að
Olli væri kominn í aðra vist. Og
kannski hittumst við allir heilir
þar.
Árni Björnsson.
Hjartans þakkir fyrir samúð, kveðjur og
hlýhug við andlát og útför elskulegrar
eiginkonu, móður, tengdamóður, ömmu og
langömmu,
REBEKKU GUÐMANN,
Holtateigi 14,
Akureyri.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
Heimahjúkrunar á Akureyri og Sjúkrahússins á Akureyri.
.
Hermann Sigtryggsson,
Anna R. Hermannsdóttir, Björgvin Steindórsson,
Edda Hermannsdóttir, Andrew Kerr,
Birkir Hermann Björgvinsson, Ágústa Sveinsdóttir,
María Björk Björgvinsdóttir, Sverrir Karl Ellertsson,
Rebekka Elizabeth Kerr,
Freyja Dögg, Kristjana Birta og Aníta Bríet.
Þökkum auðsýnda samúð og hlýhug við
andlát og jarðarför föður míns,
tengdaföður, afa og langafa,
AGNARS JÓNSSONAR,
Vallargerði 25,
Kópavogi.
.
Agnes Agnarsdóttir, Sigurður Magnússon,
Þórey E. Heiðarsdóttir, Magnús S. Thorsteinsson,
Agnar Már Heiðarsson, Heiða B. Þórbergsdóttir,
Pétur Orri Heiðarsson, Kristín M. Guðjónsdóttir,
Magnús Örn Sigurðsson, Sólveig Á. Sigurðardóttir
og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför elskulegs
eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa
og langafa,
SIGURÐAR HALLGRÍMSSONAR,
Safamýri 91, Reykjavík.
Sérstakar alúðarþakkir færum við starfsfólki
Droplaugarstaða.
.
Anna Ragnheiður Thorarensen,
Ragnar Thor Sigurðsson, Ásdís Gissurardóttir,
Hallgrímur G. Sigurðsson, Anna Þórhallsdóttir,
Sigurður Á. Sigurðsson, Margrét Jónsdóttir,
barnabörn og langafabörn.
Ólafur Hannibalsson
Allar minningar á einum stað.
ÍS
L
E
N
S
K
A
S
IA
.I
S
M
O
R
48
70
7
01
/1
0
–– Meira fyrir lesendur
Minningar er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni mbl.is/minningar
Um leið og framleiðslu er lokið er bókin send í pósti.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem
birst hafa frá árinu 2000 og til dagsins í dag.