Morgunblaðið - 10.07.2015, Blaðsíða 29

MINNINGAR 29
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015
✝ Elísabet Jóns-dóttir fæddist í
Þjórsárholti í Gnúp-
verjahreppi 6. júlí
1921. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 2. júlí 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Helga Stef-
ánsdóttir, f. á Leir-
ubakka Landsveit
30. júní 1876, og Jón
Jónsson, f. á Minna-
Núpi Gnúpverjahreppi 27. maí
1877. Systkini Elísabetar voru
Jón Jónsson, f. 1908, Gísli Jóns-
son, f. 1909, Ingibjörg Jónsdóttir,
f. 1910, Halldóra Jónsdóttir, f.
1911, maki Haukur Krist-
ófersson, Þóra Jónsdóttir, f.
1914, og Margrét Jónsdóttir, f.
1916. Þau eru öll látin.
Eiginmaður Elísabetar var
Guðmundur Árnason, f. á
Skammbeinsstöðum, Holtum, 3.
desember 1913, d. 5. júlí 2013.
Börn þeirra eru 1. Magnús Grét-
Magnús Stefán Sigurðsson, c)
Haraldur. 4. Guðbjörg, f. 25.
mars 1956, maki Þórarinn V. Sól-
mundarson, börn þeirra: a) Sól-
rún Þóra, maki Jón Örn Gunn-
laugsson, börn: Katla Sól og
Thelma Rós, b) Gauti, sambýlis-
kona Gróa Sturludóttir, börn:
Sólmundur og Æsa. 5. Stefán, f.
14. júní 1962, maki Þórunn Ósk-
arsdóttir, börn þeirra: a) Friðrik
Þór, b) Stefán Þór, c) Erlín Ósk.
Elísabet ólst upp í Þjórsárholti
við hefbundin sveitastörf þess
tíma og gekk í Ásaskóla í sömu
sveit. Hún bjó í foreldrahúsum
þar til hún fluttist til Reykjavíkur
1948 og stofnaði heimili með eig-
inmanni sínum en þau giftu sig
24.6. 1950. Hún vann ekki utan
heimilis fyrr en yngsta barnið
var komið á legg en hún vann
lengst af við þrif í Laugarnes-
skóla en á sumrin í fiskvinnslu á
Kirkjusandi. Þau bjuggu lengst
af í Sigtúni 23 en síðar í Hraunbæ
103 en hún dvaldi síðast ár á
Hjúkrunarheimilinu Eir.
Útförin fer fram frá Árbæj-
arkirkju í dag, 10. júlí 2015, kl.
13.
ar Guðmundsson, f.
28. janúar 1951,
maki Herdís Rut
Hallgrímsdóttir,
börn þeirra: a) Hall-
grímur, barn Hall-
grímur Loki, b)
Ingvar, maki Dag-
björt Rúnarsdóttir,
barn Sunna Lind, c)
Helga Sif, maki Atli
Steinn Stefánsson.
2. Árni Þór, f. 25.
apríl 1952, maki Bára Jónsdóttir,
börn þeirra: a) Ólöf, maki Jón
Ragnar Örlygsson, börn: Ragn-
heiður og Kristófer Árni, b) El-
ísabet, barn Brynjar Bjarmi Hall-
dórsson, c) Guðmundur,
sambýliskona Berglind Þöll
Heimisdóttir, barn óskírður son-
ur. 3. Jón Helgi, f. 27. apríl 1955,
maki Guðrún Ásbjörnsdóttir,
börn þeirra: a) Guðmundur
Freyr, sambýliskona Anna Katr-
ín Björnsdóttir, barn Freyja Rún.
b) Elísabet, sambýlismaður
Mamma mín
þung voru spor þín
síðustu metrana
á þessu ferðalagi
Vegmóð varstu
manst tímana tvenna
en brátt léttast spor þín
þá geturðu hlaupið á ný
á nýju ferðalagi
Þú hefur nú fengið langþráða
hvíld frá þrautum, mamma mín.
Þessir síðustu metrar voru þér
þungbærir, að vera ekki sjálf-
bjarga um alla hluti fannst þér ekki
gott. En „þegar Elli kerling nær í
skottið á manni“, eins og þú sagðir,
þá er erfitt við það að eiga. Fæt-
urnir ónýtir enda búið að nota þá
ótæpilega í gegnum tíðina.
Hún mundi tímana tvenna,
fæddist í torfbæ á fyrrihluta síð-
ustu aldar og upplifði allar þær
tæknibreytingar sem orðið hafa á
þeim tæpu 94 árum sem hún lifði.
En hún lést aðeins fjórum dögum
fyrir afmælisdaginn sinn. Fyrstu
minningar mínar eru í sveitinni
hennar mömmu, þangað sem hún
bar alla tíð sterkar taugar. Þangað
fór hún öll sumur með okkur systk-
inin á meðan við vorum lítil eins og
títt var um húsmæður þess tíma.
Einn daginn er við systkinin sát-
um við sjúkrabeð hennar og vorum
eitthvað að tala um Þjórsá, þá
kviknaði athyglin strax og hún
brosti og sagði „já hún Þjórsá“. En
á hennar fæðingarstað í Þjórsár-
holti, var lögferja og var áin því
henni og allri fjölskyldunni mjög
hugleikin. Því allt þeirra líf snerist
um það hvort áin væri fær og hvort
það væru einhverjir sem þyrftu að
komast yfir hana þann daginn.
Alltaf var stokkið af stað, báturinn
settur út og róið yfir, ef einhver
þurfti á að halda. Yfirleitt voru það
karlmennirnir á bænum sem sáu
um að róa en systurnar komu þó að
því á einn eða annan hátt. Oft sagði
hún mér söguna af því þegar þær
systur, hún og Þóra, reru saman
yfir ána til að sækja farþega. En
enginn karlmanna var heima við og
þótti þetta mikið glæfraspil af
sumum, en þeim þótti þetta heil-
mikið afrek sem þær voru stoltar
af. Í mörg ár eftir að ferjan hafði
verið aflögð spurði hún „hvernig
áin hafi verið“ þegar ég kom heim
úr sveitinni eftir sumardvölina.
Mamma og pabbi giftu sig 24.
júní árið 1950 en pabbi lést fyrir
tveimur árum, 95 ára gamall og
vantaði aðeins fimm mánuði í að ná
100 árum. Það var erfitt fyrir hana
þó svo að hann hafi verið orðinn
mjög veikur að standa allt í einu
ein eftir. Heimilið hafði alltaf verið
mannmargt og gestkvæmt þannig
að þetta var mikil breyting. Það
liðu þó ekki nema rétt tæp tvö ár
frá því að pabbi dó þar til hún
kvaddi þennan heim.
Ég trúi því að það hafi verið tek-
ið vel á móti þér, mamma mín, en
þig var búið að dreyma í nokkurn
tíma að systur þínar væru í óðaönn
að undirbúa komu þína. Ég ætla
að enda þetta á versinu sem þú og
pabbi fóruð svo oft með fyrir okk-
ur systkinin
Nú legg ég augun aftur,
ó, guð þinn náðar kraftur
mín veri vörn í nótt
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson.)
Takk fyrir allt og hvíl í friði,
mamma mín.
Þín dóttir,
Guðbjörg Guðmundsdóttir.
Nú hefur tengdamóðir mín El-
ísabet Jónsdóttir frá Þjórsárholti
fengið hvíldina. Margs er að
minnast þegar leiðir nú skilur og
litið er til baka. Ég minnist henn-
ar sem einstaklega elskulegrar al-
þýðukonu þar sem stutt var í
glens og gleði og fyrir einlæga
vinsemd og væntumþykju. Iðju-
söm dugnaðarkona sem ætíð hafði
næg verkefni, prjónaði heil ósköp,
sokka, vettlinga og peysur á alla
fjölskyldumeðlimi og fleiri, sinnti
margvíslegu handverki enda list-
feng. Hún var af þeirri kynslóð Ís-
lendinga þar sem sparnaður,
nægjusemi og nýtni var fólki í
blóð borin, en samt einkenndust
móttökur ævinlega af miklum
rausnarskap. Held að við fjöl-
skyldan höfum aldrei verið kvödd
öðru vísi en með eitthvert góðgæti
handa börnunum og nytjagjöfum.
Það eru rétt um 40 ár síðan ég
tengdist fjölskyldunni, þegar ég
kynntist einu dóttur þeirra Elísa-
betar og Guðmundar, sem lést
fyrir 2 árum. Strax gekk ég þar
um garð eins og einn af fjölskyld-
unni, engir voru þar fyrirvararnir.
Hjartahlýja og elskusemi ein-
kenndu okkar samskipti frá upp-
hafi og hefur aldrei borið þar á
neinn skugga. Heimsóknir okkar
hjóna til Reykjavíkur voru oft á
tíðum stopular, við búandi norður
á Sauðárkróki. Það var ævinlega
mikil eftirvænting hjá börnunum
að fá að heimsækja afa og ömmu
og helst fá að gista. Þau voru
strax umvafin miklum kærleik.
Eftirvæntingin var eflaust gagn-
kvæm því ævinlega var beðið við
gluggann og horft eftir væntan-
legum gestkomendum. Þá voru
ekki farsímar til að láta vita af
hvernig miðaði.
Kæra tengdamamma, nú hefur
þú fengið kallið eftir langa og við-
burðaríka ævi. Megi þú hvíla í
friði og hafðu þökk fyrir allt.
Nú gengin ert hugglöð á frelsarans
fund
og fagnar með útvaldra skara,
þar gleðin er eilíf, þar grær sérhver
und.
Hve gott og sælt við hinn hinsta blund
í útbreiddan faðm Guðs að fara.
Nú kveðja þig vinir með klökkva og þrá
því komin er skilnaðarstundin.
Hve indælt það verður þig aftur að sjá
í alsælu og fögnuði himnum á,
er sofnum vér síðasta blundinn.
(Hugrún.)
Blessuð sé minning þín.
Þórarinn Sólmundarson.
Þegar ég kom í heimsókn til
væntanlegra tengdaforeldra
minna í fyrsta sinn, árið 1980 óraði
mig ekki fyrir því hvílík gæfa væri
yfir mér. Frá fyrsta degi var ég
umvafin hlýju og kærleika og
þannig var það alla tíð. Það hefur
sjálfsagt ekki spillt fyrir að ég var
ættuð úr Gnúpverjahreppnum
eins og Beta og hún þekkti fólkið
mitt svo miklu meira en mig óraði
fyrir. Strax frá upphafi gátum við
rætt saman um sveitina, bæði fólk
og bæi. Það tengdi okkur strax
sterkum böndum. Hún gat frætt
mig um svo margt sem ég vissi
ekki áður. Í gegnum árin sátum
við oft og ræddum liðna tíð. Það
var svo gott að leita til hennar og
geta spurt um ótrúlegustu hluti.
Ég fann glöggt hve vænt henni
þótti um sveitina sína. Sögurnar
hennar rímuðu svo vel við þær
sem ég hafði alist upp við. Dálæti
hennar á sr. Valdimari Briem,
sem hún kunni margar sögur af,
passaði svo vel við það sem ég
hafði heyrt hjá mínu fólki. Hún
kunni að meta það að langamma
var að kenna mér sálm eftir hann
rétt áður en hún lést. Sagðist
reyndar ekki vera hissa á því.
Beta var yngst systkinanna frá
Þjórsárholti, fædd árið 1921. Þar
var síðasta lögferja á Íslandi og
faðir hennar ferjumaðurinn. Ferj-
an litaði mjög lífið þar á bæ enda
kunni hún margar sögur af fólki
sem kom til að fá sig flutt yfir
Þjórsá. Hugur hennar var enda
oft við ána og sveitina.
Þegar við kynntumst var ég í
handavinnudeild Kennaraháskól-
ans. Hún fylgdist vel með því hvað
ég var að læra, sérstaklega handa-
vinnunni, enda mikil handavinnu-
kona. Alla tíð lét hún sér annt um
að okkur liði vel og gerði allt hvað
hún gat til að létta undir með okk-
ur. Ekki voru þau efnuð í þeim
skilningi en alltaf gat hún komið
með nýja ástarpunga, jólakökur
eða annað gott með kaffinu, boðið
okkur í mat eða annað sem henni
hugkvæmdist. Þegar Guðmundur
Freyr, elsta barnið okkar Jónsa
fæddist, voru þau óþreytandi á að
snúast í kringum hann. Hann var
eina barnabarnið þeirra sem var í
bænum á þeim tíma. Hann var að-
eins þriggja mánaða þegar ég fór í
framhaldsnám og hann var í
gæslu hjá ömmu Betu og afa
Mumma. Hann lifði eins og blómi í
eggi og ég vissi að hann gæti ekki
verið á betri stað. Gleði þeirra var
ekki heldur lítil þegar tvíburarnir
okkar fæddust. „Elísabet og Har-
aldur, ekki farið út úr sveitinni í
leit að nöfnum á þau,“ sagði hún,
kannski örlítið rauðeygð.
Beta var einstaklega ljúf og blíð
kona, lagði ekki illt til nokkurs
manns en alltaf fús að létta undir
með samferðafólki sínu og þakklát
þeim sem lögðu henni gott til.
Þannig hafði hún á orði fyrir að-
eins örfáum dögum: „Jónsi minn,
þú verður að gera eitthvað fyrir
fólkið sem stjanar við mig hérna.“
Þannig var hún Beta mín. Það var
gæfa að eignast hana sem tengda-
móður og ekki síður sem vinkonu.
Blessuð sé minning hennar.
Guðrún Ásbjörnsdóttir.
Já, mín gamla, nú ertu laus
þrautunum frá, eins og stendur í
ljóðinu, þú ert einstök kona Elísa-
bet.
Ég var ekki nema 16 ára þegar
ég kom inn í þína fjölskyldu og mér
var tekið opnum örmum eins og ég
væri eitt af þínum eigin börnum,
jú, ég var með og giftist síðar þín-
um yngsta syni, Stebba, sem var
þér svo kær og skyldi engan
undra. Árin liðu og við giftumst og
eignuðumst börnin Friðrik Þór,
Stefán Þór og Erlínu Ósk, börnin
okkar Stebba voru umvafin ást og
umhyggju ömmu Betu og afa
Mumma sem þeim þótti afar vænt
um, þau muna eftir þér öll á sinn
hátt. Friðrik og Stefán tala oft um
það þegar þú varst að baka og þeir
máttu gera sér bílabrautir í eld-
húsinu hjá þér úr hveiti, þeir máttu
það ekki heima en hjá ömmu Betu
mátti vera í bílaleik þegar hún var
að baka og gera brautir úr þessu
„hvíta“ sem amma Beta notaði í
kökurnar, þetta var í Sigtúninu og
þeir tala oft um þetta. Erlín talar
mikið um rólegheitin sem voru í
kringum þig og að það hefði verið
svo gott að kúra hjá þér.
Já, elsku Beta mín, eftir að við
Stebbi fluttum í Kópavoginn og ég
var dagmamma um skeið, þá kom-
uð þið afi Mummi oft við með „ást-
arpunga“ eða pönnukökur til að
gefa börnunum eitthvað gott í
kaffinu sem þú varst nýbúin að
baka. Þið elskuðuð að vera með og
fylgjast með krökkunum sem þið
þekktuð ekkert. Þvílík lukka að
vera meðtekin í þvílíka fjölskyldu
sem lætur sig allt og alla varða.
Síðustu vikurnar eru búnar að
vera þér erfiðar en alltaf var stutt í
gleðina hjá þér, þegar ég sat hjá
þér um morguninn – daginn sem
þú kvaddir – varstu ekki veikari en
það að þú gerðir grín að því að hafa
sko ekki nennt á lappir og værir
ekki komin í föt, ég sagði að það
væri nú í lagi að vera latur af og til
og þú skelltir svo innilega uppúr og
hlóst dátt. Margar svona minning-
ar á ég um þig og ætla að geyma
þær vel.
Elsku Beta mín – ég fæ aldrei
þakkað nóg það sem þú hefur gert
fyrir mig og mína fjölskyldu sem
og alla aðra sem að mér hafa stað-
ið. Ég verð þér ævinlega þakklát
fyrir allt sem þú hefur kennt mér
og oft hef ég sagt: Þegar ég verð
gömul vil ég verða eins og tengda-
móðir mín – jákvæð – alltaf til í allt
skemmtilegt – hafa gaman af lífinu
og því sem það hefur að gefa – og
umfram allt vera öðrum jákvæð og
góð fyrirmynd.
Elísabet, tengdamamma mín,
takk fyrir að vera þú og kenna mér
að vera ég.
Þín tengdadóttir,
Þórunn Óskarsdóttir.
Elskuleg amma mín, Elísabet,
er fallin frá örfáum dögum fyrir 94
ára afmælið. Árin sem spanna ævi
hennar eru mörg og er ég þakklát
fyrir þá gæfu að njóta samfylgdar
hennar mín æviár. Amma hafði
marga góða kosti í sínu fari og
hátterni, hún var einstaklega
vönduð kona sem ekki fór mikið
fyrir. Æskuminningar leita í Sig-
tún. Afi var úti í bílskúr og amma í
eldhúsinu að finna til með kaffinu.
Þau hugsuðu vel um allt sitt nán-
asta umhverfi, fallegt heimili með
vel hirtan garð sem barnabörnin
fengu að hjálpa til við að hirða.
Amma átti falleg blóm og afi sá um
að klippa hekkið hárslétt. Þau nutu
návista barnabarna og fjölskyld-
unnar allrar. Ef vel stóð á fékk ég
að fara með í Laugarnesskóla,
Teigakjör eða skreppa í Blómaval.
Það var toppurinn á tilverunni í þá
daga.
Amma gekk í gegnum tímana
tvenna. Hún tók aldrei bílpróf,
eitthvað sem ég hef margsinnis
velt fyrir mér hvort væri hægt í
nútímasamfélagi. Hún var ekki
mikið að eltast við tæknina, en
fannst gsm-síminn sinn góður eftir
að einum slíkum var laumað að
henni. Hún var nýtin. Reyndi
margsinnis að kenna mér að
bryðja ekki brjóstsykurinn, sem
hefur reyndar ekki borið árangur
enn þann dag í dag. Hún var hand-
lagin og nákvæm. Hún málaði á
postulín og ritaði skrautskrift
langt fram eftir aldri. Hafði bæði
sjón og fínhreyfingar til að skila af
sér fullkomnu verki, sem ekki á
færi allra á níræðisaldri. Sama var
uppi á teningnum með sauma-
skapinn, allt gert af mikilli ná-
kvæmni. Eftir hana liggja ógrynni
af handavinnu ýmiskonar.
Umhyggjusemi og samkennd
einkenndi hennar persónuleika.
Hún hafði áhyggjur ef einhver í
fjölskyldunni var veikur, hringdi
iðulega til að spyrjast fyrir um
heilsufar. Ef færð var slæm hafði
hún fyrir vana að hringja til að
kanna hvort allt hefði gengið að
óskum. Hún mundi eftir afmælis-
dögum allra í fjölskyldunni og víð-
ar og hringdi til að færa hamingju-
óskir. Á meðan hún hafði heilsu til
lagði hún sitt af mörkum til að
tryggja samvistir fjölskyldunnar.
Eitt sem hún tók upp á að gera, ut-
an hefðbundinna fjölskylduvið-
burða var að hóa barnabörnunum
saman í kvöldmat. Símtölin voru í
styttri kantinum, skilaboðin ein-
föld. Það var matur í Hraunbæn-
um og nærveru okkar óskað. Við
mættum öll sem gátum og höfðu
gaman af þessu uppátæki ömmu
sem hafði allan daginn undirbúið
kvöldmáltíð, þótt símtalið hefði
borið þess merki að um hugdettu
hefði verið um að ræða.
Langömmuhlutverkinu sinnti
hún af mikilli alúð sem sonur minn
hefur fengið að kynnast. Minning-
ar um fyrstu hjólaferð fimm ára
snáða með viðkomu í kaffi hjá
langömmu og langafa eru hlýjar.
Ræktun blóma og matjurta í eld-
húsglugganum vakti ávallt mikla
lukku og góður vettvangur fyrir
yngri og eldri kynslóðina að kynn-
ast í gegnum sameiginlegt áhuga-
mál.
Á kveðjustund er mér efst í
huga þakklæti. Amma hefur skilið
eftir djúp spor í hjarta mínu sem
verður mér veganesti til framtíð-
ar. Við eigum fallega vegferð og
kveðjustund sem ég er svo þakklát
fyrir að eiga til minningar um
mína einstaklega ljúfu og góðu
ömmu.
Hvíl í friði, elsku amma mín,
Elísabet Árnadóttir.
Það var gaman að langamma og
langafi bjuggu rétt hjá okkur. Þá
gat ég hjólað til þeirra og verið
með þeim.
Man þegar hún gaf mér fræ í
mjólkurfernu sem ég fékk að
rækta hjá henni. Sumt tók ég með
mér heim en annað geymdum við
hjá langömmu og hún ræktaði
það.
Stundum var ég í pössun í
Hraunbænum og þá teiknuðum
við saman. Langamma kenndi
mér að teikna þrívídd, því hún var
mjög góð að teikna. Ég naut þess
með henni.
Hefði ekki getað fengið betri
langömmu en þig.
Brynjar Bjarmi.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir.)
Látin er Elísabet Jónsdóttir
tæplega 94 ára. Hún var fædd og
uppalin í Þjórsárholti í Árnes-
sýslu. Maður hennar var Guð-
mundur Árnason frá Skamm-
beinsstöðum, Holtahreppi í
Rangárvallasýslu. Guðmundur
var hálfbróðir móður minnar og
ætíð mikill samgangur og vinátta
milli heimilanna.
Börnin þeirra eru fimm og bera
vitni góðum foreldrum.
Þau hjón bjuggu mörg ár í Sig-
túni 23, en þegar aldur færðist yfir
þau fluttu þau í Hraunbæ 103, sem
eru íbúðir eldri borgara. Eftir að
Beta (en það var hún kölluð) flutti
í Hraunbæinn naut hún sín vel í
handavinnunni sem þar var
kennd. Málaði hún mörg málverk
og mikið af postulíni, en það var
draumur frá æskuárunum að læra
að mála. Beta var einstaklega
myndarleg í verkum sínum.
Það var yndislegt að enda
Reykjavíkurferð hjá Betu í
Hraunbænum. Hún var glaðlynd
og einstaklega gestrisinn.
Að leiðarlokum vil ég þakka
góð kynni og hlýju mér sýnda.
Börnum og fjölskyldum þeirra
sendum við fjölskyldan frá Ár-
bakka samúðarkveðjur.
Guð blessi minningu þína, kæra
vinkona.
Guðríður Bjarnadóttir.
Elísabet Jónsdóttir
Barnungir kynnt-
umst við bræður
Þóru og manni
hennar, Jóhannesi
Ó. Guðmundssyni
,framkvæmdastjóra, en þau voru
vinafólk foreldra okkar. Við hrif-
umst af þessu lífsglaða og
skemmtilega fólki sem að talaði
eins við börn og fullorðið fólk og
voru einstaklega ljúf og góð við
krakka eins og okkur.
Vinátta Þóru og móður minnar,
Ágústu Jóhannsdóttur, spannaði
að minnsta kosti sex áratugi. Þær
kynntust fyrst sem nágrannakon-
ur á Hagamel í Reykjavík, báðar
heimavinnandi húsmæður með
ung börn. Síðar bjó móðir mín
lengi í næsta húsi við Þóru á Mela-
braut á Seltjarnarnesi. Þá voru
börnin uppkomin og meiri tími til
að rækta vinskap og samveru.
Þær voru daglegir gestir hvor hjá
annarri, auk þess sem þær töluðu
oft saman í síma. Þóra var þannig
snar hluti tilveru okkar bræðra
alla tíð. Ævinlega var ánægjulegt
að hitta hana, spjalla við hana um
hvaðeina og þjóðmálin ekki síst.
Þóra Guðjónsdóttir
✝ Þóra Guðjóns-dóttir fæddist
4. október 1925.
Hún lést 14. júní
2015. Útför Þóru
fór fram 29. júní
2015.
Gott var að njóta
samvista við hana
sem alltaf voru af-
slöppuð og gleðirík
enda var Þóra
skemmtileg, hlátur-
mild, viðræðugóð og
tilgerðarlaus.
Ævi Þóru sýnist
hafa verið einmitt
þannig. Afslöppuð af
því hún gerði sér
enga rellu yfir smá-
munum og gleðirík af því hún bjó
við mikla hamingju í lífi sínu. Hún
átti miklu láni að fagna, eignaðist
frábæran mann og fjögur börn
sem bera vitni mannkostum for-
eldra sinna. Aldrei voru þau kölluð
annað en gælunöfnunum Lillem-
ann, Gandi, Gósí og Lotta. Þá eru
ótalin tengdabörn, barnabörn og
barnabarnabörn sem veittu auk-
inni hamingju í líf hennar. Jóhann-
es féll frá langt um aldur fram en
Þóra stóð þétt við hlið hans í veik-
indum hans.
Ég kveð Þóru með virðingu og
þakklæti fyrir áratuga vinsemd og
hlýju í minn garð og fjölskyldunn-
ar. Ég þakka vináttu Þóru og
mömmu sem aldrei bar skugga á
og flyt fyrir hönd okkar bræðra
börnum hennar og öðrum ástvin-
um innilegar samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning Þóru Guðjóns-
dóttur.
Ólafur Ísleifsson.