Morgunblaðið - 10.07.2015, Side 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 10. JÚLÍ 2015
✝ Guðrún Sig-urbjörnsdóttir
var fædd á Björg-
um í S-Þing. 8. júní
1927. Hún lést á
Hlíð, dvalarheimili
aldraðra, á Akur-
eyri 26. júní 2015.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
Björg Grímhildur
Sigurðardóttir, f.
5.9. 1900 á Jökulsá
á Flateyjardal, d. 8.4. 1971 og
Sigurbjörn Jónsson, fæddur
26.11. 1895 á Björgum, d. 17.10.
1975. Systkini Guðrúnar: 1)
Hlöðver Þórður Hlöðversson, f.
8.10. 1923, d. 27.11. 1993. 2) Sig-
urbjörn Grímur Sigurbjörnsson,
f. 4.2. 1926, d. 16.10. 1989. 3)
Sigurður Hrólfur Sigurbjörns-
son, f. 7.4. 1929, d. 13.10. 1992.
4) Lovísa Emilía Sigurbjörns-
dóttir, f. 19.1. 1932. 5) Ásgerður
Sigurbjörnsdóttir, f. 17.5. 1936,
d. 1.6. 2010. 6) Jón Sigurbjörns-
son, f. 12.9. 1944. Guðrún giftist
31.12. 1953 Brynjólfi Braga
Jónssyni leigubílstjóra, f. 4.8.
1916 á Hólum í Eyjaf., d. 29.3.
1997. Foreldrar hans voru: Jón
Siggeirsson, f. 1884, d. 1963 og
Geirlaug Jónsdóttir, f. 1898, d.
1985. Börn Guðrúnar og Brynj-
dóttir, f. 18.5. 1965 á Akureyri.
Maki: Þorvaldur Ísleifur Þor-
valdsson, f. 31.7. 1958. Börn
þeirra: a) Almar, f. 17.4. 1988, b)
Atli, f. 14.7. 1992 og c) Andrea,
f. 11.6. 2002. Dóttir Þorvaldar
er d) Svandís, f. 25.1. 1978.
Barnabarnabörn Guðrúnar eru
15.
Guðrún ólst upp á Björgum.
Hún gekk í barnaskóla, sem þá
var farskóli með einum kenn-
ara, síðan fór hún í Alþýðuskól-
ann á Laugum í eitt ár og eftir
það í Húsmæðraskólann á Laug-
um. Árið 1950 fór Guðrún að
vinna í fataverksmiðjunni Heklu
á Akureyri við karlmannafata-
saum hvar hún starfaði þar til
fyrsta dóttirin fæddist árið
1954. Guðrún helgaði sig heimili
og börnum fram til ársins 1967
þegar hún hóf störf við ræst-
ingar í Menntaskólanum á Ak-
ureyri. Þar vann hún í nær tvo
áratugi. Eftir það bar hún út
Morgunblaðið til ársins 2005.
Reynslan á saumastofunni nýtt-
ist Guðrúnu vel því ávallt saum-
aði hún á alla fjölskylduna og
margir leituðu til hennar með
saumaverkefni bæði stór og smá
allt fram á síðasta ár. Guðrún og
Brynjólfur bjuggu lengst af í
Byggðavegi 90 og síðar í Vana-
byggð 3. Hjá þeim var alla tíð
mjög gestkvæmt og margir
bjuggu hjá þeim í lengri eða
skemmri tíma.
Útför Guðrúnar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, föstu-
daginn 10. júlí 2015, kl. 13.30.
ólfs: 1) Björg, f.
9.10. 1954 á Ak-
ureyri. Maki Árni
Sigurðsson f. 2.12.
1956. Börn hennar:
a) Bragi, f. 28.1.
1972, faðir Guð-
mundur Bald-
ursson f. 24.5. 1954.
Maki Braga: Ólöf
María Vilmund-
ardóttir, f. 5.12.
1981. b) Rúna, f.
24.10. 1980. Maki: Steinþór
Traustason, f. 15.9. 1981. c)
Hrólfur, f. 21.2. 1992. Unnusta:
Auður Eva Jónsdóttir, f. 20.2.
1992. Faðir Rúnu og Hrólfs er
Ásmundur Jón Jónsson f. 23.1.
1955. Dóttir Ásmundar og stjúp-
dóttir Bjargar er d) Elísabet, f.
29.3. 1977. Maki: Sævar Þór
Ólafsson, f. 28.7. 1974. 2) Geir-
laug María, f. 29.11. 1955 á Ak-
ureyri. Maki: Arnór Arnórsson,
f. 25.3. 1954. 3) Sigrún, f. 22.7.
1959 á Akureyri. Maki: Ásgrím-
ur Þór Benjamínsson, f. 19.2.
1956. Börn þeirra: a) Margrét
Þórhildur, f. 13.11. 1981. Maki:
Steinþór Aðalsteinn Stein-
grímsson, f. 13.4. 1979. b) Jón
Þór, f. 25.11. 1985. Maki: Guð-
rún Lilja Aradóttir Fossdal, f.
16.3. 1993. 4) Hrefna Brynjólfs-
Á sólríkum degi skyggir yfir,
elsku amma Rúna hefur kvatt
þennan heim. Allt verður óraun-
verulegt og minningabrotin
streyma fram.
Mínar fyrstu minningar eru af
Byggðaveginum hjá ömmu Rúnu
og afa Binna.
Kleinulykt, laugardagsgrautur,
staflar af ást og afbrot sem hægt
var að stelast til að liggja yfir á
unglingsárunum. Heimavist MA
með ömmu árla morguns í myrkr-
inu, ævintýralegt í huga fimm ára
skottu. Háir skaflar og djúp fót-
spor í snjónum örkuð við að bera
út Moggann.
Amma var handavinnukona
fram í fingurgóma og var snilling-
ur við saumavélina. Hún var
dugnaðarforkur og höfðingi heim
að sækja og það klikkaði ekki að á
borðum hennar væru kræsingar.
Hún var líka einstaklega góð
manneskja, traust og með svo
hlýja nærveru.
Ömmu var svo auðvelt að elska
og kynslóðir ömmubarna hændust
að henni, annað var bara ekki
hægt.
Með árum og börnum hefur
ferðum norður fækkað enn alltaf
var jafn gott að koma og fá kaffi-
tár í Vanabyggðinni hjá ömmu.
Þegar hugurinn reikar til baka
hvernig amma var að þá var hún
alveg laus við allt sem heitir hroki
eða hleypidómar. Ég minnist ein-
faldlega ekki að hún hafi haft þörf
til að hallmæla fólki að óþörfu.
Þannig var hún bara.
Æsku minnar leiðir lágu
lengi vel um þennan stað,
krjúpa niður, kyssa blómið,
hversu dýrðlegt fannst mér það.
Finna hjá mér ást og unað,
yndislega rósin mín.
Eitt er það sem aldrei gleymist
aldrei það er minning þín.
(Guðmundur G. Halldórsson.)
Með söknuði kveðjum við. Þér
munum við aldrei gleyma, elsku
amma, faðminum þínum, hlýjum
og fallegu brúnu augunum þínum.
Minningin lifir í hjarta okkar
Elísabet (Lísa) og fjölskylda.
Elsku amma. Mér finnst sú
staðreynd að þú sért farin frá okk-
ur ótrúleg. Amma mín, kletturinn
sem aldrei kvartaði. Það var aldrei
neitt að. Það sagðir þú fram á síð-
ustu stundu.
Á svona tímum leitar hugurinn
aftur til ómetanlegra minninga,
þær eru margar og allar eru þær
góðar.
Ég man eftir mér sem lítilli
stelpu umvafinni hlýju og öryggi í
fanginu þínu, þar var svo gott að
vera. Í byrjun skólagöngu minnar
borðaði ég iðulega hádegismat hjá
ykkur afa, þá var oftar en ekki
reykt hrossakjöt eða svið og kart-
öflur á boðstólum, svo var alltaf
eftirréttur. Ég sé þig fyrir mér
sitja við saumavélina, undir glugg-
anum í Vanabyggðinni, þar sem
þú hafðir nægt útsýni út á götu.
Þvílíkur saumasnillingur, það var
ekkert sem vafðist fyrir þér þar.
Þær eru dýrmætar minningarnar
um öll jólin okkar saman og þú
ævinlega með mesta pakkaflóðið.
Svo varst þú alltaf með kaffiboð á
gamlárskvöld, það er dagurinn
ykkar afa. Síðustu ár hefur graut-
urinn í hádeginu á laugardögum
verið fastur liður. Þú stóðst og
hrærðir í stóra pottinum og borð-
aðir síðust, skófirnar með súru
slátri – algert lostæti að þínu mati.
Aldrei klikkaðir þú þó á nýsoðnu
slátri fyrir okkur hin og rúsínun-
um fyrir Steinþór. Hvað gerum
við nú í hádeginu á laugardögum?
Börnunum mínum fannst greini-
lega alveg jafn gott og mér að vera
hjá þér og ekki hikaðir þú við að
lyfta Kára Val upp í fangið aðeins
nokkrum dögum áður en þú
kvaddir. Það sem þú varst glæsi-
leg þann dag, eins og ekkert gæti
haggað þér.
Þessar minningar eru að mestu
hljóðlátar því hvorki talaðir þú
hátt né mikið. En í stað orðanna er
sterk tilfinning um mikla hlýju og
traust sem alla tíð laðaði að sér
bæði unga sem aldna. Allar vin-
konurnar sem leituðu til þín í
spjall, spil eða með eitthvað til að
sauma.
Ættingjana sem heimsóttu
reglulega og börnin sem skriðu
upp í fangið á þér eins og ég gerði
sjálf fyrir rúmum 30 árum. Þessar
minningar eiga sérstakan stað í
mínu hjarta og þar mun ég alltaf
geyma þær.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa
átt þig að. Betri fyrirmynd er vart
hægt að hugsa sér. Takk fyrir allt,
elsku amma. Ég sakna þín sárt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Rúna.
Í dag kveðjum við Rúnu mág-
konu mína í hinsta sinn. Í rauninni
var hún næstum eins og móðir
Nonna því hún var svo mikið eldri
en hann og hann hafði að hluta til
búið hjá henni sem unglingur. Ég
man þegar ég hitti hana í fyrsta
skipti, þá höfðum við Nonni ný-
lega kynnst og fórum saman til
Akureyrar þar sem hann bauð
mér í leikhús. Þegar við vorum á
leið í leikhúsið tilkynnti hann mér
að hann hefði boðið systur sinni
líka.
Mér brá því ég vissi ekkert um
hana og því ekki hvernig hún tæki
því að sjá mig. Þær áhyggjur voru
óþarfar því hún heilsaði bara eins
og við hefðum alltaf þekkst.
Seinna komst ég að því að þannig
var Rúna bara. Það var alveg
sama hvenær við komum við virt-
umst alltaf hitta vel á. „Ætlið þið
ekki að gista?“ og „þið komið í
matinn er það ekki?“ var yfirleitt
með því fyrsta sem hún sagði þeg-
ar hún var búin að knúsa okkur.
Við komum jafnvel með gesti með
okkur og alltaf bauð hún alla vel-
komna með bros á vör.
Kaffi og heimabakaðar kökur
voru komnar á borðið eftir smá-
stund og svo nammiskálin hennar
sem var „fyrir þá sem drekka
kaffi“ eins og hún sagði. Já, það
var gott að heimsækja Rúnu enda
höfðum við yfirleitt ekki verið þar
lengi án þess að það kæmu gestir.
Rúna var mikil fjölskyldumann-
eskja og var stofan hjá henni fyllt
með fjölskyldumyndum í bland við
blómin sem tóku reyndar nokkuð
stóran hluta af plássinu. Það verð-
ur dálítið skrýtið að koma til Ak-
ureyrar án þess að koma fyrst við
hjá Rúnu og fá kaffi.
Við klukknahljóm, mér hníga tár
og minning vaknar mjúk og sár.
Um æskustund og ættarband,
um ástardraum og tryggðaband.
Á hinstu stund við dauðans dóm,
ég sofna rótt við hennar hljóm.
(Grímur Sigurbjörnsson, Björgum.)
Við Nonni vottum dætrum
hennar og fjölskyldum þeirra
samúð okkar, við vitum að Rúnu
verður sárt saknað.
Nellý Ragnarsdóttir.
Elsku Rúna frænka mín, þá er
samferð okkar lokið á þessum stað
en hver veit um framhaldið. Ég
man ekki annað en að hafa Rúnu
frænku í mínu lífi, búandi í þar-
næsta húsi öll mín uppvaxtarár.
Ég á svo margar góðar minn-
ingar, bæði úr æsku og ekki síður
á fullorðinsárum, þar sem okkar
samband þróaðist í ævilanga vin-
áttu þar sem við gátum setið og
spjallað um alla heima og geyma
og gleymt stund og stað. Ég mun
sakna góðrar vinkonu sem alltaf
var með bros á vör, svo stutt í
gleði og góðvild sem hún hafði
ómælt af.
Hún var alltaf boðin og búin að
aðstoða mig með ýmiskonar
saumaskap og var fagmaður á því
sviði svo ég naut verulega góðs af
því. Ég mun sakna þessara ynd-
islega góðu stunda okkar saman
og vil þakka fyrir að hafa fengið að
kynnast þér og vera samferða þér,
elsku frænka og vinkona.
Vor hinsti dagur er hniginn
af himnum í saltan mar.
Sú stund kemur aldrei aftur,
sem einu sinni var.
(Halldór Kiljan Laxness)
Sigurbjörg (Sibba).
Guðrún
Sigurbjörnsdóttir
✝ RögnvaldurBergsveinsson
fæddist í Stykk-
ishólmi 23. mars
1931. Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu Sólvangi í
Hafnarfirði 3. júlí
2015.
Foreldrar Rögn-
valdar voru Berg-
sveinn Jónsson,
skipstjóri og síðar
hafnsögumaður í Stykkishólmi,
f. 10. mars 1899 í Bjarneyjum, d.
26. maí 1981 og Vilborg Rögn-
valdsdóttir húsmóðir, f. 27.
ágúst 1897 á Straumi, Skógar-
strönd, d. 19. september 1972.
Rögnvaldur var elstur
þriggja systkina. Eftirlifandi
bróðir hans er Jón Berg-
sveinsson, f. 13. ágúst 1936.
Systir Rögnvaldar var Ingibjörg
Sigríður Bergsveinsdóttir, f. 11.
október 1939, d. 6. janúar 1994.
Rögnvaldur giftist 15. maí
1954 Fríðu Kristjánsdóttur, f.
20. júní 1932 frá Reykjavík. For-
eldrar hennar voru Kristján Sig-
urjónsson vélstjóri, f. 30. sept-
Rögnvaldur Már, f. 26. apríl
1988, sambýliskona Herdís Har-
aldsdóttir, f. 4. júlí 1988, 3) Ingi-
björg Fríða, f. 14. maí 1991, unn-
usti Sigurður Ingi Einarsson, f.
15. nóvember 1991. Barna-
barnabörn Rögnvaldar og Fríðu
eru átta.
Rögnvaldur og Fríða hófu bú-
skap í Barmahlíð 29 í Reykjavík.
Fljótlega byggðu þau hús ásamt
bróður Fríðu og mágkonu við
Nýbýlaveg í Kópavogi þar sem
nú heitir Dalbrekka 4 og bjuggu
þar til ársins 1965 þegar þau
fluttu í Stekkjarflöt 9 í Garða-
bæ. Þar bjuggu þau allt til árs-
ins 2004 þegar þau fluttu í
Strandveg 20 í Garðabæ.
Rögnvaldur lauk gagnfræða-
prófi frá Flensborgarskólanum í
Hafnarfirði árið 1948 og far-
mannaprófi frá Stýrimannaskól-
anum í Reykjavík 1954. Hann
var sjómaður frá unga aldri á
fiskiskipum en eftir farmanna-
próf varð hann stýrimaður og
síðan skipstjóri á farskipum,
lengst af hjá Hafskip, eða á ár-
unum 1962 til 1985. Eftir það fór
Rögnvaldur í nokkra staka túra
sem afleysingaskiptjóri á skip-
um Nesskipa en starfsferlinum
lauk hann sem öryggisvörður í
Seðlabanka Íslands.
Útför Rögnvaldar verður
gerð frá Fossvogskirkju í dag,
10. júlí 2015, kl. 15.
ember 1905, d. 13.
mars 1982, og Sig-
ríður Ísleif Ágústs-
dóttir húsmóðir, f.
22. mars 1905, d.
16. september
1961. Rögnvaldur
og Fríða eignuðust
þrjú börn, Ragn-
heiði Vilborgu, f.
20. júlí 1954, Reg-
ínu, f. 11. nóvember
1958 og Kristján, f.
7. apríl, d. 29. janúar 1974. Maki
Ragnheiðar er Hallgrímur Að-
alsteinn Viktorsson, f. 13. ágúst
1953. Börn þeirra eru 1) Krist-
ján Hjörvar, f. 19. september
1978, maki Guðrún Dóra Brynj-
ólfsdóttir, f. 16. september 1975,
2) Hrannar Þór, f. 26. apríl 1982,
sambýliskona Heiða Njóla Guð-
brandsdóttir, f. 6. maí 1982, 3)
Auður, f. 20. júlí 1988, sambýlis-
maður Eyjólfur Berg Axelsson,
f. 3. nóvember 1984. Maki Reg-
ínu er Helgi Már Halldórsson, f.
30. desember 1958. Börn þeirra
eru 1) Andri Már, f. 14. febrúar
1981, sambýliskona Gréta Rún
Árnadóttir, f. 11. mars 1978, 2)
Það var á árunum eftir 1970,
sem ég kynntist þeim heiðurs-
hjónum Rögnvaldi og Fríðu.
Hafði ég þá haft augastað á
dóttur þeirra Ragnheiði um
skeið sem endaði með hjóna-
bandi síðar. Þessi ár voru þeim
hjónum og dætrunum erfið
vegna alvarlegra veikinda sonar
og bróður þeirra, Kristjáns, sem
andaðist langt um aldur fram
1974, aðeins 12 ára gamall. Var
það öllum mikill harmdauði sem
setti mark sitt á líf þeirra um
langa tíð.
Vegna starfs síns sem skip-
stjóri í millilandasiglingum ollu
þær fjarverur því að kynni mín
og hans urðu minni en ég hefði
óskað, en síðar rættist vel úr
því. Hann hafði mikinn áhuga á
öllu sem varðaði afkomendur
hans, sérstaklega þegar barna-
börnin uxu úr grasi og hægt var
að tala við þau eins og hann orð-
aði það stundum. Fylgdist hann
vel með því hvað þau tóku sér
fyrir hendur í námi og starfi og
hvatti þau til allra góðra verka.
Hann lagði oft leið sína í
Stykkishólm, fæðingarbæ sinn
og hafði unun af að hitta þar
ættingja og gamla félaga.
Spjalla um daginn og veginn,
enda áhugasamur og forvitinn
um hagi vina og ættingja. Eign-
aðist hann þar gott húsnæði
ásamt öðrum, sem gerði fjöl-
skyldu hans auðvelt með að
njóta dvalar þar. Kunnum við
vel að meta það framtak hans.
Ég þakka Rögnvaldi samleið
og góð kynni um langt árabil,
hann var traustur og trúr sínum
og kom það vel í ljós er veikindi
Fríðu urðu til að mikil breyting
varð á högum þeirra hjóna.
Blessuð sé minning hans.
Hallgrímur Viktorsson.
Skipstjórinn, Rögnvaldur
Bergsveinsson, tók mér með
fyrirvara þegar Regína dóttir
hans kynnti mig fyrir fjölskyld-
unni sem kærastann sinn haust-
ið 1979. Það var líka eðlilegt því
skylda skipstjórans er að manna
sína áhöfn eins vel og honum er
unnt hverju sinni og þegar um
„fjölskylduskútuna“ er að ræða
ber auðvitað að grandskoða allt
vel. Greinargóð svör þurfti því
við mörgum spurningum kapt-
eins og þau dugðu smám saman
til þess að á næstu mánuðum
varð ég fullgilt efni í tengdason
og áhafnarmeðlimur skútunnar
sem við höfum siglt saman á
lífsins ólgusjó síðan. Í áhöfnina
bættust fljótlega barnabörn
Rögnvaldar og Fríðu og barna-
barnabörnunum hefur fjölgað
ört á síðustu árum.
Sjómennsku eins og Rögn-
valdur stundaði áður fyrr fylgdu
langar útiverur, stundum svo
mánuðum skipti, og það var á
þeim tíma þegar börn þeirra
Fríðu voru ung. Því missti hann
af því að fylgjast að fullu með
uppvexti þeirra og við höfum oft
talað um það að þegar barna-
börnin voru komin til sögunnar
og afi þeirra kominn í land, naut
hann þess til hins ýtrasta að
fylgjast með þeim þroskast og
dafna. Í miðri sorginni undan-
farna daga eftir andlát Rögn-
valdar hafa hlátursrokur barna-
barnanna við tilhugsun um hitt
og þetta sem afi brallaði með
þeim, bæði létt þeim sorgina en
líka gert okkur öllum ljóst hve
afi Rögnvaldur og amma Fríða
hafa gefið þeim mikið og
skemmtilegt minninganesti út í
lífið.
Rögnvaldur fór ekki áfalla-
laust gegnum lífið því þau Fríða
upplifðu það sem ekkert foreldri
ætti að þurfa að upplifa, að
missa barn. Kristján sonur
þeirra lést á tólfta aldursári
1974, eftir erfið veikindi um ára-
bil. Þessi atburður setti mark
sitt á alla fjölskylduna og enginn
vafi er á að það hefur verið
Rögnvaldi erfitt að þurfa að
sinna vinnu sinni fjarri heimili
og fjölskyldu drjúgan hluta
þessa tímabils.
Annað áfall af öðrum toga
reið yfir síðla árs 1985 þegar
Hafskip hætti starfsemi en þá
hafði Rögnvaldur starfað hjá því
félagi frá árinu 1962 þegar hann
réð sig til þess sem skipstjóri.
Endalok Hafskips voru honum
þungbær enda hafði hann lagt
sál sína og líf í vinnu fyrir félag-
ið og tekið þátt í að byggja upp
öflugt flutningafyrirtæki með
nýjustu tækni.
Rögnvaldur bar mikla um-
hyggju fyrir sínum, hvort sem
það voru gömlu félagarnir hjá
Hafskip sem hann gerði sér far
um að halda saman í hóp gegn-
um árin, eða við í fjölskyldunni
sem hann var sívakandi yfir
hvað værum að aðhafast og að
velferð okkar væri tryggð.
Nú hefur skipstjórinn fært
sig yfir á aðra skútu og siglt á
annað haf. Við hin siglum „fjöl-
skylduskútunni“ áfram um lífs-
ins haf og minnumst okkar
„gamla skipstjóra“ með þakk-
læti og virðingu. Guð blessi
minningu tengdaföður míns,
Rögnvaldar Bergsveinssonar.
Helgi Már Halldórsson.
Við, litlu snúllurnar hans afa,
vorum mikið hjá ömmu og afa á
Stekkjarflötinni sem litlar stelp-
ur enda voru þau alltaf til staðar
fyrir okkur. Afi var duglegur að
fá barnabörnin til að hjálpa sér í
garðinum, milli þess sem við
lékum okkur, og verðlaunaði
okkur svo með því að draga
harðfisk úr frystinum. Við trítl-
uðum svo á eftir honum inn í bíl-
skúr þar sem hann barði flakið
til áður en smjörið var sett á.
Afi var duglegur að hreyfa
sig og ganga úti. Hann fór í
sund á hverjum degi og hitti
fólkið í pottinum, en alltaf seinni
partinn, því hann vaknaði aldrei
nógu snemma til að mæta í
morgunspjallið í pottinum, enda
mikill nátthrafn og morgunsvæf-
Rögnvaldur
Bergsveinsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi langi
Minning þín er mér ei
gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er
geymd;
þú heilsaðir mér og
kvaddir.
(Káinn)
Fríða Rún, Brynjólfur
Róbert og Ragnheiður
Helena.