Iðjuþjálfinn - 01.06.1993, Qupperneq 18

16
ar sínar og félagslega aðlögun. Nokk-
ur dæmi eru um það að læknar eða
fóstrur hafi vísað foreldrum á skólann
eða þá að hlutir sem þessir spyrjist út
meðal foreldra. Það er því spurning
sem ég hef verið að velta fyrir mér
hvort koma ætti á nánara samstarfi
milli greiningarstöðvar, iðjuþjálfa og
jafnvel leikskóla innan ákveðinna
svæða þar sem bjóða mætti börnum
upp á slíka þjónustu sem við höfum
verið að veita.
Markmiðin sem voru nefnd í upphafi
greinarinnar geta áfram staðið, en ef
fram heldur sem horfir og foreldrar
með börn sem t.d. hafa skerta hreyfi-
getu sækja meir inn í skólann þarf að
breyta ákveðnum þáttum í starfsemi
hans. Sérstaklega hvað varðar fag-
þekkingu kennara, fjölda þeirra og
aðbúnað. Ég hef trú á að ganga þurfi
út frá öðrum forsendum en þegar
haldið var af stað í upphafi og spurn-
ingum eins og hvað er það sem við
erum að sækjast eftir? og hvers vegna?
verður að vera hægt að svara.
Það er fagnaðarefni að bæði íþrótta-
kennarar og fóstrur hafa gefið hreyf-
ingu barnanna meiri gaum en áður og
fagvitund þessara stétta á greinilega
eftir að stykjast til muna áður en langt
um líður. Vinna sein þessi verður að
bera öll merki fagmennsku og faglegra
vinnubragða.
Það er því nauðsynlegt að hefja kann-
anir á Iíkamsfari íslenskra leikskóla-
og grunnskólabarna sem m.a. taka til
hreyfiþroska þeirra og afkastagetu.
Þannig má bera niðurstöður okkar við
sams konar kannanir sem gerðar hafa
verið erlendis. Þetta yrði og til að
taka af allan vafa um það hvort
hreyfifærni barna og líkamsburður sé
verri nú en áður auk þess sem fylgjast
mætti með honum á næstu árum.
Börnin eiga ekki skilið að fá svör eins
og ég held að þau séu eða ég tel að
hreyfifærni þeirra sé o.s.frv. I nútíma
þjóðfélagi eru hinar ýmsu fisktegundir
og fiskistofnar rannsakaðir ofan í
kjölinn og maðurinn veit nákvæmlega
hvað steðjar að og hvernig megi
bregðast við þegar vissar tegundir og
ákveðnir sjúkdómar eiga í hlut. A ekki
barnið slíkt hið sama skilið?