Iðjuþjálfinn - 01.06.1993, Qupperneq 34

32
einhverjar skorður og framkvæmda-
kerfið sér um að framkvæma hana.
Á námskeiðinu var lauslega farið yfir
heildarhugtök líkansins og staðsetn-
ingu þess, bæði í sögulegu samhengi
og miðað við önnur líkön og kenning-
ar í faginu. Megináhersla námskeiðs-
ins var á notkun líkansins í starfi
iðjuþjálfa. Farið var yfir nokkur sjúkl-
ingstilfelli með aðstoð myndbands þar
sem sýndar voru aðferðir til að meta
einstaklinginn og til að skipuleggja
meðferð hans. Með aðstoð mynd-
bandsins var einnig farið í hvernig
þróuð hafa verið iðjuþjálfunar-
"prógröm" innan ákveðinna sérsviða,
t.d. í starfsþjálfun, þar sem kenningum
líkansins er fylgt. Kynnt voru ýmis
próf, spurningalistar og viðtalsform
(interviews) sem gerð hafa verið til að
skoða undirkerfin þrjú og eru sum
þessara verkfæra meðal best stöðluðu
matsaðferða sem iðjuþjálfar hafa úr
að velja í dag. Leiðarvísar fyrir þrjú
möt voru skildir eftir í vörslu félags-
ins, en það eru "Volitional Question-
naire", "Self Assessment of Occupa-
tional Functioning (SAOF)", og "The
Worker Role Interview". Þessir leiðar-
vísar verða varðveittir á bókasafni
félagsins. Félagið hefur einnig nú
þegar haft forgöngu um að panta frá
"Clearinghouse" fleiri möt og lýsingar
á meðferðar"prógrömmum" fyrir ein-
staka sjúklingahópa sem þá bætist við
á bókasafnið.
Námskeiðið sóttu u.þ.b. 50 iðjuþjálfar
og er það hæsta hlutfall af iðjuþjálf-
um á landsvísu sem Kielhofner hefur
hingað til haldið námskeið fyrir. Þetta
ætti að gera okkur iðjuþjálfum hér á
íslandi auðveldara fyrir hvað varðar
að halda áfram að kynnast og notfæra
okkur aðferðir þessa líkans. Clearing-
house í Bandaríkjunum er starfrækt á
alþjóðavísu og þangað getur hvaða
iðjuþjálfi sem er skrifað og fengið
upplýsingar og afrit af greinum og
verkfærum sem tengjast líkaninu.
Fyrir þessa þjónustu þarf aðeins að
greiða sem samsvarar ljósritunar- og
sendingarkostnaði.
Þar sem að mati undirritaðrar greinir
mest á milli þessa líkans og annarra
kenninga innan iðjuþjálfunar er
áherslan á vilja og venjur einstaklings-
ins fram yfir áhersluna á færni hans.
Sem dæmi má nefna að í bandarískri
rannsókn á hversu líklegt fólk væri til
að snúa aftur til vinnu að endur-
hæfingu lokinni kom í ljós að þar
höfðu vilja- og vanakerfið miklu meira
forspárgildi en framkvæmdakerfið. I
öllum þeim umræðum sem nú eiga
sér stað um gæðaþróun í heilbrigðis-
þjónustu þá er þetta svo sannarlega
umhugsunar vert. Við sem iðjuþjálfar
þurfum ef til vill að íhuga hvort við
getum ekki breytt áherslum okkar og
starfsaðferðum til að mæta betur vilja
og þörfum skjólstæðinga okkar. Ann-
ars nýtast kraftar okkar ekki sem
skyldi.