Iðjuþjálfinn - 01.06.1993, Blaðsíða 53

51
um. Reynslan hefur sýnt að oft er það
þannig, að þeir sem helst þyrftu á
hjálp að halda leita ekki eftir henni
og því höfum við reynt að leita fólkið
uppi til að bjóða þjónustuna. Einnig
fáum við ábendingar frá nágrönnum,
heimahjúkrun, heimilishjálp eða öðr-
um sem nærri eru. Þessi þjónusta er í
gangi allt árið. Það er ekki síður um
helgar og á hátíðum sem þörfin er,
einmitt þegar hin opinbera þjónsuta
er minni.
Hver vitjun er jafnbreytileg eins og
einstaklingarnir eru margir. En í hvert
sinn reynum við að koma inn í þær
aðstæður sem efst eru í huga viðkom-
andi í það og það skiptið. Hanna lýsir
starfinu svo í grein sinni:
Að fenginni reynslu þessara ára er unnt
að lýsa megininntaki þessarar starfsemi
í einu orði - vinátta. Samnefnarinn er
vinátta. Starfið er fólgið í því að vera
vinur og rækta vináttuna. Við bjóðum
okkur fram sem vini og tækin eru - við
sjálfar án tillits til menntunar eða stöðu.
Tímalengd hverrar vitjunar er mjög
mismunandi eins og fjöldi vitjana.
Sumir þurfa stutta heimsókn daglega,
aðrir sjaldnar og þá e.t.v. lengri tíma
í einu, en í hvert skipti reynum við að
meta þörfina og haga starfi okkar eftir
því.
Okl(ur hefur ekki reynst vel að festa
ákveðna tíma nema hjá fáum einstkal-
ingum þar eð oft er erfitt að segja
nákvæmlega til um hvenær dagsins
við getum komið. Mikilvægt er þó að
virða fastar venjur.
Ef skjólstæðingar okkar þurfa að fara
á sjúkrahús eða flytjast búferlum á
dvalarstofnanir höldum við áfram að
fara í vitjanir á hinn nýja stað. A
slíkum stundum er einmitt mikil þörf
á að viðhalda tengslunum. Sérstaklega
ef fjölskyldutengsl eru lítil.
En hvernig nýtist mín menntun?
I þessu starfi kem ég ekki til skjól-
stæðingsins sem iðjuþjálfi og tek þar
af leiðandi engann í iðjuþjálfameð-
ferð. Hins vegar finnst mér mitt nám
og starfsreynsla nýtast mér mjög vel.
í hverri heimsókn er ég að meta að-
stæður og þörf fyrir aðstoð út frá því
sem ég heyri og sé hjá skjólstæðingn-
um. Þannig að æfingin í að rannsaka,
meta og ákveða ineðferð út frá því, er
góður undirbúningui. Einnig allt það
sem ég hef lært um manneskjuna
bæði líkamlegt og geðrænt því það
gerir mig hæfari til að meta hvenær
er þörf á að leita hjálpar hjá öðrum
aðilum. Öll reynsla og lærdómur í
mannlegum samskiptum er til góðs.
Þetta er þjónusta þar sem ég mæti
fólkinu inni á þeirra eigin heimili,
kynnist e.t.v. aðstandendum eða öðr-
um sem í kring eru og því verða sam-
skiptin stór hluti af starfinu.
Að þekkja innviði kerfisins og hafa
verið að vinna innan þess er líka
styrkur.
Það hefur verið mjög gaman að takast
á við þetta starf og sjá að sú menntun
sem ég hef aflað mér getur nýst á
hina ýmsu vegu. Sú reynsla sem ég
hef hlotið í starfinu á örugglega einnig
eftir að koma mér til góða þegar og
ef ég fer aftur að vinna seni iðjuþjálfi
innan hins hefðbundna kerfis. Með
því að sinna fólki á þennan hátt í
heimahúsi fæst önnur heildarsýn sem
einmitt kemur til góða þegar staðið er
frammi fyrir einstaklingum inni á
stofnun.
Heimildir: Grein "bjónusta við aldraða á
vegunt kirkjunnar" eftir Hönnu Þórarinsdóttur
hjúkrunarfræðing. Hjúkrnnarblaðið 2/92, 68.
árg.