Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Síða 13

--------------- II --------------
Berglind Ásgeirsdóttir, iðjuþjálfi á Landakoti
Að koma heim!
Ég útskrifaðist vorið 1993 frá Várdhögskol-
an í Lundi í Svíþjóð; Þá var mikið atvinnu-
leysi meðal iðjuþjálfa í Svíþjóð; meðal ann-
ars vegna versnandi efnahagsstöðu lands-
ins. Það var því freistandi að drífa sig beint
heim til fslands. Aðstæður voru samt
þannig að maðurinn minn
hafði ekki lokið sínu námi og
því ákvað ég að reyna að nýta
tímann og afla mér starfs-
reynslu. Ég fékk sumarafleys-
ingastarf við Sankt Lars geð-
sjúkrahúsið í Lundi. Þar vann
ég á deild þar sem fólk kom inn
til greiningar og meðferðar.
Unnið var í teymisvinnu og
hafði ég aðstöðu inn á deild-
inni. Það áhugaverða við þetta
starf var að ég hafði verið í
starfsþjálfun í náminu við vinnuendurhæf-
ingardeildina á þessu sama sjúkrahúsi. Nú
voru aðstæður þannig að nokkrir sjúklingar
á deildinni höfðu þörf fyrir vinnuendurhæf-
ingu og kom mér því til góða sú innsýn sem
ég hafði áður fengið við geðsjúkrahúsið.
í lok sumars stóð ég svo frammi fyrir því
að ekki var auðvelt að fá vinnu, sérstaklega
fyrir nýútskrifaðan iðjuþjálfa. Ég fór þó af
stað og reyndi að freista gæfunnar og upp-
lifði að það varekki létt að vera útlendingur
í leit að starfi þegar mikið atvinnuleysi er.
Hringinn þurfti ég því að víkka og fara
lengra frá heimilinu. Leið mín lá að lokum
til Trelleborg sem þýddi 50 km leið til vinnu,
en það hefði getað verið verra.
í Trelleborg var mér tekið opnum örmum.
Starfið var tímabundið afleysingastarf sem
síðan var framlengt. Sjúkrahúsið er bráða-
sjúkrahús með nokkrum deildum, þar með
talin endurhæfingadeild og
dagdeild. Á endurhæfinga-
deildinni, þar sem ég vann,
störfuðu sjö iðjuþjálfar. Einn af
þeim sá einungis um þjónustu
við einstaklinga, sem komu
utan úr bæ með beiðnir fyrir
handaþjálfun og/eða spelku-
gerð. Endurhæfingadeildin var
almenn og því líkar sjúk-
dómsorsakir sem leiddu til
endurhæfingar, svo sem heila-
blóðfall, mjaðmabrot, krabba-
mein, gigt og svo framvegis. Unnið var í
teymisvinnu á deildinni. Miðað við að mitt
starf var 100%, var eðlilegt að ég hefði um
tíu sjúklinga í meðhöndlun. Við vorum jafn-
margir iðjuþjálfar og sjúkraþjálfarar sem
störfuðum á deildinni og var því góður
grundvöllur fyrir samvinnu um endurhæf-
ingu sjúklinga. ADL þjálfun skipaði stóran
sess í starfinu, en þarfir fyrir endurhæfingu
voru misjafnar. Margir komu niður í iðju-
þjálfunina á hverjum degi í þjálfun. Virknin
var vel skipulögð þar sem fólk hafði fasta
tíma. Þar var boðið upp á vefnað, þurr-
skreytingar, silkimálun, saumaskap og