Iðjuþjálfinn - 01.06.1996, Qupperneq 42

---------------------40---------------------------
Snæfríður Þóra Egilson
Notkun ferlihjálpartækja
með ungum fötluðum
börnum
ið í lífi barna er þau þróast frá því að vera
ósjálfbjarga ungabörn upp í tiltölulega sjálf-
bjarga einstaklinga. Barnið lærir að fara um
sjálft og að nota hendur sínar til að skynja og
handfjatla hluti í umhverfinu. Það nær
stjórn á hægðum og þvagi, skilningi og mál-
þroska fleygir fram og tengsl og samskipti
við aðra verða sífellt fjölbreyttari. Aukin
hreyfifærni gerir barninu kleift að tileinka
sér reynslu af ýmsu tagi, og þar með tilfinn-
ingu fyrir sjálfstæði og eigin færni. Og eftir
því sem málþroski og stjórn á talmáli eykst,
aukast jafnframt möguleikar á félagslegum
samskiptum.
Piaget (1954) gerði mikið úr mikilvægi
samhæfingu hreyfinga við sjón og heyrn og
því hvernig eigin reynsla og upplifun ýta
undir og fóstra forvitni, stuðla að því að
barnið finni ólíkar leiðir að settu marki og
tengi saman markmið og leiðir. Um leið vex
því ásmegin og það öðlast vissu um eigin
getu og ágæti. Allt eru þetta mikilvægir
þættir fyrir almennan þroska.
Þrátt fyrir að fagmenn séu sammála um
mikilvægi hreyfinga við að tileinka sér
reynslu hafa í raun ekki verið gerðar margar
Grein þessi
byggir að
hluta á bók-
arkafla um
ferlimál sem
undirrituð
vann ásamt
Christine
Wright-Ott
iðjuþjálfa
við Rehabili-
tation Engineering Center, Lucille
Packard barnaspítalanum við Stan-
ford í Kaliforníu. Kaflann er að
finna í bókinni „Occupational
Therapy for Children" sem kom út
fyrr á þessu ári hjá Mosby forlag-
inu í Bandaríkjunum.
Þroskakenningar
Það er viðurkennt að hreyfiþroski og aðrir
þroskaþættir eru nátengdir og að reynsla
barna og upplifun í frumbernsku hefur áhrif
á hegðan þeirra og þroskamöguleika.
Fyrstu fjögur ár lífsins gerist óhemju mik-