Iðjuþjálfinn - 01.12.1998, Qupperneq 29

Meistararnir sjö
Nemarnir sjö, þær Gunnhildur Gísla-
dóttir, Ingibjörg Ásgeirsdóttir,
Kristjana Fenger, Margrét Siguröar-
dóttir,Valerie Harris ásamt undirrit-
aöri, héldu út í meistaranám í iöju-
þjálfun þrátt fyrir ýmsar uppákomur
og skakkaföll og eru nú ekki aöeins
meistarar í faginu heidur líka sann-
kallaöir meistarar í óvissuþáttum
sem hafa einkennt þetta nám frá upp-
hafi til enda.
Aðskilnaður „Nemanna sjö"
I upphafi var áætlað að meistaranámið í iðju-
þjálfun tæki tvö ár og myndi ljúka voriðl997 og
til upprifjunar minni ég á að þetta nám var
samstarfsverkefni Háskóla íslands og Florida
International University. Markmiðið með sam-
starfinu var það að íslenska iðjuþjálfastéttin
hefði nógu marga menntaða einstaklinga á sín-
um vegum til geta starfrækt iðjuþjálfanáms-
braut. Náminu lauk vorið 1998. í marslok 1998
héldu sex úr hópnum í annað sinn til Miami, en
undirrituð fór mánuði seinna. Ég hafði sérþarf-
ir því fjölskyldan var með í ferðinni. Ég var
heldur ekki háð tímaáætlun Gail Hills Maguire
sem var á förum til Kanada á heimsráðstefnu
iðjuþjálfa í lok maí. En hún vildi fylgja nem-
endum sínum í höfn áður en hún færi. Nem-
arnir hennar voru „The Oldies", eins og þær
stöllur Ingibjörg, Valerie og Margrét voru alltaf
kallaðar og mun viðurnefnið eflaust loða við
þær ævilangt. Gail Hills Maguire hefur með
einskærum dugnaði og óstöðvandi metnaði
haldið utan um námið.
Ég fann að sjálfsögðu fyrir aðskilnaðarkvíða
yfir því að fylgja ekki hópnum á lokasprettin-
um, þó að öll verkefni hafi verið einstaklings-
verkefni og ekki hafi þurft að fylgja sameigin-
legri kennslu síðustu misserin. Það að tilheyra
hópi hefur mikla kosti þar sem hægt er að leita
stuðnings og hvatningar og síðast en ekki síst
að fá útrás meðal þjáningasystra.
Aðstæður í Miami voru í þetta sinn á allan
hátt betri fyrir hópinn. Sexmenningarnir ásamt
fylgifiski Gunnhildar (sem var sannkallaður
gullfiskur) bjuggu í tveimur flottum íbúðum og
fjölskyldan mín leigði íbúð af fólki sem fór til
tímabundinnar dvalar á Islandi. Húsnæðið
hentaði okkur sérlega vel. Þarna voru vistarver-
ur ekki bara útbúnar fyrir barnafjölskyldu, með
leikherbergi og öllu tilheyrandi, heldur er hús-
bóndinn tónlistarmaður í sama fagi og elsku
Jón. Því hafði minn maður fullkomna vinnuað-
stöðu, okkur öllum til yndisauka. Fyrir utan
var tennisvöllur, sundlaug og vel búinn heilsu-
ræktarsalur. Strákarnir notuðu sundlaugina
vel, enda ekki hægt að vera úti á þessum tíma
nema í loftkældum bíl eða undir vatni í laug
eða sjó, sökum hitabylgju sem skall á.
Alagið í þessari seinni ferð var líka annars
eðlis. Nú voru aðstæður þekktar, þannig að
hvorki fór tími né orka í að laga sig að um-
hverfinu. Vinnuframlag var jafnmikið og
stundum meira en í fyrri Miamiferðinni, en nú
var einungis einblínt á rannsóknarverkefnið.í
fyrri ferð okkar þurftum við að taka tvö nám-
skeið með prófum, verkefnum og ritgerðum,
ásamt undirbúningi að fyrstu þremur köflum
rannsóknarverkefnisins. Þá vantaði ýmislegt í
þekkingargrunn okkar, til að eiga möguleika á
að ráða almennilega við þessa fyrstu kafla, því
við höfðum ekki lokið nauðsynlegum nám-
skeiðum.
Fyrri og seinni Miamiferð
Nemamir luku námskeiði í klínískri rökfærslu
veturinn 1996-97. Þetta námskeið þótti mér afar
skemmtilegt, þar sem við gátum notað þessa
fræðilegu þekkingu í daglegu starfi sem iðju-
þjálfar. Við fengum afskaplega góða svörun
við verkefnum okkar. Margir infæddir Banda-
ríkjamenn sem voru í MS námi á sama tíma,
fóru beint í BS nám og höfðu því ekki jafn
mikla klíníska reynslu. Þar af leiðandi „brill-
eruðum" við í þessum áfanga, að sjálfsögðu.
Svona til gamans þá stendur BS nám fyrir „Bull
Shit" og MS námið fyrir „More Shit" hjá þeim
sem finnst óþarft svona námsbrölt.
Næsti áfangi og sá síðasti var sérstaklega
hannaður fyrir okkur íslendingana, til að und-
irbúa væntanlega kennara fyrir kennslu við
iðjuþjálfunarbrautina á Akureyri. Þetta nám-
skeið átti að undirstrika markmiðið með hönn-
un námsins. Gail blessunin gætti þess að sjálf-
ElIn Ebba
ÁSMUNDSDÓTTIR
IÐJUÞJÁLFINN 2/98 29