Morgunblaðið - Sunnudagur - 23.08.2015, Qupperneq 41

23.8. 2015 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 41
músikantar og pældu gífurlega mikið í tón-
list, svo ég reyndi bara að „teika“ þá, og
setja mig inn í þeirra aðstæður og vera í
takt við þá. Það var minn besti skóli,“ segir
hún.
Diddú segist alla tíð hafa verið ákaflega
heppin með kennara sem hafi þótt spenn-
andi að fá hana til sín með þennan bak-
grunn. Fyrst sótti hún einkatíma hér heima
hjá Rut Magnússon og fór svo í hendurnar
á Lauru Sarti í London.
Söngurinn er líknandi
Diddú hafði ekki hugsað sér að leggja
sönginn fyrir sig til að byrja með. „Nei, ég
hafði ýmis önnur áform. Fyrst og fremst
var það hjúkrun sem vakti fyrir mér en svo
má auðvitað segja að söngurinn getur verið
líknandi þannig að í gegnum hann hef ég
starfað sem hjúkka ef maður getur orðað
það svo,“ segir hún. „Söngurinn er mjög
gefandi, hann er heilandi. Það er það sem
ég held að fólk fái út úr söng, hann er
nærandi. Fólk kemur kannski örþreytt úr
vinnu, fer svo á kóræfingu, en kemur end-
urnært heim. Ég finn stundum að ég er að
líkna og hjálpa með söngnum,“ segir Diddú.
„Í hvert sinn sem ég syng þá opna ég
hjarta mitt. Það er minn söngur. Ég geri
það ómeðvitað en af einlægni. Palli bróðir
hefur þetta líka í sér.“
Diddú segir röddina vera mjög tengda
tilfinningalífinu. „Bara það ferli að ganga
með barn og ala barn eflir mann mikið sem
listamann,“ segir hún en þau hjónin eiga
þrjár dætur, tvíburana Salóme og Valdísi
sem verða þrítugar á þessu ári og heima-
sætuna Melkorku, átján ára. „Ég beið með
þetta þar til stelpurnar næðu réttum aldri
sem fínar barnapíur,“ segir hún og hlær.
Stelpurnar þrjár hafa allar verið í tónlist og
lært á hljóðfæri en Valdís er trompetleikari
og ferðast nú um heiminn með breskri
hljómsveit.
Margir voru efins
Þegar Diddú var búin að vera í námi í tvö
ár í London hélt hún sína fyrstu tónleika
hér heima. „Ég hef verið mjög lánsöm með
áheyrendur alla tíð. Ég hélt þessa fyrstu
tónleika í Hlégarði hér í Mosfellssveit.
Þetta var mjög fjölskylduvænt, Páll Óskar
bjó til plakötin og systur mínar voru í
miðasölunni og tengdamamma sá um kjól-
inn,“ segir hún. „Það var troðfullt hús. Það
voru miklar væntingar af því ég var að
stíga út úr poppinu og inn í klassíkina og
það voru margir mjög efins að það gæti
gengið upp. Bæði þeir sem voru aðdáendur
í poppinu, sem urðu skeptískir og svekktir
að ég væri að fara yfir í klassíkina, og svo
klassíkerarnir sem sögðu, þú verður aldrei
sígild söngkona af því þú kemur úr popp-
inu. Maður var svona á milli tveggja heima.
En jú jú, fólk sannfærðist alveg. Þetta var
1982 og ég stóð sjálf fyrir þessum tón-
leikum, en allar götur síðan hefur mér ver-
ið boðið að syngja allt sem ég hef gert
gegnum tíðina. Nú loksins blæs ég sjálf til
tónleika í Eldborg,“ segir hún en á þeim
tónleikum sem verða 13. september mun
Diddú fara yfir fjörutíu ára söngferil sinn.
Diddú hefur farið syngjandi í
gegnum lífið og komið víða
við, bæði í dægurlagaheim-
inum og í óperunni.
Morgunblaðið/Ásdís
* Mér finnst óperanmagnaðasta list-formið. Maður sam-
einar svo margt þar. Ég
elska að vera á sviði,
mér líður hvergi eins
vel. Það er einhver
guðsgjöf. Við erum öll
svona systkinin og for-
eldrar okkar voru
svona líka. Ófeimin og
elskuðu að syngja fyrir
framan fólk.