Félagsbréf - 01.12.1963, Síða 16

og fannst það mikil viðhöfn við mig,
að láta mig deyja á þessum degi. En
svo varð ekkert úr þessu. Mikið lif-
andis ósköp voru skýin falleg morgun-
inn eftir.“
Og við minnumst á lífið — eftir
dauðann.
„Mér finnst fjarstæða að afneita til-
veru annars lífs. En að halda, að við
getum gert okkur grein fyrir eðli þess
eða skilið það, það finnst mér guðlast.
Guðdómurinn er óskiljanlegur; það er
ekki til verra guðlast en að halda, að
maður skilji hann.“
*
Samtal okkar dróst nokkuð á lang-
inn og kom víða við. Og það sem hér
er haft eftir Gunnari er auðvitað að-
eins örlítið brot af fjölmörgu, sem okk-
ur fór á milli; örfáir punktar, sem
mér þótlu merkilegir og þykist muna
nokkuð rétt.
Það er lærdómsríkt og hollt hverj-
um ungum manni, sem af vanefnum er
að burðast við að hugsa svolítið um
mannlífið, að kynnast gömlum og
reyndum manni, sem hefur á langri
ævi reynt að gera sér grein fyrir
ástandi mannsins og leggja siðferði-
legt mat á breytni hans. Fátt er jafn-
fjarri Gunnari og sú siðferðilega af
stæðiskenning, sem ræður ríkjum nú
á tímum. Hann heldur fast í fornar
dyggðir: mannhelgi, heiður, góð-
mennsku. Mannsæmandi líf hefur ekki
sömu merkingu fyrir honum og blaða-
manninum eða stjórnmálamanninum,
sem hugsa fyrst og fremst um íbúð og
bíl og kannski sjónvarp, heldur eitt-
hvað svipað því, sem Horatius meinti
með integer vitae. Gunnar dæmir
óvægilega menn og málefni; honum er
íjarri það skoðanaleysi, sem sumir
kalla umburðarlyndi og þykir fínt. Þó
held ég, að Gunnar sé umburðarlynd-
ur maður í hinum sanna skilningi þess
orðs.
Það er orðið áliðið þegar ég kveð
og geng út að bílnum, sem bíður mín,
eilítið reikull í spori því að Gunnar er
veitull. Haustmyrkur grúfir sig yfir
upplýsta borgina og vetur í nánd. Það
snjóaði í Esjuna í fyrradag; á morgun
verður sá snjór kannski farinn, kannski
ekki. Hverfi hann, kemur hann aftur.
Hverf er haustgríma.
12 FÉLAGSBRÉF