Félagsbréf - 01.12.1963, Qupperneq 19

ingu heldur áfram að tortíma sjálfri
sér eins og dýrið, sem í ferlegu æði
nærir sig af eigin holdi og blóði? Eða
á hann fyrir sér að renna upp yfir
umburðarlyndri og sáttfúsri Evrópu,
þar sem friðsamleg samvinna ræður
ríkjum?
Það er, ekki sízt fyrir Norðurlanda-
búa, ástæða til að velta fyrir sér slík-
um spurningum. Því Norðurlönd eiga
evrópsku hlutverki að gegna. Og ör-
lög Norðurlanda eru komin undir því,
hvernig þau rækja þetta hlutverk. En
eigi Norðurlönd yfirleitt að verða
nokkru hlutverki vaxin, ber þeim nauð-
syn til að taka höndum saman, gerast
norræn eining, rambyggt samríki, eitt
land, ein þjóð — auðugt land vegna
allra sinna raunverulegu möguleika,
mikil þjóð vegna heilbrigði sinnar,
framsóknarbaráttu og — göfugs hlut-
verks.
Vandi fylgir vegsemd. Og vér Norð-
urlandabúar höfum þrátt fyrir ein-
staka stundarágreining, sem of mikið
er gert úr, tamið oss umburðarlyndi í
innbyrðis samskijitum og einmitt með
þeirn hætti tekið á oss hlutverk, áunnið
oss lilutverk. Vér erum í dag forvígis-
menn hinnar friðsamlegu, hinnar urn-
burðarlyndu þjóðernissfcefnu, og um
leið höfum vér gerzt skyldugir til að
efla hana eftir beztu getu, jafnt með
fordæmi sem með kynningu. Vér eig-
um að færa öllum heimi sönnur á
það, að þjóð getur verið hún sjálf.
að hún getur byggt hamingjusamt líf
á eigin grunni, já, að þjóð getur
einungis verið hún sjálf, getur einungis
byggt hamingju sína á eigin grunni.
Vér erum af víkingaætt. Allt að einu
er blóðið á sverðum vorum löngu
þornað, jörðin hefur étið skjöldu vora,
mold drukkið sök vora. Samt munum
vér enn einu sinni halda í víkingu, fara
herskildi um lönd, gera strandhögg,
bera fána vorn fram til sigurs. Nema
hvað það verður ekki hinn svarti fáni
ræningjans, heldur hinn hvíti fáni
friðarins. Með kyndli hugsjónarinnar,
sem vér berum að vopni, munum vér
kveikja í hjörtunum, og varðir skildi
heilbrigðrar skynsemi, munum vér
bera af oss eiturörvar heimsku og van-
trúar.
En áður en vér leggjum upp í þessa
herferð, verðum vér að búa oss undir
bardagann, verðum vér að nema til
endanlegrar eignar hinar dýrlegu víð-
áttur lands vors, alla hina norrænu
ættjörð, heimkynni hins náttlausa sum-
ars og daglausa vetrar, þetta norræna
land, sem rúmar bæði fjöll og sléttur,
bæði land og baf, og nær frá ilmfrjó-
um fljótandi eplaeyjum Danmerkur
til selblómstrandi og syndandi jökul-
fjalla íshafsins. Og fólkið er eins og
landið — ríkt af andstæðum: allt frá
hreggreifum sægarpi til rótbundins
sveitabónda, en umfram allt, ávallt og
í öllu, jafnvel mitt í andstæðum sín-
um, eitt og sama fólkið, fólk einnar
þjóðar: ein þjoS.
Þjóðamismunur sneiðir hjá Norður-
löndum. Andlegur mismunur gerir það
á sömu lund. Það er til norrænt and-
legt líf — og annað andlegt líf er
ekki á Norðurlöndum. Það á sér sænsk-
an, norskan, danskan, íslenzkan og
sænsk-finnskan tón, en andinn er einn.
Einn — en sundraður. Vér búum
þessa stundina við frelsi — en það
FÉLAGSBRÉF 15