Félagsbréf - 01.12.1963, Síða 48

Tpikninjr, 1962.
Þeir málarar eru til (svo sem Nína
Tryggvadóttir og Nicolas de Stáel),
er falla alls ekki inn í ramma gráu,
ljóðrænu uppistöðunnar og vilja held-
ur ekki sætta sig við dramatískar
fléttur einvörðungu. Þetta fólk hreiðr-
ar um sig í svifléttu rúmi, kveikir
upp elda og magnar þá unz þeir
fylla geiminn að hálfu eða rúmlega
það. Eldarnir eru ekki aðeins rauð-
gulir heldur líka blásvartir, grænir —
eilítið hornóttir og eitraðir á stund-
um. Stefnumót þeirra á fletinum leið-
ir hugann sízt að lífinu ljúfa. Aftur
á móti vekur það manninn hvað eftir
annað til umhugsunar um sárustu
vandamál: heiðríkjuna, sem ætíð er
blandin sársauka, ástríðurnar, sem
ekki fá að hlossa nema skamma hríð
sakir afskipta skynseminnar, skipu-
44 FÉLAGSBRÉF
lagssjónina, er engu máli lyftir, af því
að duttlungar fólksins, fordómar þess
og heimska leggja ótal hindranir á
leið hennar. En í sama mund og til-
finningamálararnir snerta þannig
kviku lífsins, eru afdráttarlausastir
allra, þræða þeir þeir vendilega braut-
ina á milli Ijóðræns og kerfisbundins
málverks. Meðferð litanna hjá þeim
er t.d. harðari en í ómenguðu ríki
ljóðsins en á hinn bóginn getur hún
kallast mjúk þegar hugsað er til
ströngustu geómetríu.
Það, sem nú hefur verið nefnt, mátti
lesa út úr myndunum á yfirlitssýningu
Nínu. Þar mátti einnig finna glöggt,
að rómantískt skyn er einn af gildari
þáttunum í gerð þessarar fluggáfuðu
konu. En einkum var fengur að
vitneskjunni um óbrigðula plastíska
vitund hennar. Nínu kemur semsé
aldrei í hug að seilast út fyrir mál-
verkið í leit að skrautfjöðrum. Hermi-
brögð aldanna virðast jafnfjarri list
hennar og Ástralía Islandi. Um hitt
þarf tæpast að ræða, að myndfælin
fyrirbæri eins og nýsúrrealisminn,
Iitaóráðsían og poppið liggja allar
stundir sólarhringsins þúsundir kíló-
metra utan sjónhrings hennar. Hvers
vegna? Það er af því, að Nína lítur
raunsæisaugum á verkefni sin eins
rómantísk og næm og hún annars er,
horfir á þau ofan af sölum loftsins.
Þaðan blasir við kjarninn einn: litar-
hráefnið, snerting litarins, hreyfing
hans til allra átta á léreftinu, tær
grisjan á yfirborðinu en óræð dýpt
þegar innar er komið, spennan á milli
litabúntanna, sveipir stígandi og fall-
andi lífs.