Stjórnartíðindi fyrir Ísland: B-deild - 01.12.1881, Síða 79

67
1881
þegnlegast bónarbrjef, þar sem N. N. fer þess á leit að mega eiga stúlkuna A. A.; en 75
með konungsbrjeli frá 17. febrúar f. á. var hann skilinn við konu þá, er hann þá átti, 15. júl(,
og lionum veitt leýfi til að ganga í nýtt hjónaband, þó ekki með nefndri stúlku, er hann
hafði orðið hórsekur með.
Af þessu tilefni er yður tjáð til þóknanlegrar leiðbeiningar, að það sjáist af
skýringum þeim, er fvlgdu bónarbrjefi N. N. um hjónaskilnað, að lyrverandi kona haus
hati 1879 án nœgilegrar ástœðu farið frá lionum og neitað því að koma aptur, og að
hún hati 1875 án samþykkis hans farið úr landinu, og getur því ráðgjafinn ekki betur
sjeð, en að N. N., þegar hann 1877 varð hórsekur, hafi liaft löglega ástœðu til að heimta
skilnað. Hin 17. gr. auglýsingar frá 22. febrúar 1875 sbr. við konungsúrskuið 25. maí
1844 virðist því að innihalda heimild fyrir yður fi! þess að gefa út hið nauðsynlega
leyfisbrjef «ad mandatum».
— Brjef ráðgjafans fyrir ísland tif l<ni<lsliöfðhif/ju urn borgun l'yrir þýðingar á 76
dönskn. — í þóknanlegu brjefi frá 15. janúar þ, á. hafið þjer, herra landshöfðingi, lagt 20'
fyrir ráðgjafann til úrlausnar fyrirspurn frá sýslumanninum í Mýra- og Borgarfjarðar-
sýslu um, eptir hvaða reglum beri að borga þýðingar af íslenzku á dönsku á skjölum.
sem óskað er, að hann gefi út sem notarius publicus eða yfirvald, sem og, hvort borgun-
in eigi að tilfalla valdsmanni, eða hvort hana skuli álíta sem aukatekjur, er renni í
landssjóð samkværnt lögum 14. desember 1877. 1. gr.
Með þessari fyrirspurn er að líkindum ekki liaft tillit til þeirra útlegginga, sem
valdsmenn eiga eptir hinum gildandi reglum samkvæmt brjefi innanríkisstjórnarinnar frá
14. júlí 1854 að láta fylgja íslenzkum skjölum þeim, sem ætlað er til, að verði send
ráðgjafanum, og ekki heldur til útlegginga á rjettargjörðum, sem nota skal í hæstarjetti,
þegar málum er skotið þangað af liendi hins opinbera, og má í því tilliti, eins og þjer
í nefndu brjefi yðar takið fram, álíta þær ákvarðanir, sem nú standa, fullnœgjandi.
Spurningin verður þar á móti að eiga við útleggingar á rjettarskjölum, þar á meðal
strandreikningum og skjölum 0g prófseptirritum snertandi skipströnd, 0g við þýðingar á
rjettargjörðum í einkamálum, þegar einstakir menn beiðast þeirra.
Iláðgjafinn er yður samdóma um það, að í slíkum málum megi sitja við það,
sem ákveðið er í 54. grein aukatekjureglugjörðarinnar 10. sept. 1830 um aðgang ein-
stakra manna til gegn gjaldi, er rennur í landssjóð, að fá vottorð notarii publici um, að
þýðingar rjettarskjala sjeu rjettar, og við reglur þær, er gilda um staðfestingu yfir-
dómsins á þýðingum rjettargjörða í einkamálum.
Með tilliti til þess, að valdsmönnum er ekki skylt eptir hinum gildandi lögum
að semja útleggingar. er einstakir menn beiðast, hafið þjer í fyrnefndu brjefi yðar hreift
því, hvort ekki væri ástœða til að gjöra þá breytingu, að það sje gjört valdsmanni að
skyldu að framkvæma slíkt starf, ef hann er beðinn um það, og að ákveðið sje, hve há
borgunin megi vera, t. d. 1 eða 2 lcr. hæst fyrir örkina.
En það er nú hvorttveggja, að skuldbinding til að annast útleggingar, cr ein-
stakir menn beiðast, virðast liggja fyrir utan hin eðlilegu takmörk embættisstarfa valds-
lr|anna, enda hlýtur ráðgjafinn að vera á þeirri skoðun, að ekki sje ástœða til að leitast
yið að fá lagaheimild þá, sem líklega mvndi nauðsvnleg, til að lögleiða ákvörðun þess
efnis, sem þjer, herra landshöfðingi, farið frain á. það getur varla orðið örðugt að fá
’slenzku lagða út á dönsku, og þar að auki er liætt við, að ákvörðun um, hvað mest