Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Síða 25

„Ekki veit ég hver ég er eða hvaðan ég kem,“ segir konan við
hlið hans eins og við sjálfa sig og strýkur kusk af borðinu.
Maður snýr sér að konu sem situr á móti honum og spyr:
„Hvað heitir þú?“
„Ekkert,“ svarar hún kurteislega, „en þú?“
„Allir verða að heita eitthvað,“ er bergmálað skrækróma af
aftasta bekk í sal, „blóm heita eitthvað, götur bera nöfn, skýin eru
kölluð eitt og annað, jafnvel trén hafa nöfn. Aðeins við sem sitjum
hér í myrkrinu í salnum megum vera nafnlaus um stund.“
„Snjókornin heita ekkert, enginn þarf að þekkja þau í sundur.
Við horfum bara á þau falla og það er nóg, nægir mér alla vega,“
segir kona á sviðinu ákveðin, „er ég ekki nóg?“
„Á einhver nafnspjald, vegabréf eða önnur skilríki," spyr ráð-
settur maður fyrir miðju borðsins. En enginn kannast við að eiga
þess háttar pappíra.
Gömul kona stendur upp af fremsta bekk úr sal og gengur að
sviðsbrúninni og segir lágróma og full vinsemdar við persónurnar
á sviðinu:
„Hvað stendur í nærbolunum ykkar, hafið þið ekki merkt nöfnin
ykkar á bendla sem saumaðir eru inn í hálsmálið, svo nærfötin
ykkar ruglist ekki saman í þvotti.“
Allir sem sitja við borðið á sviðinu hrista höfuðið.
„Hvað stendur á dyrabjöllunni þinni? Hvað stendur á bréfunum
sem þú færð?“ spyr konan vingjamlega og horfir á manninn sem
situr næst sviðsbrúninni.
„Hvaða bréfum?“ spyr maðurinn hissa.
„Ég skal heita Mýfluga og þú Ský?“ segir ein kvennanna við
borðið við þá sem situr næst henni. „Hver vill vera Saumnál,
Blóm, Héri, Brauðmoli, Könguló, Fjallstoppur eða Sandkorn?“
bætir hún við og lítur yfir hópinn.
Allir þegja.
„Ég kom hingað til þess að reyna að koma mér í einhverja sögu
23