Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Page 27

„Þetta verður áreiðanlega hættuför,“ segir kona á næst aftasta
bekk í sal.
Persónurnar á sviðinu þegja og líta í kringum sig ruglaðar á
svip. Ég ásamt hinum áhorfendunum úti í sal er farin að ókyrrast
yfir vandræðaskap þeirra. Ég fer upp á sviðið, hósta og snýti mér
í pappírsvasaklút, dreg djúpt að mér andann og segi síðan og legg
áherslu á hvert orð: „Heimurinn er þannig að það hefur aldrei
verið gott að átta sig á því hvað það er sem skiptir máli. Einn
atburður rekur annan. í hverjum atburði em margir þátttakendur
sem velta hvors annars hlutverki fyrir sér og spyrja í hljóði: „Hvað
ert þú að gera hérna, góði?“ Svar fæst við spurningunni með því
að hreyfa við umhverfinu þannig að fólk ýmist nálgist hvort
annað eða fjarlægist. Fólk ranglar þá ómeðvitað út í óvissuna sem
hringsnýst áttavillt allt í kringum okkur. Trú þess mótar úr óviss-
unni heilagan sannleik og fólk hvíslar sannfærandi í eyra hvers
annars „ég sver að það er alveg satt.“ Úr sannleikanum verða
síðan til ævintýri og draumar sem rætast alltaf en ósjaldan að
viðkomandi fjarstöddum.
Ég vissi t.d. um mann í Sviss sem var að taka skyrtur sínar úr
þvottavélinni sinni þegar draumur hans rættist á veitingahúsi í
Japan. Hann var því miður ekki viðstaddur. Konu þekkti ég sem
sat í flugvél á leiðinni í sólarlandaferð þegar draumur hennar
rættist úti í garði fyrir framan húsið hennar í Ljósheimum.
Á ferðalagi okkar út í óvissuna skulum við vera við öllu búin.
Allir verða að heita eitthvað, hafa eitthvert útlit og vera á leiðinni
eitthvert," segi ég og horfi alvarlega framan í hvem og einn þeirra
sem sitja við borðið, „sem leiðsögumaður verð ég að þekkja nöfn
ykkar og geta aðvarað ykkur ef einhver ætlar t.d. að stíga á lausa
sillu fyrir ofan hengiflug eða ef einhver blindaður af sólinni
gengur í áttina að kaktusi þar sem nálarnar stingast út eins og
spjót. Ég verð að geta kallað upp nafn þess sem er að ana beint á
kaktusinn. Og ef einhver týnist eða lendir í höndum ræningja," ég
25