Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.01.1998, Síða 49

Halla
Halla? Ég man eftir henni þegar hún var lítill glókollur að hjálpa
pabba sínum að girða. Hún hélt staurunum uppréttum á meðan
hann rak þá niður með sleggju. Hann strengdi gaddavírinn og
hún negldi lykkjumar. Þau töluðu fátt en eitt sinn spurði hún
hann hvort Guð væri til og hann sagði nei. Þá horfði hún upp í
endalausan bláan himininn og yfir endalaust grænt túnið og trúði
ekki á pabba sinn.
Eva
Halldóra
Þetta nafn vekur sérstaka furðu mína. Þegar ég var krakki lék ég
mér að væntanlegri merkingu þess. Hal=halur. Hal=hali. Óra=ór-
ar. Útkoman var: Halldórar=halur (karlmaður) með hala vegna
óranna í einskonar mannveru sem er sambland af karli og konu.
Hún ætti því að heita í raun og vem Hal-dóra.
Guðbergur Bergsson
Hallgrímur
Hann fór úr neðanjarðarlestinni þar sem hún nánast tæmdist á Les
Halles, valdi þann útganginn sem flestir hurfu út um og elti álit-
legan hóp fólks upp rúllustiga og út á götu. Þar leituðu menn
nokkuð í sitt hvora áttina en flestir þó til vinstri og þeim fylgdi
hann að næsta götuhomi þar sem tveir héldu beint áfram en aðrir
hurfu inn í verslanir fyrir utan parið sem sneri við. Hann hraðaði
sér yfir götuna til þess eins að komast að því að annar tvímenn-
inganna hafði staðnæmst til að tala við aðvífandi mann og að hinn
var horfinn inn í leigubíl. Og hann var ennþá engu nær um það
hvert straumurinn liggur.
Þorvaldur Þorsteinsson
47