Ljóðormur - 01.06.1989, Blaðsíða 42

40 Federico García Lorca
hans meitlaða hófsemd í fari.
Andblær umlék hans höfuð
af Andalúsíu Rómar
og hláturinn, hann var nardus
hrífandi fjörs og snilli.
Hve heillandi garpur í hringnum!
Sá forkunnar fjallamaður!
og fór vel höndum um öxin!
Hve sprakkur að beita sporum!
Hve gætinn við grátin blómin!
Hve glæsi-djarfur á torgum!
Hve harðskeyttur spjótveifu-hendir
í hinzta sinn undir rökkrið!
En nú sefur hann utan enda.
I einingu mosinn og grasið
opna með ömæmum fingrum
kiónublöð höfuðs hans.
Og nú byltist fram blóð hans og syngur:
syngur, framum mýralönd og engi,
og það rennur eftir hryssingsköldum homum
og það ranglar án sálar gegnum suddann,
og það þvælist og hratar um þúsundir klaufna
eins og löng og dökk og dapurleg tunga
og myndar að lokum stórt lón harms og kvíða
og kveðst á við Gvadalkívír-fljót undir stjörnum.
0 hvíti múrveggur Spánar!
0 blakki hörmunga boli!
O Ignacios ódeiga blóð!
Þú æða hans næturgali!
Nei.
Ég þoli’ ekki’ að sjá það!!
Sá bikar finnst ekki að rúmi það,
svölur svo margar að drykkju það,
bjart hrím svo kalt að kældi það,
né söngvar né flæði af liljum,
né gljásilffuð glerhúð að hyldi það.
Nei.
Ég þoli’ ekki’ að sjá það!!