Ljóðormur - 01.06.1989, Blaðsíða 43

Federico García Lorca 41
3. í návist líkama
Klöppin er áþekk enni
hvar inni draumamir kveina,
þar vatnið ei liðast um lendur
né lamar grátviðinn frostið.
Klöppin hörð er sem herðar
er hafa tímann axlað
með tré sín tárum hlaðin
og tágalinda og stjömur.
Ég hef séð regnin renna
ráðvillt í öldu-faðminn,
hefjandi hundraðmarga
hríðskotna aima í trylling
til þess að klöppin kæna
komi’ ekki á þau hrammi
og losi limi frá bukum
en láti blóðið ósolgið.
Því klöppin safnar sér sáði
og safaríkum skýjum,
lævirkjabeinum, og líka
laðar hún rökkurúlfa;
en ekki býr hún þó yfir
eldi, kiistal né hljómum,
en nautatorgum og togum
og torgum öðmm án veggja.
Svo þama’ er á klöppina kominn
kappinn Ignacio ’inn göfgi.
Svo varð um hann. Varð sú raunin?
Virðið hann fyrk yður:
Ólífið hefur nú hjúpað
’ann helgraenum fosfór-blævi
og lagt hans líkam til höfuð
af ládimmum Mínótári.
Svo varð um hann. Nú seytlar
og sitrar um munn hans regnið.
Sem ólm væri, yfirgefur
öndin bringu hans fallna.
Og ástin sjálf, gagndrepin grátsins